Συνάδελφοι – Συναδέλφισσες
Με την οργάνωση πολύμορφων κινητοποιήσεων από τις αρχές του Σεπτέμβρη, μέσα από πρωτοβουλίες σωματείων και ανεξάρτητων επιτροπών αγώνα, που αναμένεται να κορυφωθούν ενόψει της 48ωρης Γενικής Απεργίας στις 19 και 20.10.2011 και να πάρουν χαρακτήρα κοινωνικής αναμέτρησης, άρχισαν να χτίζονται οι προϋποθέσεις αντίστασης μιας νέας συλλογικής ενότητας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων κατά της πιο εφιαλτικής στη σύγχρονη ιστορία αντεργατικής πολιτικής και να συγκροτούνται οι αναγκαίοι υποκειμενικοί όροι ανάπτυξης ενός μαζικού εργατικού κινήματος διπλής ρήξης, τόσο με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό της συναίνεσης και της υποταγής, όσο και με το καθεστώς της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η προκήρυξη απεργιών και η πραγματοποίηση καταλήψεων υπουργείων, δημαρχείων, ΔΕΚΟ, δημόσιων κτιρίων κ.λ.π μέσα από αποφάσεις συνελεύσεων και η δημιουργία, παρά την υπονομευτική γραμμή του υποταγμένου συνδικαλισμού, πολλαπλών συντονιστικών, συνθέτουν στοιχεία βαθύτερων διεργασιών και ενισχύουν την τάση ώστε, να «πάρουν οι εργαζόμενοι τους αγώνες στα χέρια τους» ξεπερνώντας το πλαίσιο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που εξακολουθεί ακόμα και τώρα να καλεί σε διάλογο τη στυγνή κυβέρνηση των εντεταλμένων εκτελεστών «συμβολαίων θανάτου» των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων.
Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ μέχρι την προκήρυξη της 24ωρης απεργίας στις 5 Οκτώβρη και της 48ωρης Γενικής Απεργίας στις 19 και 20 του ίδιου μήνα περιορίσθηκαν σε άσφαιρες δηλώσεις, ενώ αρκετές ομοσπονδίες συμπεριλαμβανομένης και της Π.Ο.Σ επανέλαβαν στις συνθήκες της ολομέτωπης σαρωτικής λαίλαπας την ξεφτιλισμένη γραμμή «της εξαίρεσης», από το μέτρο «της εργασιακής εφεδρείας» και επιχείρησαν για μια ακόμα φορά να εγκλωβίσουν τους εργατικούς αγώνες εντός των δικών τους ορίων, αποτρέποντας και με ψέματα το συντονισμό των εργαζομένων, που βρίσκονταν σε κινητοποιήσεις μέσα από κοινές δράσεις, πορείες και διαδηλώσεις.
Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στις διαδικασίες του ΣΚ των σιδηροδρομικών από την ανακοίνωση της απόφασης άμεσης εφαρμογής του μέτρου της «εργασιακής εφεδρείας» φανερώνουν, χωρίς ιδιαίτερες επεξηγήσεις, τις μεθόδους υπονόμευσης των αγώνων από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ώστε το ξεπούλημα τους να προκύπτει ως φυσικό επακόλουθο.
Μετά την «κατάληψη της μισής μέρας» στις 14.09.2011 των κεντρικών γραφείων του ΟΣΕ και την προκήρυξη στις 22.09.2011 24ωρης απεργίας συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων των άλλων ΜΜΜ, η πλειοψηφία της Π.Ο.Σ άφησε στην άκρη τα μισόλογα περί συντονισμένων αγώνων ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής και προσχώρησε στη συντεχνιακή γραμμή της «εξαίρεσης» ζητώντας «διάλογο» με την κυβέρνηση.
