ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
Εξελίξεις αυτή την εβδομάδα στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Στη Βραζιλία είχαμε την εκλογή της πρώτης γυναίκας Προέδρου στην ιστορία της χώρας, που φιλοδοξεί να συνεχίσει το έργο του μέντορά της, Λουίς Ινάσιο «Λούλα» ντα Σίλβα. Σε μια εποχή όπου οι πολιτικοί αποδεικνύονται παγκοσμίως κατώτεροι των περιστάσεων, ο Λούλα ξεχώρισε σαν τη μύγα μες στο γάλα: ξεπλήρωσε έναν χρόνο νωρίτερα το δάνειο της χώρας του προς το ΔΝΤ, δάνεισε το τελευταίο σε μια συμβολική κίνηση ότι δεν το έχει ανάγκη, περιόρισε τη φτώχια στη Βραζιλία και τα μετέτρεψε μέσα σε 8 χρόνια σε υπολογίσιμη οικονομική δύναμη διεθνώς. Αντίθετα, ο Ομπάμα δεν αποτέλεσε, δυστυχώς, εξαίρεση στην παγκόσμια λειψανδρία. Μόλις μέσα σε δύο χρόνια κατάφερε να διαψεύσει τις ελπίδες εκατοντάδων εκατομμυρίων στις ΗΠΑ και σε όλο το κόσμο και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές προετοιμάζεται για την πρώτη εκλογική του ήττα, που μοιάζει αναπόφευκτη. Δεν είναι ότι δεν προσπάθησε να αλλάξει κάποια πράγματα μετά τον τυφώνα Μπους, από το σύστημα Υγείας μέχρι τις προσπάθειες αναζωογόνησης της αμερικανικής οικονομίας, ή το αλαζονικό στυλ της εξωτερικής πολιτικής. Οταν όμως διορίζεις στα υπουργεία και το οικονομικό σου επιτελείο τους υπεύθυνους της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, είναι σαν να τοποθετείς έναν πυρομανή επικεφαλής της Πυροσβεστικής. Στην Ελλάδα καταφέραμε πάλι να μην ασχοληθούμε με την ουσία. Τους δήμους που χρεοκοπούν, την οπισθοδρομική Θεσσαλονίκη, όπου ο τοπικός μητροπολιτάκος δηλώνει ότι αυτός βγάζει δήμαρχο, λες και ζούμε σε θεοκρατικό καθεστώς, ή την Αθήνα που χειροτερεύει εβδομάδα με την εβδομάδα, σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, δήμαρχοι με έργο Κακλαμάνη δεν θα είχαν τολμήσει να ξαναβάλουν υποψηφιότητα. Εδώ χωριστήκαμε ξανά σε (εικονο)μνημονιολάτρες και (εικονο)μνημονιοφάγους και οι ανίκανοι τρίβουν τα χέρια τους. Αν μάλιστα αποδοκιμαστεί η κυβέρνηση, τότε ο πρωθυπουργός θα προχωρήσει σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, εγκαινιάζοντας πριν την ώρα της την περίοδο χάους και ακυβερνησίας που έτσι κι αλλιώς μας περιμένει. Μην περιμένετε πλέον τίποτα καλό από την Ελλάδα. Οτιδήποτε θετικό προκύψει θα έρθει εισαγωγή από το εξωτερικό. Όπως από τους Γάλλους, μικρούς και μεγάλους, που χωρίς τη χρεοκοπία της διεφθαρμένης Ψωροκώσταινας να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω απ' τα κεφάλια τους, κατάφεραν την προηγούμενη εβδομάδα να κουρελιάσουν, πριν μπουν σε εφαρμογή, τις συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις του τελειωμένου Σαρκοζί. Οι Γάλλοι είναι έξυπνοι άνθρωποι, εκδήλωσαν μάλιστα ενδιαφέρον για να αγοράσουν τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, από τους οποίους θέλει να απαλλαγεί πάση θυσία η ελληνική κυβέρνηση. Γι' αυτό ακριβώς εξαπέλυσε μια χωρίς προηγούμενο προπαγανδιστική εκστρατεία παρουσιάζοντας τα κρατικά χρέη και τις κρατικές υποχρεώσεις προς τον ΟΣΕ ως χρέη του ζημιογόνου ΟΣΕ! Πρόκειται, ίσως, για μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές απάτες των τελευταίων δεκαετιών: το 90% από το διαβόητο χρέος του ΟΣΕ είναι πλασματικό, καθώς εννιά από τα δέκα περίπου δισεκατομμύρια ευρώ του χρέους αφορούν ποσά που προβλέπονται ρητά από την ελληνική νομοθεσία των τελευταίων 40 χρόνων, ως οφειλές του κράτους προς τον σιδηρόδρομο. Σίγουρα ο ΟΣΕ χρειάζεται εκσυγχρονισμό στις υπηρεσίες του (ούτε εισιτήριο δεν μπορείς να εκδώσεις από το ίντερνετ, χώρια που η συμπεριφορά μερικών υπαλλήλων στους πελάτες θυμίζει χωροφύλακες της χούντας), αλλά οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι είναι θύματα του χρεοκοπημένου κράτος και των ανίκανων, διορισμένων με κομματικά κριτήρια, διοικήσεών τους. Υπάρχει έτοιμη και καλή πελατεία για τα τρένα. Από τα Τρίκαλα δεν υπήρχε ούτε μια θέση για την Αθήνα την προηγούμενη εβδομάδα και στην Πάτρα μια τοπική γραμμή που πρόσφατα άνοιξε με το Ρίο είναι φίσκα. Οι φοιτητές το γουστάρουν και ο εμπορικός κόσμος επίσης. Μάλιστα, ένα φροντιστήριο Αγγλικών του Ρίου έβγαλε μια αφίσα που διαφημίζει την υπηρεσία. Με ΔΝΤ ή χωρίς ΔΝΤ, πράσινη ανάπτυξη χωρίς σιδηρόδρομο είναι πράσινα άλογα.
lifo.gr
