Το τραίνο είναι ένα από τα σπουδαιότερα μέσα μεταφοράς. Η εξάπλωση της μεταφοράς με τα τραίνα άρχισε με την ανακάλυψη της ατμομηχανής, βελτιώθηκε με τον κινητήρα ντήζελ και έφθασε στη σημερινή μορφή του με τον ηλεκτρικό κινητήρα.
Τα τραίνα κινούνται πάνω σε δυο παράλληλες σιδηροτροχιές, που αποτελούν τρόπον τινά το δρόμο του τραίνου, απ’ όπου και ο όρος «σιδηρό-δρομος». Επειδή το τραίνο κινείται πάνω στις σιδηροτροχιές, είναι ένα μεταφορικό μέσο «σταθερής τροχιάς». Κάθε παρέκκλιση από την προκαθορισμένη τροχιά θεωρείται επικίνδυνη. Μπορεί να είναι ένας εκτροχιασμός ή μια παρέκκλιση από … τη γραμμή του κόμματος.
Διότι, υπάρχουν και τραίνα κομματικά, με συγκεκριμένο προορισμό, κανονισμό κίνησης, καταστατικό, κοινοβουλευτική ομάδα (αν το κόμμα αντιπροσωπεύεται στη Βουλή), γραμματεία, νεολαία, «ημέτερους», «εκ μεταγραφής» κ.λπ. Το κομματικό τραίνο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από όλα τα τραίνα της γραμμής.
Έχει μηχανοδηγό (το γραμματέα του κόμματος), πρώτη και δεύτερη θέση (για τον πρόεδρο και τους υπουργούς, αντίστοιχα), οικονομική θέση (για τους βουλευτές), διάδρομο για ορθίους, βαγκόν-λι δηλ. βαγόνι με κρεβάτια για όσους θέλουν να χουζουρέψουν στο κόμμα, εστιατόριο για τους πεινασμένους ψηφοφόρους, αλλά και για τους χορτασμένους διαπλεκόμενους και φυσικά … τουαλέτες, των οποίων η χρήση είναι επακριβώς η ίδια με εκείνη σε όλα τα επιβατικά τραίνα του κόσμου!
Η άνοδος στο κομματικό τραίνο διέπεται από μια σχετική διαδικασία. Αν ο επιβάτης είναι συμπαθών ή φίλος του κόμματος, χωρίς καν κομματικές – πολιτικές φιλοδοξίες, επιβιβάζεται και βολεύεται σε κάποια θέση στα πίσω βαγόνια, διατηρώντας και μια επιφύλαξη, αφού οι στατιστικές έχουν δείξει ότι σε περίπτωση εκτροχιασμού, οι θέσεις αυτές είναι οι λιγότερο επικίνδυνες. Αν ο επιβάτης έχει πολιτικές φιλοδοξίες, διακρίνουμε δύο υποπεριπτώσεις. Στη μία, είναι να διαθέτει μόνο την όρεξη και το φανατισμό του νεοφωτίστου.
Τότε ο ελεγκτής, που ως ειδικός θα διακρίνει τη φλογερή σπίθα στο μάτι του νέου επιβάτη, θα τον μεταφέρει στο βαγόνι των αφισοκολλητών, απ’ όπου θα του δοθεί η ευκαιρία να εργαστεί για το κόμμα και να δείξει τις ικανότητές του στα όργανα και να αναρριχηθεί ψηλότερα.
Στην άλλη περίπτωση, ο επιβάτης έχει μαζί του μια μεγάλη παρέα, φίλα προσκείμενη προς το κόμμα. Η παρέα αυτή τον ακολουθεί σε όποιο κόμμα και αν μετακινηθεί, γιατί πιστεύει στο πολιτικό του ένστικτο. Τα μέλη της παρέας αυτής ονομάζονται ψηφοφόροι. Στην περίπτωση αυτή, ο ελεγκτής προωθεί τον επιβάτη στα μεσαία βαγόνια, αφού του συστήσει να αφαιρέσει όποιο διακριτικό άλλου κόμματος φέρει, και ταυτόχρονα να αποκηρύξει κάθε δεσμό ή σχέση με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.