Ο διασπαστικός ωστόσο κατήφορος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που αντλεί δύναμη από τα αντιδημοκρατικά καταστατικά, δεν είχε τελειωμό και η υπονομευτική τακτική της συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση. Στο τριήμερο των δράσεων 26-28/09/2011, όπου το κτίριο της Καρόλου τελούσε υπό κατάληψη, η πλειοψηφία της ΠΟΣ, επειδή δεν κατάφερε να συντονιστεί με τα άλλα ΜΜΜ, πήγε έναν «περίπατο εκτόνωσης» στις 26.09.2011 τους σιδηροδρομικούς στο υπουργείο οικονομικών. Στις 27.09.2011 όταν το κτίριο της Καρόλου βρισκόταν στη δεύτερη μέρα της κατάληψης και οι εργαζόμενοι της ΕΘΕΛ πραγματοποιούσαν στο πλαίσιο της 48ωρης απεργίας τους πορεία με απόφαση της συνέλευσής τους από την Oμόνοια στο υπ. οικονομικών ο πρόεδρος της ΠΟΣ ανακοίνωνε στους σιδηροδρομικούς που πρότειναν κοινή πορεία με τους συνάδελφους της ΕΘΕΛ, ότι δεν υπάρχει καμιά διαδήλωση. Άχνα, όμως, δεν έβγαλε στις καταγγελίες των εργαζομένων της ΕΘΕΛ που επέστρεψαν μαζί με τους σιδηροδρομικούς στο κτίριο της Καρόλου, για τα ψέματα του δικού τους προέδρου, ούτε συμμετείχε στη συζήτηση που ακολούθησε, ανάμεσα στους συγκεντρωμένους σιδηροδρομικούς και στους εργαζόμενους της ΕΘΕΛ.
Η Αποκορύφωση της διασπαστικής τακτικής της πλειοψηφίας της ΠΟΣ συντελείται την επόμενη μέρα στις 28.09.2011 κατά τη διάρκεια της δεύτερης μέσα στο Σεπτέμβρη 24ωρης απεργιακής μας κινητοποίησης, όταν κάτω από την καθολική απαίτηση των απεργών σιδηροδρομικών και των εργαζομένων της ΕΘΕΛ πραγματοποιούταν κοινή μηχανοκίνητη πορεία στις 12 το μεσημέρι στη συγκέντρωση των εργαζομένων όλων των ΜΜΜ στο Υπουργείο Μεταφορών, ο πρόεδρος της Π.Ο.Σ έστελνε τους σιδηροδρομικούς σε μια ήδη αναβληθείσα συγκέντρωση στο σύνταγμα στις 2 το μεσημέρι, στην οποία τον έψαχναν όσοι πήγαν.
Τα ελάχιστα έως μηδαμινά επίσης ποσοστά συμμετοχής στις τελευταίες απεργίες και η παρουσία ενός μικρού μπλοκ σιδηροδρομικών στην απεργία της 05.10.2011 θέτουν επειγόντως το ζήτημα της δημοκρατικής λειτουργικής οργανωτικής αναδιάρθρωσης του Σ.Κ των σιδηροδρομικών, καθώς επίσης και του ριζικού αναπροσανατολισμού του πλαισίου δράσης και των στόχων πάλης.
Συνάδελφοι – Συναδέλφισσες
Η ομαδική ιδιότυπη «αποχώρηση» όλων των «εκλεγμένων συνδικαλιστών της ΠΑΣΚ-Σ από φυσικά μέλη του σημερινού ΠΑΣΟΚ» αλλά όχι του χθεσινού, θα είχε στην τρέχουσα περίοδο κάποια αξία, αν περιείχε έστω ίχνη αυτοκριτικής και συνοδευόταν με ελάχιστα στοιχεία διαθέσεων απόκρουσης της αντεργατικής καταιγίδας.
Τα πράσινα παπαγαλάκια που πριν από λίγους μήνες δεν ήταν μόνο μέλη του ΠΑΣΟΚ, αλλά σύμβουλοι και συνεργάτες της κυβέρνησης, όπως τα ίδια ομολογούν με την επιστολή τους προς τον γραμματέα του κόμματος, και έγιναν γκρινιάρες γαλιάντρες πριν από λίγους μήνες, όταν «διαχώρισαν τη θέση τους από την κυβέρνηση και την πολιτική της», δεν μπορούν με ένα κείμενο «αποχώρησης» που επιβεβαιώνει τη διαχρονική διαπλοκή τους με την κυβέρνηση και την εργοδοσία να το παίξουν αετοί των βουνών.
