Για τον ΟΣΕ δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Πολύ περισσότερο, δεν υπάρχουν δογματικές απαντήσεις. Ούτε οι εργαζόμενοι έχουν σε όλα δίκιο ούτε η συρρίκνωση και η ιδιωτικοποίηση αποτελούν μαγική λύση. Αυτά ευδοκιμούν στα τηλεοπτικά παράθυρα των απλουστεύσεων. Όχι στην πραγματικότητα. Η κυβέρνηση οφείλει να διαχειριστεί μια λεπτή ισορροπία στόχων. Από τη μία πλευρά, πρέπει να εξυγιάνει τον Οργανισμό, που μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, κοστίζει τρία εκατομμύρια στους φορολογούμενους. Αυτό, προφανώς, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δε χρειάζεται να το πει κανένας Μηχανισμός Διάσωσης. Το λέει η απλή λογική. Συνεπώς, όσο τα συνδικάτα του ΟΣΕ εμμένουν στο «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» και δεν ιεραρχούν προτεραιότητες, τόσο εγκλωβίζονται σε τακτικές της δεκαετίας του '80. Δεν πρόκειται για κοινωνικό αυτοματισμό. Σε μια περίοδο που όλοι συμφωνούν ότι οι δαπάνες των ΔΕΚΟ πρέπει να μειωθούν και στον ιδιωτικό τομέα οι άνθρωποι αγωνιούν για τη δουλειά τους, ακούγεται παράδοξο να υπάρχουν υπάλληλοι με αμοιβές πέντε χιλιάδες ευρώ, εργάτες που κάθονται επειδή η ειδικότητά τους ξεπεράστηκε από τις τεχνολογικές εξελίξεις, αλλά αρνούνται να μεταταγούν, ή συλλογικές συμβάσεις που προβλέπουν ότι το ωράριο εργασίας αρχίζει από τη στιγμή που ο μισθωτός φεύγει από το σπίτι του. Ούτε ενισχύει το κύρος του σιδηροδρομικού συνδικαλισμού η τακτική του «κλεφτοπολέμου» - σήμερα απεργούν οι συνοδοί των κλιναμαξών, αύριο οι κλειδούχοι και μεθαύριο οι μηχανικοί- ή οι πεντάωρες στάσεις εργασίας που νεκρώνουν τα δρομολόγια ολόκληρη τη μέρα. Ο συνδικαλισμός, ακόμη και στις ακρότητές του, πρέπει να είναι ευθύς, ώστε να κερδίζει εκτίμηση. Δέκα μέρες απεργία; Δέκα μέρες. Αλλά καθαρή απεργία που συνεπάγεται θυσία εισοδήματος. Όχι τσαλιμάκια. Από την άλλη πλευρά, ο σιδηρόδρομος πρέπει να αναπτυχθεί. Προφανώς δεν είναι εύκολη η διελκυστίνδα με την «τρόικα» και έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέγονται, αλλά η κυβέρνηση πρέπει να διαπραγματευθεί σκληρά το σχέδιο εξυγίανσης του ΟΣΕ. Εξορθολογισμός χρειάζεται. Εκσυγχρονισμός επίσης, που είχε εγκαταλειφθεί, παρά τους ποταμούς ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Και, φυσικά, νέες εμπορικές πρακτικές. Δε φταίνε οι εργαζόμενοι επειδή οι σιδηροδρομικές μεταφορές αντιπροσωπεύουν στην Ελλάδα μόνο το 1,2% του συνόλου. Κάποια πράγματα, άλλωστε, δεν είναι θέμα χρημάτων. Όταν σ' όλη την Ευρώπη μπορείς να κλείνεις το εισιτήριό σου και να πληρώνεις μέσω διαδικτύου, ο ΟΣΕ απαιτεί να χάσεις μισή μέρα στην ουρά του θλιβερού γραφείου της Αριστοτέλους. Γι' αυτόν τον αναχρονισμό, κάποιοι δεν πρέπει να απολογηθούν;
Μάκης Βοϊτσίδης στον «Αγγελιοφόρο».
«Σ.Ν». Αγαπητέ φίλε Μάκη, δεν είναι δυνατόν εσείς που είστε καλός γνώστης των σιδηροδρομικών θεμάτων να παρασύρεστε στην προπαγάνδα εκείνων που θέλουν την απαξίωση και την διάλυση του σιδηρόδρομου για να επιτύχουν τους στόχους τους που δεν είναι άλλος από την λεηλασία της περιουσίας του ΟΣΕ. Αντί δικού μου άλλου σχολίου σας παρακαλώ διαβάστε την άποψη όπως την διατύπωσε στην διαβούλευση του σχεδίου νόμου, ο αρχιμηχανικός του ΟΣΕ κ. Μάνος Παναγιώτου και έχει αναρτηθεί στο blog μας στις 20 Σεπτεμβρίου και ώρα 9.50 μ.μ.
