Η έκθεση με τίτλο «Σημείο Συνάντησης» εστιάζει στο πολυεπίπεδο έργο του ζωγράφου Στέλιου Μαυρομάτη, επιχειρώντας να πραγματευτεί τη μακρά καλλιτεχνική του πορεία μέσα από την έννοια της συνάντησης, τόσο ως απτή εμπειρία όσο και ως μεταμορφωτική μεταφορά.
Το τρένο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο έργο του Μαυρομάτη, λειτουργεί ως συμβολικό όχημα ιστοριών, πολιτισμών και συναισθημάτων. Συνδέει το ατομικό με το συλλογικό, το τοπικό με το παγκόσμιο, τη μικροϊστορία — δηλαδή τις καθημερινές εμπειρίες και τις προσωπικές μνήμες των επιβατών και των εργαζομένων στον σταθμό — με τη μακροϊστορία, τις μεγάλες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταβολές της Ελλάδας και των Βαλκανίων μέσα από την ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου. Η επιλογή του Σιδηροδρομικού Σταθμού Θεσσαλονίκης, και πιο συγκεκριμένα μιας αίθουσας αναμονής, αναδεικνύει τον ρόλο του έργου ως ζωντανού τόπου μετάβασης. Εκεί, η εμπειρία του ταξιδιώτη συναντά τη συλλογική μνήμη και την ιστορία.
0 σιδηρόδρομος υπήρξε καθοριστικός παράγοντας για τον εκσυγχρονισμό της Θεσσαλονίκης και των γύρω περιοχών από τα τέλη του 19ου έως τα τέλη του 20ού αιώνα.
Οι γραμμές Σκόπια-Βελιγράδι, Μοναστήρι, Αλεξανδρούπολη- Κωνσταντινούπολη και άλλες τροφοδότησαν την εμπορική δραστηριότητα, διαμόρφωσαν βιομηχανικές ζώνες και προσέλκυσαν ποικίλους πληθυσμούς, αλλάζοντας τη φυσιογνωμία της πόλης. Παράλληλα, ο σταθμός λειτούργησε ως κομβικό σημείο σε σημαντικές μετακινήσεις πληθυσμών: από την άφιξη των προσφύγων στις αρχές του 20ού αιώνα έως τον βίαιο εκτόπισμά και την εξόντωση της εβραϊκής κοινότητας στην Κατοχή. Αυτά τα γεγονότα, προγενέστερα και σύγχρονα, διαμόρφωσαν το έργο του Μαυρομάτη, ο οποίος γεννήθηκε το 1930 και πέθανε το 2020.
Στο έργο του, το τρένο μετατρέπεται σε μια εικαστική γλώσσα, μια εικονογραφία της (βιομηχανικής) νεωτερικότητας και μετανεωτερικότητας, της συλλογικής μνήμης και των προσωπικών διαδρομών. Έτσι, ο Μαυρομάτης δεν ζωγραφίζει απλώς τρένα, αλλά το φάσμα της μετάβασης, εκεί όπου η πόλη ξανασυστήνεται μέσα από τις ράγες της.
Η έννοια της συνάντησης διατρέχει τις θεματικές και αισθητικές επιλογές του καλλιτέχνη. 0 Μαυρομάτης αντλεί από την προσωπική του μνήμη: οικογένεια, αγαπημένοι ποιητές, ταξίδια, πλημμύρες, εναλλαγή εποχών, αλλά και την καθημερινή παρατήρηση του σταθμού ως «ανοιχτού εργαστηρίου» εικόνων. Υφαίνει στοιχεία από τον ρεαλισμό, τον σουρεαλισμό, τον εξπρεσιονισμό, τον ιμπρεσιονισμό, την pop art σε μια αμιγώς προσωπική, υβριδική γλώσσα.