Η αδυναμία τους, άλλωστε, πλην των άλλων ομολογημένων ανεπαρκειών τους, να κατανοήσουν τη βάρβαρη κυβερνητική αντεργατική πολιτική, την οποία υποστήριζαν με τη πάλη τους, για δημόσιο με κοινωνικό χαρακτήρα, αλλά ανταγωνιστικό σιδηρόδρομο και τώρα την καταγγέλλουν ως νεοφιλελεύθερη, δημιουργεί πλήθος εύλογων ερωτημάτων για την ικανότητα τους να αντιλαμβάνονται έστω και καθυστερημένα την πραγματικότητα και να διακρίνουν, χωρίς παρωπίδες και σκοπιμότητες, το χαρακτήρα των ασκούμενων πολιτικών, ώστε να «καθοδηγούν» από τη θέση της αυτοδυναμίας το συνδικαλιστικό κίνημα.
Η καλύτερη προσφορά των εκλεγμένων συνδικαλιστών της ΠΑΣΚ-Σ, αλλά και όλων των εκλεγμένων μελών των ΔΣ της Π.Ο.Σ και των σωματείων, η ανάδειξη των οποίων προήλθε κάτω από διαφορετικές συνθήκες και από άλλο εκλογικό σώμα, είναι η οργάνωση δημοκρατικών διαδικασιών μετάβασης από τη χρεοκοπημένη συντεχνιακή γραφειοκρατική οργάνωση του κινήματος στο κίνημα των ενιαίων αμεσοδημοκρατικών δομών, όπου οι αποφάσεις και οι δράσεις θα λαμβάνονται από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων. Σ' αυτές τις διαδικασίες που προ πολλού έχουν τεθεί και πρέπει παράλληλα με τους καθημερινούς αγώνες να ξεκινήσουν, δεν χωρούν, ούτε ευνοϊκές διακρίσεις, ούτε αποκλεισμοί στο όνομα προηγούμενων συσχετισμών. 'Όλοι οι εργαζόμενοι, οι παρατάξεις, οι συλλογικότητες και φυσικά η ΠΑΣΚ-Σ με τον ήλιο ή χωρίς αυτόν, απαλλαγμένη από τον αλαζονική συμπεριφορά της, καλούνται να συμβάλουν σ’ αυτή τη συλλογική προσπάθεια ταξικής αναγέννησης του κινήματος, που δεν μπορεί άλλο να περιμένει.
Συνάδελφοι – Συναδέλφισσες
Έχουμε διανύσει ένα ελάχιστο μέρος της τρέχουσας παγκόσμιας πολύμορφης συστημικής κρίσης παρόμοιων και ίσως μεγαλύτερων διαστάσεων, ως προς τις καταστροφικές της συνέπειες, απ’ αυτές της κρίσης της δεκαετίας του 1930 και βρισκόμαστε στην αρχή μιας μακράς περιόδου κοινωνικών αναμετρήσεων, στο έδαφος των οποίων θα κριθεί ποιά από τις δύο αντίπαλες κοινωνικές δυνάμεις και σε ποιό βαθμό θα πληρώσει την κρίση.
Από την άποψη αυτή δεν υπάρχουν απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ περιθώρια καθυστερήσεων ή αναμονών. Αυτοί οι πολιτικοί απατεώνες που εξυμνούν την υπαγωγή στο ΔΝΤ και στο διεθνή έλεγχο ως «ευλογία για τον τόπο», που εμφανίζουν τα προσκυνήματα τους προς την τρόικα ως «ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας υπέρ της πατρίδας» και δεσμεύθηκαν με πρωτοφανείς γραπτές δηλώσεις υπακοής να παραδώσουν γη, ήλιο, και νερό στους διεθνείς τοκογλύφους, στις πολυεθνικές και στους τραπεζίτες, πρέπει τώρα με λαϊκούς εργατικούς αγώνες να ανατραπούν.
Η απομάκρυνση τους όμως από την κυβερνητική εξουσία δεν αρκεί από μόνη της, για να δώσει λύσεις στα εκρηκτικά προβλήματα της εποχής. Μαζί με τους κοινωνικοπολιτικούς όρους ανατροπής τους, που καθημερινά ενισχύονται με την ενότητα και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, πρέπει να παλέψουμε για την άμεση συγκρότηση και την υλοποίηση ενός εργατικού πολιτικού πλαισίου διεξόδου από την καταστροφική καπιταλιστική κρίση.
Όλοι και όλες μαζί στη 48ωρη Γενική Πολιτική Απεργία και στις πολύμορφες αγωνιστικές δράσεις ανατροπής της κυβέρνησης της βαρβαρότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού.
ΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ
Η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΗΣ
ΕΝΙΑΙΑΣ. ΤΑΞΙΚΗΣ. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ. ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ - ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΩΝ
