Η απάντηση στο ερώτημα
του τίτλου που βάζουμε θα ήταν μονολεκτική, ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί άραγε; μήπως έχουν λύσει όλα τα προβλήματα τους και δεν υπάρχει
λόγος να ενδιαφέρονται για τίποτα; Ασφαλώς
όχι . Οι σιδηροδρομικοί είναι η τάξη εκείνη των εργαζομένων που έζησαν την πολιτική αγυρτεία στο πετσί
τους.
Είναι εκείνοι που ως πειραματόζωα χρησιμοποιήθηκαν
για να περάσουν τα πιο άθλια και αντεργατικά μέτρα που γνώρισαν ποτέ εργαζόμενοι.
Είναι εκείνοι που στον βωμό τις πολιτικής σκοπιμότητας θρήνησαν συναδέλφους
τους, φέρνοντας στους απόγνωση και εξαθλίωση, ανατρέποντας για δεκαετίες τον οικογενειακό
τους προγραμματισμό. Είναι οι
σιδηροδρομικοί που με ελαφρά την καρδία, οι πολιτικοί μας, εξωπέταξαν από τον σιδηρόδρομο χιλιάδες
εργαζόμενους , είτε με τις μετατάξεις είτε με την εφεδρεία στο όνομα της δήθεν
εξυγίανσης, χωρίς να συνειδητοποιήσουν τα εγκλήματα που διαπράττουν σε αυτή την
κατηγορία των ανθρώπων. Ίσως γιατί δεν είχαν την δυνατότητα να ακούσουν τις κραυγές
αγωνίας αυτών των ανθρώπων και τα δράματα που ο κάθε εργαζόμενος κουβαλούσε
στις πλάτες του. Τι λοιπόν να περιμένουν οι σιδηροδρομικοί και
τι να προσδοκούν; Υπάρχει ελπίδα για αποκατάσταση έστω και εκ των υστέρων τις αδικίες
που προκάλεσαν στους σιδηροδρομικούς; Αν ναι, ας το πράξουν. Ας δείξουν
πολιτική γενναιότητα. Αν έχουν κάτι από αυτό, η όπως λένε οι πόντιοι αν έχουν τσίπα
εντροπής. Ίδωμεν.
Εμείς ας στρέψουμε όλοι μαζί οι σιδηροδρομικοί το βλέμμα μας
και την σκέψη μας σε εκείνους που τόσο άδικα και πρόωρα έφυγαν
από κοντά μας..
Χρήστος Γιαννακίδης
