ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Στην Ευρώπη, τα εκδρομικά τρένα αποτελούν παράδοση. Στη Γερμανία, η Deutsche Bahn δρομολογεί συρμούς ακόμη και για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Το δρομολόγιο περιλαμβάνει ρομαντικές διαδρομές, δίπλα στο Ρήνο ή μέσα στο Μέλανα Δρυμό, κατά μόνας δείπνα σε επιλεγμένα εστιατόρια, ποτό κάπου με θέα και επιστροφή αργά το βράδυ. Με την ευχή, όπως διατυπώνεται στις αφίσες που κατακλύζουν τους σταθμούς, «να μη γυρίσετε μόνοι στο σπίτι».
Συνήθως, βέβαια, τα πράγματα είναι απλούστερα. Υπάρχουν ειδικά τρένα για φιλάθλους, τρένα για εκθέσεις, τρένα για σχολικές εκδρομές και μουσειακά τρένα που αποτελούν ανθούσα επιχείρηση. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα, τα πάντα είναι δυνατό να συμβούν. Μπορεί να κάθεσαι στο σταθμό της Καρλσρούης και ξαφνικά να περάσει από μπροστά σου μια απαστράπτουσα ατμομηχανή BR 18.5 που κατασκευάστηκε όταν ακόμη υπήρχε το Βασίλειο της Βάδης – Βιρτεμβέργης, με βαγόνια που προέρχονται από το Rheingold, ένα από τα θρυλικά τρένα του μεσοπολέμου. Δεκάδες τέτοια μουσειακά τρένα κυκλοφορούν στις γραμμές της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, με υλικό που ανήκει είτε στους εθνικούς οργανισμούς σιδηροδρόμων, είτε σε συλλόγους εθελοντών.
Στην Ελλάδα, όπου κάθε είδηση για το σιδηρόδρομο είναι χειρότερη από την προηγούμενη, η απόφαση του ΟΣΕ να δρομολογήσει συνδυασμό τρένου και λεωφορείου για το χιονοδρομικό κέντρο του Καϊμακτσαλάν έρχεται από το πουθενά. Η σκέψη φαίνεται ενδιαφέρουσα και η σχέση προσφοράς προς τιμή, επίσης. Εάν δεν πρόκειται για αποσπασματική έμπνευση αλλά εντάσσεται σε κάποιο σχεδιασμό, τότε πράγματι κάτι μπορεί να κινείται στο μάρκετινγκ του ΟΣΕ. Γιατί, ας μη μας διαφεύγει, ένα μεγάλο μέρος από το έλλειμμα του οργανισμού δεν οφείλεται στα χρήματα που ξοδεύονταν, αλλά στα χρήματα που δεν εισέρρεαν. Οταν δεν μπορείς να κλείσεις εισιτήριο μέσω διαδικτύου, αλλά πρέπει να ξοδέψεις ένα πρωί στην ουρά, όταν τηλεφωνείς για μισή πληροφορία αλλά το τηλέφωνο χτυπάει στο γάμο του Καραγκιόζη, όταν δε βρίσκεις θέση γιατί το τρένο έχει μόνο τέσσερα βαγόνια, όταν η συχνότητα των δρομολογίων ακόμη και στην αρτηριακή γραμμή Αθήνας – Θεσσαλονίκης είναι ένα κάθε τέσσερις ώρες, μοιραία ο κόσμος θα απομακρυνθεί. Τα εκδρομικά τρένα είναι άγνωστα στον ΟΣΕ, έστω και αν κάποιες διαδρομές του δικτύου του, όπως ο Νέστος, η ορεινή Φθιώτιδα, το Πήλιο ή η Βεγορίτιδα είναι από τις ωραιότερες της Ευρώπης. Και τα μουσειακά τρένα ανύπαρκτα, αφού το τροχαίο υλικό αφήνεται να καταστραφεί.
Αν κάτι αλλάζει, ώρα να φανεί.
