Από τον παππού στον εγγονό μεταφέρουν τις εμπειρίες τους και τα βιώματα τους οι συνταξιούχοι σιδηροδρομικοί. Όταν μάλιστα οι αφηγήσεις έχουν και το στοιχείο του αγνώστου τότε το ενδιαφέρον των παιδιών γίνεται μεγαλύτερο. «Με μεγάλη ευχαρίστηση μιλώ στα εγγόνια μου για την ζωή μου στο σιδηρόδρομο και τα αρέσει» μας λέει ο συνταξιούχος σιδηροδρομικός κ. Αλέξανδρος Σπυριδονούδας. Ζητήσαμε ο από τον Κυρ Αλέκο να μας πει λίγα λόγια για την ζωή του στον σιδηρόδρομο. « Μπήκα στον σιδηρόδρομο το 1956 αρχικά ως εργάτης γραμμής στην συνέχεια ως τροχοπεδήτης και κατόπιν εργάστηκα στις ομάδες ελιγμών. Δούλεψα και στα τρένα με ατμήλατη μηχανή και στα πετρελαιοκίνητα. Εκείνο που θυμάμαι είναι όταν αποκλειστήκαμε για 6 μέρες στην Ροδόπολη από τα πολλά χιόνια. Η ατμήλατη δεν μπορούσε να προχωρήσει άλλο. Επιβάτες και προσωπικό της αμαξοστοιχίας είχαμε καθηλωθεί στον σταθμό. Όλες τις ημέρες οι κάτοικοι του χωριού, η Νομαρχία και ο στρατός μας έφερναν τρόφιμα για να επιβιώσουμε. Περάσαμε δύσκολες στιγμές». Υπογράμμισε ο κ. Σπυριδονούδας. Οι συνάδελφοι του το θυμούνται περισσότερο για τις ατάκες του και τα χωρατά του. Σήμερα στα 83 χρόνια ο κυρ Αλέκος με τα παιδιά του και τα εγγόνια του χαίρεται να αφηγείται και να συνταξιδεύει μαζί τους. Στην φωτογραφία ο κ. Σπυριδονούδας στον επιβατικό σταθμό Θεσσαλονίκης λίγο πριν αναχωρήσει για την Έδεσσα με τα παιδιά του και τα εγγόνια του.
