Γνωστός ως «Σταθμός Λαρίσης», ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Αθήνας είναι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της πρωτεύουσας και εξυπηρετεί τα υπεραστικά δρομολόγια των τραίνων προς τη Λάρισα, τη Θεσσαλονίκη, την Αλεξανδρούπολη και άλλες μεγάλες πόλεις και χωριά της ηπειρωτικής Ελλάδας. Εγκαινιάστηκε το 1904, δίπλα στον παλαιότερό του «Σταθμό Πελοποννήσου», και πήρε το ανεπίσημο όνομά του από την περιοχή που εξυπηρετούσε σιδηροδρομικώς. Εκείνα τα χρόνια, η Λάρισα ήταν η σημαντικότερη πόλη κοντά στο βόρειο άκρο της σιδηροδρομικής γραμμής, καθώς η Θεσσαλονίκη ανήκε ακόμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά το βόρειο άκρο της γραμμής ήταν στην πραγματικότητα ο οικισμός Παπαπούλι, κοντά στα τότε ελληνοτουρκικά σύνορα.
Ο σταθμός διαθέτει μία πλευρική και μία κεντρική αποβάθρα, καθώς και γραμμές εναπόθεσης αμαξοστοιχιών. Αρχικά, στην αρχιτεκτονική σύνθεση κυριαρχούσε ο κεντρικός διώροφος όγκος ανάµεσα σε δύο ισόγειες πτέρυγες. Οι όψεις του σταθµού ήταν τυπικές νεοκλασικές συνθέσεις µε αετώµατα, παραστάδες και οριζόντιες ταινίες µε σκοτίες, ενώ εκλεκτικιστικές τάσεις χαρακτήριζαν τα µεταλλικά στοιχεία του κτιρίου, όπως στέγαστρα και φουρούσια. Οι επεμβάσεις που δέχτηκε το κτίριο σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα έκρυψαν ορισμένα από τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά, αποδυναμώνοντας την αισθητική του. Ωστόσο, παρά τις διαφοροποιήσεις από τον αρχικό του σχεδιασμό, ο κεντρικός σταθμός της Αθήνας παραμένει λειτουργικός για την πόλη, αναντικατάστατος για το ταξίδι, αλλά και αναπόσπαστο στοιχείο για την ιστορική και κοινωνικοοικονοµική πορεία της Ελλάδας.
Πηγή: trainose.gr