Η εικαστική του αφήγηση δεν περιορίζεται στο τρένο. Δέντρα, τηλεγραφόξυλα, σταυροί/χι, απαγορευτικά σήματα, αριθμοί, καλλιγραφικά μοτίβα, ποιητικά αποσπάσματα και άλλα σύμβολα δημιουργούν ένα σύνθετο οπτικό ιδίωμα, το οποίο κορυφώνεται τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του σε μια πυκνή και μεταφυσική γραφή. Η τεχνική του βασίζεται σε διαρκή πειραματισμό με κόλλες, βερνίκια, σμάλτο, πλεξιγκλάς, τέμπερα και σινική μελάνη, μια συνάντηση υλικών, η οποία ενισχύει τη νοηματική πυκνότητα των έργων του.
Σε αυτό το σημείο, είναι χρήσιμο να περιγράφουμε τη μικτή τεχνική που ανέπτυξε ο καλλιτέχνης: «(...) ο μουσαμάς ή το νοβοπάν καλύπτεται με ένα είδος υδροχρώματος που στερεώνεται με βερνίκι. Το στρώμα αυτό, αφού στεγνώσει, είναι έτοιμο να δεχτεί τα λαδοχρώματα - πράσινο κατεξοχήν, ώχρες, μαύρο, μπλε και κόκκινο, που όμως δεν διαλύονται με λινέλαιο ή νέφτι, αλλά και πάλι με βερνίκι για έναν πολύ απλό λόγο: Αφού η αντοχή ενός πίνακα στο χρόνο εξαρτάται και από την τελική επίστρωση βερνικιού, τι πιο φυσικό από το να ζυμωθεί το βερνίκι με το ίδιο το χρώμα1 (...)».
Παρά τη μη στρατευμένη στάση του, καθώς δεν εντάσσει το έργο του σε συγκεκριμένα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα, η ζωγραφική του διαπνέεται από έντονη πνευματικότητα.
0 οπτικός άξονας προς τον ουρανό ή τον ορίζοντα υποδηλώνει
επιθυμία υπέρβασης, έναν «άλλο τόπο», μια προσωπική «Αρκαδία» (ιδεατός, ποιμενικός τόπος της αναγεννησιακής παράδοσης). Συχνά, τα έργα του οργανώνονται σε συνθέσεις όπου στο χαμηλότερο τμήμα δεσπόζουν αντικείμενα της καθημερινότητας, ενώ στο ανώτερο εμφανίζονται μορφές και σχήματα με συμβολικό χαρακτήρα.
Η έκθεση αποφεύγει την αυστηρά αναδρομική λογική για να κρατήσει ζωντανό το αεικίνητο, ερευνητικό πνεύμα του καλλιτέχνη. Στους τοίχους της αίθουσας, παρουσιάζονται διαφορετικές ενότητες όπου το τρένο λειτουργεί ως βασικό μοτίβο και αναδεικνύονται οι τεχνικές και αισθητικές μετατοπίσεις. Έτσι, ο διερχόμενος επισκέπτης αποκτά με μια ματιά ένα πανόραμα της πρακτικής του. Όποιος σταθεί περισσότερο μπορεί να αναμετρηθεί με το αμοιβαίο βλέμμα του έργου (Λακάν) και ίσως νιώσει το «punctum», κάτι που μας διαπερνά και γεννά προσωπική σύνδεση (Ρολάν Μπαρτ).
Η προθήκη και η κεντρική κατασκευή απαιτούν μεγαλύτερη προσήλωση και φωτίζουν επιμέρους στοιχεία, πειραματισμούς και σειρές που συνθέτουν το συνολικό έργο του Μαυρομάτη.
Η αφήγηση ξεκινά με το έργο «Το πρώτο τρένο» (1961), ένα μικρό σχέδιο με σινική μελάνη, το οποίο σηματοδοτεί την πρώτη στιγμή γοητείας του καλλιτέχνη από το θέμα. Το τρένο, σταματημένο μπροστά στο σπίτι του για λίγα λεπτά, του έδωσε τον απαραίτητο χρόνο να το αποτυπώσει φευγαλέα. Έκτοτε, το τρένο, που μέχρι τότε ήταν πηγή όχλησης, μετατράπηκε σε αστείρευτη πηγή έμπνευσης.
