Περιδιαβαίνοντας τους χώρους δουλειάς των σιδηροδρομικών, συναντάς πρόσωπα που σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκονται σε άλλο τόπο και χρόνο. Έχεις την αίσθηση ότι κάτι βαθύτερο κρύβουν μέσα τους και μονό όταν συζητάς μαζί τους αντιλαμβάνεσαι τον πόνο που έχουν φωλιασμένο στα σωθικά τους. Ταυτόχρονα νιώθεις ότι η σπίθα της έκρηξης οργής είναι έτοιμη να ξεπηδήσει και να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα της. Αλήθεια πως είναι δυνατόν να μην πονά και μην εξοργίζεται κανείς με αυτά που συμβαίνουν στο ελληνικό σιδηρόδρομο; τι μπορεί να πει κανείς σε έναν σιδηροδρομικό, που τον αναγκάζουν λίγο πριν την συνταξιοδότηση του να παράδοση την ταυτότητα του; Λίγοι πιστεύουμε ότι είναι εκείνοι που μπορούν να νιώσουν τα συναισθήματα που νιώθουν οι σιδηροδρομικοί την ώρα αυτή του αποχωρισμού και τον πηγαιμό για την νέα τους θέση. Δεν θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί πριν λίγο ακόμα καιρό ότι στους εργαζόμενους του ελληνικού σιδηροδρόμου θα επιφυλάσσονταν τέτοια τύχη. Δεν θα μπορούσε να διανοηθεί σιδηροδρομικός ότι θα σβήνονταν με μια μονοκονδυλιά όλα όσα πρόσφερε στον ελληνικό σιδηρόδρομο και όλα όσα αγάπησε στον ελληνικό σιδηρόδρομο. Δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι μετά από τριάντα χρόνια και πλέον προσφοράς τον σιδηρόδρομο ότι θα γνώριζε αυτήν την άθλια συμπεριφορά. Ναι, πρόκειται για άθλια συμπεριφορά. Γιατί όταν σου ζητούν να καταθέσης την σιδηροδρομική σου ταυτότητα είναι άθλια συμπεριφορά και αυτό πονά πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε μείωση μισθών. Κλείνοντας το σημείωμα μας αυτό θέλω να υπογραμμίσω ότι οι σιδηροδρομικοί θα θυμούνται για πάντα τα λόγια του μετατασσόμενου συναδέλφου τους « Ναι, έκλαψα όταν παρέδωσα την ταυτότητα μου…»
Χρήστος Γιαννακίδης
