Χρειάστηκε να ταξιδέψω στο Κάντιθ. Ανδαλουσία. Μπήκα στην ιστοσελίδα της Renfe και σε δύο λεπτά είχα τυπώσει το σιδηροδρομικό εισιτήριό μου από τη Μαδρίτη. Με χρέωση της πιστωτικής κάρτας και με περιθώριο να διαλέξω θέση δίπλα στο παράθυρο. Για την επιστροφή δε βρήκα θέση, πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον θα ταξιδέψω τεσσερισήμισι ώρες στο ένα πόδι, σαν τον πελαργό, όπως έλεγε ο Λογοθετίδης στο «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά», αλλά γι' αυτό μάλλον φταίει η δική μου απερισκεψία που το άφησα για την τελευταία στιγμή. Ενας Ισπανός που θα θελήσει να βγάλει εισιτήριο από την Αθήνα για τη Λάρισα θα διαπιστώσει σύντομα ότι η έκδοση εισιτηρίου για τα ελληνικά τρένα είναι μια υπόθεση που παρέμεινε ίδια και απαράλλαχτη από τη δεκαετία του '50. Πατροπαράδοτα πράγματα. Στήνεσαι στην ουρά και περιμένεις. Θα πείτε, εδώ ο ΟΣΕ δεν έχει ανταλλακτικούς τροχούς για τις μηχανές, αμαξοστοιχίες μεταφέρουν αδήλωτα εμπορικά βαγόνια που το κόμιστρό τους πηγαίνει στις τσέπες συμμοριών, αποθήκες παραχωρούνται κρυφά σε ιδιώτες χωρίς δεκάρα, κι εσύ ρωτάς γιατί δεν μπορείς να κλείσεις θέση μέσω του διαδικτύου; Σωστά. Από το γελοίο συνήθως υπάρχει κάτι γελοιωδέστερο, αλλά σ' αυτήν την πορεία απαξίωσης του ελληνικού σιδηροδρόμου ποια ήταν η θέση του συνδικαλιστικού κινήματος; Οποιος προσπαθήσει να παρακολουθήσει τις ανακοινώσεις των παρατάξεων των σιδηροδρομικών κινδυνεύει να βυθιστεί σε βαθιά κατάθλιψη. Επιδόματα, κεκτημένα, ξύλινη γλώσσα, όχι σε όλα, όλοι λένε τα ίδια με διαφορετικές λέξεις, όλοι συναγωνίζονται ποιος θα προτείνει περισσότερες απεργίες, ώστε να διώξουν και τους τελευταίους επιβάτες και όλοι μοιάζουν να έχουν αγκιστρωθεί στη δεκαετία του '70. Πότε κάποια ΔΑΚΕ ή κάποια ΠΑΣΚΕ εξέφρασαν την αγωνία τους για τα διαλυτικά φαινόμενα στον οργανισμό; Πότε προχώρησαν σε κινητοποιήσεις όχι για κάποιο επίδομα επί του επιδόματος αλλά επειδή ο ελληνικός σιδηρόδρομος καταστρέφεται, επειδή η ακίνητη περιουσία του ΟΣΕ ρημάζει, επειδή δεν υπάρχουν βαγόνια ούτε για την αρτηριακή γραμμή, επειδή κανένας δεν ενδιαφέρεται για το μουσειακό υλικό, για κάποιον -τέλος πάντων- από τους χίλιους λόγους που έφεραν τα πράγματα μέχρις εδώ; Ποτέ! Οπως και σ΄ όλες τις ΔΕΚΟ, έτσι και στον ΟΣΕ, το συνδικαλιστικό κίνημα αξίωσε να συνδιοικήσει όχι για την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου, αλλά για να εξασφαλίσει «κατακτήσεις» σε βάρος της δημόσιας περιουσίας. Ξοδεύτηκε. Και σήμερα, έστω και αν αλλάξει ρότα, δε βρίσκει ακροατές για ν' απευθυνθεί.
Μακης Βοϊτσίδης στον «Αγγελιοφορο»
