Ο δημοφιλής ηθοποιός βρήκε στην Κυπαρισσία ένα ρημαγμένο σταθμό και τον μεταμόρφωσε ολομόναχος στο «Τρενοτεχνείον», έναν ζωντανό χώρο τέχνης.
Τον θυμάστε τον Νίκο Καλογερόπουλο; Προφανώς και ναι.
Αλλά να υποθέσω πως έχετε χάσει τα ίχνη του, αφού ο ίδιος επέλεξε να ακολουθήσει μια μοναχική πορεία, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Τα τελευταία χρόνια έχει εγκατασταθεί στην Κυπαρισσία, μια μικρή πόλη στον νομό Μεσσηνίας από την πλευρά του Ιονίου. Εκεί έφτιαξε έναν χώρο τέχνης, το «Τρενοτεχνείον». Με το όνομα να προκύπτει από τον παλιό σταθμό του τρένου της πόλης, ένα από εκείνα τα εκπληκτικά κτίρια του ΟΣΕ που ρημάζουν εγκαταλελειμμένα πλέον σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ενα ανάλογο κτίριο νοίκιασε ο Νίκος και με πολύ κόπο το μεταμορφώνει σιγά σιγά. Οι φωτογραφίες «πριν» και «μετά» είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Ολα αυτά τα κάνει από μόνος του, παλεύοντας να εξασφαλίσει τα απαραίτητα χρήματα. «Δεν είχα καμία βοήθεια από τον δήμο, το αντίθετο μάλιστα, δεν κατάλαβαν αυτό που πάω να κάνω εδώ, στην Κυπαρισσία», μας λέει, λίγο θυμωμένος. «Ηρθαν κάποιοι στην αρχή, αλλά δεν υπήρχε περιθώριο συνεννόησης. Κι ας ήταν το μέρος στο οποίο φτιάχτηκε το “Τρενοτεχνείο” ένας σκουπιδότοπος πιο πριν». Ο ΟΣΕ, τουλάχιστον, βοήθησε; «Μου φέρθηκαν άψογα. Είχα την αμέριστη βοήθειά τους. Συζητάμε να αξιοποιήσουμε κι άλλα εγκαταλελειμμένα κτίρια στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης».
«Ακόμα χρωστάω», λέει. «Για τα περισσότερα απ’ όσα έχω φτιάξει είμαι ακόμα χρεωμένος. Αλλά χαράζω τη δική μου ρότα». Πάντοτε είχε τη δική του ρότα ο Νίκος Καλογερόπουλος. Ενας «αναρχικός» του ελληνικού σινεμά και της τηλεόρασης, ένας ξεχωριστός καλλιτέχνης. «Δέχτηκα πρόσφατα δύο σοβαρές προτάσεις για να κάνω διαφήμιση», αποκαλύπτει. «Η μία από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας και η άλλη από τράπεζα. Με τη μία μόνο από αυτές θα έλυνα το οικονομικό μου πρόβλημα, ήταν τόσα τα χρήματα που θα ξεπλήρωνα όλα όσα χρωστάω. Αρνήθηκα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα ήταν ενάντια στα πιστεύω μου, θα έμοιαζα με καραγκιόζη. Δεν έχω μετανιώσει για όσα “όχι” έχω πει. Ο παραγωγός, μάλιστα, της κινητής τηλεφωνίας που με γνώριζε, όχι προσωπικά, αλλά από το έργο μου, γέλαγε. “Το είπα στα υψηλά κλιμάκια πως θα αρνηθείς, αλλά δεν με πίστευαν” μου εκμυστηρεύτηκε στο τέλος».
«Μεθυσμένη Πολιτεία» (ήταν ο Μπε!), ο «Χριστός Ξανασταυρώνεται», «Στο κάμπινγκ», «Χαίρε Τάσο Καρατάσο» κ.ά. στην τηλεόραση. Αλλά και στον κινηματογράφο ήταν καταπληκτικός. Πρωτοεμφανίστηκε το 1981 με το «Μάθε παιδί μου γράμματα» κερδίζοντας το β΄ Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ακολούθησαν το «Αρπα κόλλα», το «Ρεμπέτικο» (Βραβείο Εξαιρετικής Ερμηνείας) και, βεβαίως, το «Λούφα και παραλλαγή» (Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου). Τότε, 1986, προσπάθησε να γυρίσει την πρώτη δική του ταινία. Εκαναν, όμως, το μοντάζ ερήμην του και δεν έδωσε ποτέ την άδεια να βγει στις αίθουσες. Εκτοτε έγραψε πολλά θεατρικά, εξέδωσε ποιητικές συλλογές, ενώ ασχολείται και με το τραγούδι. «Εχω δεκάδες δικά μου τραγούδια έτοιμα προς ηχογράφηση. Και δύο σενάρια για ταινίες. Δέχομαι συνεχώς προτάσεις, ιδίως από πιο νέα παιδιά. Και θα τα κάνω αμέσως μόλις βρω χρόνο, μόλις ξεμπλέξω εδώ με τα διαδικαστικά της καθημερινότητας». Η τελευταία του ταινία ήταν «Οι Ιππείς της Πύλου».
Το καλοκαίρι φέτος το «Τρενοτεχνείον» γνώρισε πιένες. Φιλοξένησε παραστάσεις και πολλές συναυλίες, από τη Νατάσσα Μποφίλιου και τη Δήμητρα Γαλάνη ώς τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Μανώλη Λιδάκη. Συνεχίζει και τον χειμώνα. Τα Σάββατα διοργανώνει ρεμπέτικες βραδιές, φιλοξενεί εκθέσεις κ.ά. Είπαμε, είναι ένας αυθεντικός χώρος πολιτισμού.
Για του χρόνου το καλοκαίρι κάτι ετοιμάζουν μαζί με το κοντινό Costa Navarino του Χρήστου Β. Κωνσταντακόπουλου, του επιχειρηματία που αγαπάει τον κινηματογράφο χρηματοδοτώντας ακόμα και διεθνείς παραγωγές, όπως το «Πριν τα Μεσάνυχτα» που γυρίστηκε στην Καρδαμύλη. Ο πατέρας του, ο Βασίλης Κωνσταντακόπουλος, ο θρυλικός για τους Μεσσήνιους «καπετάνιος» που πέθανε πριν από λίγα χρόνια, αγαπούσε πολύ τον Νίκο Καλογερόπουλο.Οσο για την τηλεόραση, «δεν βλέπω, δεν μου αρέσει», μας λέει. «Δεν θα έλεγα “όχι” όμως σε μία καλή παραγωγή. Είχα πριν από χρόνια μία πρόταση, μου έδωσαν λευκή επιταγή να υπογράψω με όποιο χρηματικό ποσό ήθελα. Αρνήθηκα και πάλι επειδή δεν μου άρεσε».
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
efsyn.gr
