Καθώς σήμερα μας ενοχλούν οι ζώνες ώρας και η θερινή ώρα (DST), μπορεί εύκολα να ξεχάσουμε πόσο πιο περίπλοκα ήταν τα πράγματα στα τέλη του 19ου αιώνα.
hackaday.com
Τότε, λίγες περιοχές είχαν συγχρονίσει τα ρολόγια τους με κάτι σαν την ώρα Γκρίνουιτς (GMT) ή άλλα πρότυπα όπως η ώρα Λονδίνου ή η ώρα Παρισιού, με όλους να λειτουργούν με την τοπική ώρα που καθορίζεται από την ηλιακή ώρα.
Αυτό δημιούργησε έναν τεράστιο πονοκέφαλο για τους σιδηροδρόμους, καθώς με κάποιο τρόπο έπρεπε να κάνουν τα χρονοδιαγράμματά τους να λειτουργούν σε εκατοντάδες μικροσκοπικές ζώνες ώρας, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι οι επιβάτες θα έφταναν στο τρένο τους εγκαίρως.
Σε ένα πρόσφατο βίντεο [The Tim Traveller] εξηγεί πώς η δημιουργία της λεγόμενης ώρας των σιδηροδρόμων έλυσε κατά κάποιο τρόπο αυτό το πρόβλημα στη Γαλλία. Καθώς οι σιδηρόδρομοι επεκτάθηκαν μαζικά σε όλο τον κόσμο μέχρι τη δεκαετία του 1850 και οι χρόνοι ταξιδιού μειώθηκαν ραγδαία, αυτή η έννοια της ώρας των σιδηροδρόμων εισήχθη από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη και στην Ινδία, δημιουργώντας ουσιαστικά μια ζώνη ώρας ειδική για τους σιδηροδρόμους συγχρονισμένη π.χ. με την ώρα Λονδίνου στο Ηνωμένο Βασίλειο και την ώρα Παρισιού στη Γαλλία. Επιπλέον, οι γαλλικοί σιδηρόδρομοι ρύθμισαν επίσης τα ρολόγια μέσα στους σταθμούς να είναι πέντε λεπτά πίσω, για να δώσουν στους ταξιδιώτες ακόμη περισσότερες ευκαιρίες να φτάσουν στο τρένο τους εγκαίρως όταν έχουν κολλήσει σε ένα μακρύ ταξίδι αποχαιρετισμού.
Μέχρι το 1911, σε όλη την Ευρώπη η GMT υιοθετήθηκε ως η κεντρική βάση ώρας και η γαλλική καθυστέρηση των πέντε λεπτών καταργήθηκε, καθώς οι Γάλλοι ταξιδιώτες και τα τρένα έτρεχαν πλέον στην ώρα τους.