Προχωρώντας προς τα εμπρός, συναντούμε τα βαγόνια με τα μέλη του κόμματος και αμέσως πιο μπροστά βρίσκονται τα βουλευτικά βαγόνια, όπου ο κάθε βουλευτής έχει το δικό του ατομικό και πτυσσόμενο γραφειάκι, για να μπορεί να εργάζεται, απεριόριστο τηλεφωνικό χρόνο και διαδικτυακή σύνδεση του «έξυπνου τηλεφώνου» (touch screen) –φυσικά δωρεάν- και ακόμα πιο φυσικά, βοηθό – γραμματέα αποσπασμένο κρατικό υπάλληλο της επιλογής του. Και άλλα πολλά… ως και δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια, για τις διαδρομές που δεν τις καλύπτει το κομματικό τραίνο μας… και φυσικά, το βουλευτικό διαμέρισμα, διαθέτει και τουαλέτα … της οποίας η χρήση είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη σε όλα τα επιβατικά τραίνα του κόσμου!
Αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, η άνοδος στο τραίνο είναι λιγότερο θορυβώδης από ότι η κάθοδος και ειδικά η κάθοδος που σχετίζεται με τη μόνιμη εγκατάλειψη του κομματικού τραίνου.
Διότι προκύπτουν ερωτηματικά σχετικά με το αν ο επιβάτης εγκαταλείπει το τραίνο με δική του πρωτοβουλία ή … αν το τραίνο εγκαταλείπει τον επιβάτη στο σταθμό! Φυσικό είναι να εγείρονται ερωτηματικά για το πώς, για το τι και το γιατί η πορεία ήταν αυτή. Καθώς και για το αν ο επιβάτης είχε έδρα στο βουλευτικό βαγόνι, αν θα την κρατήσει ή αν θα την εγκαταλείψει, ώστε το κόμμα να βολέψει σε αυτήν άλλο επιβάτη…
Κάτι τέτοιο συνέβη και στο τραίνο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς «κατέβηκε από το τραίνο», έπειτα από λεκτική σύγκρουση με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας. Η συγκεκριμένη «εγκατάλειψη» του τραίνου έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία, επειδή συνέβη σε μια στιγμή όπου συζητείται στη Βουλή της ΠΓΔΜ η Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα του παραιτηθέντα υπουργού. Η ειρωνεία είναι ότι στην πρώτη ψηφοφορία η συμφωνία εγκρίθηκε με την απαιτούμενη πλειοψηφία.
Απομένουν άλλες δύο ψηφοφορίες, όμως με δεδομένο ότι η κυβέρνηση Ζάεφ εξασφάλισε τους 80 βουλευτές που απαιτούνταν, το μπαλάκι (δηλ. η συμφωνία) θα περάσει προς έγκριση και από την Βουλή των Ελλήνων, σε μερικούς μήνες. Υπήρχε το ερώτημα, εάν ο Ζάεφ θα μπορούσε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία… όμως, όταν ο αμερικανικός παράγοντας, το NATO, ευρωπαίοι πολιτικοί κ.λπ. εκφράστηκαν κατά τρόπο εξόφθαλμο υπέρ της συμφωνίας, το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο και όλοι θα πρέπει να αντλήσουμε τα απαραίτητα διδάγματα από αυτή την εξέλιξη…
Μια αληθινή ιστορία: Πριν από αρκετά χρόνια, ένας αμερικανός επιχειρηματίας, μας επισκέφτηκε, με σκοπό να διερευνήσει τις συνθήκες για να πραγματοποιήσει μια μεγάλη επένδυση στη χώρα μας. Ανάμεσα στις πληροφορίες που είχε, του αναφέρθηκε και το Μακεδονικό πρόβλημα. Παρά το εξασκημένο επιχειρηματικό του πνεύμα και την προσπάθεια των συνεργατών του να του εξηγήσουν το ιστορικό υπόβαθρο της υπόθεσης, υπήρξε δυσκολία στο να κατανοήσει ποιο ήταν το βαθύτερο πρόβλημα που χώριζε τα δύο κράτη.
Και φαίνεται ότι ούτε και στο τέλος το κατανόησε πλήρως. Έκλεισε, όμως, τη σχετική συζήτηση, με την κλασική αμερικάνικη αφέλεια, λέγοντας στους γύρω του: «Και γιατί δεν τους ρωτάτε πόσα θέλουν για να αλλάξουν το όνομά τους;».
Κάτι ανάλογο φαίνεται να έγινε, για να φτάσουμε στο αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας. Ασχέτως, ότι μπορεί να έγινε σε άλλο επίπεδο και μέσα από άλλα κανάλια. Να δείτε που και στη δική μας Βουλή και ίσως με ανάλογη διαδικασία, η συμφωνία θα περάσει…
Υ.Γ. Υπάρχουν και κόμματα, που αντί για τραίνο έχουν μαντρί. Όμως, η είσοδος, η έξοδος και οι λοιπές διαδικασίες είναι απαράλλακτες!
Εποχούμενος Περιπατητής
patris.gr