Ακολουθούν έργα από το 1975 έως το 1980, που αναδεικνύουν τη σχέση του με τη φύση, τις αλλαγές των εποχών και τα φυσικά φαινόμενα. Εδώ, τα δέντρα «εγκαθίστανται» στον ουρανό, διαμορφώνοντας νέες εικονοπλαστικές ισορροπίες και μια έντονη παλέτα. Κομβικό σημείο αποτέλεσε η πλημμύρα στο Λιποχώρι της Έδεσσας το 1979 που γέννησε μια σειρά έργων με σκοτεινές αποχρώσεις - λαδοπράσινα, μωβ, ώχρες και γκρίζα.
Στη συνέχεια, παρουσιάζονται έργα από το 1975 έως το 1985, μια περίοδο έντονης προσήλωσης στο μοτίβο του τρένου με πλούσιο υλικό πειραματισμό. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 1965 εντάσσει πραγματικά αντικείμενα στη ζωγραφική επιφάνεια. «(...) Παράλληλα με το λάδι, δουλεύονται οι κατασκευές (γραμμές, προσόψεις βαγονιών, τηλεγραφόξυλα, σήματα, κλειδιά γραμμών), με βασικά υλικά το σύρμα, το χαρτόνι, το ξύλο, το σμάλτο, τα οποία ενσωματώνονται βαθμιαία στη ζωγραφική επιφάνεια2 (...).» Όπως γράφει η Dorothy Shinn, κριτικός τέχνης του περιοδικού Beacon, στο κείμενο με τίτλο «Έλληνας αφηρημένος εξπρεσιονιστής εκφράζει το ευρωπαϊκό ύφος» με αφορμή την έκθεσή του στο Πανεπιστήμιο του Κεντ: «(...) Πολλοί πίνακες φτιάχνονται με έναν συνδυασμό προσαρτημένων και κολλημένων στοιχείων, που ενίοτε ξεγελούν το μάτι: φωτοαντίγραφα τρένων βρίσκονται πλάι σε τρένα ζωγραφισμένα εξαρχής, ενώ ένα τηλεγραφόξυλο από κομμάτι ξύλου καθρεφτίζει ένα άλλο, ζωγραφισμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται κολλημένο στον καμβά (...).»
Η μεταγενέστερη περίοδος, από το 1982 και έπειτα, χαρακτηρίζεται από ελευθερία στο σχέδιο, διεύρυνση της χρωματικής γκάμας (κόκκινα, μπλε, τυρκουάζ) και αυξημένη συναισθηματική ένταση, όπως αποτυπώνεται σε έργα από το 1990 έως το 1997. Σε αυτά, παρατηρούμε την οργάνωση της ζωγραφικής επιφάνειας σε ζώνες με έμφαση στο δίπολο φως - σκοτάδι, ρεαλιστικά στοιχεία στο κάτω μέρος και μια έκρηξη συμβόλων και αφαιρετικών στοιχείων στο πάνω μέρος (αριθμοί, γράμματα, λέξεις, καλλιγραφικά στοιχεία). Παρουσιάζεται, επίσης, ένα έργο της τελευταίας του σειράς «Αρχαία Αγορά» που συνδυάζει πολλαπλά επίπεδα και μοτίβα: μνημεία, αστικά και συμβολικά τοπία και τρένα με έντονες αντιθέσεις φωτεινών και σκοτεινών τόνων.
Η προθήκη προσφέρει επιπλέον υλικό, αποκαλύπτοντας το εύρος της πρακτικής του Στέλιου Μαυρομάτη. Σύμφωνα με τον ιστορικό τέχνης Περικλή Σφυρίδη, η ζωγραφική πορεία του ξεκινά το 1956 και περιλαμβάνει νεκρές φύσεις, πορτρέτα, γυμνά, μπουζουξήδες και έργα με λαϊκά ή θρησκευτικά μοτίβα, με χαρακτηριστικές χρωματικές επιλογές όπως λαδοπράσινα και μωβ. Τα έργα αυτά συμπληρώνονται με θαλασσινά τοπία, βάρκες, καρνάγια και, γενικότερα, σκηνές από τη ζωή του λιμανιού3. Ανάμεσα στα εκθέματα ξεχωρίζουν δύο πρώιμα έργα με ανθρώπινες μορφές· πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση απεικόνισης εργατών των τρένων. Η προθήκη περιλαμβάνει επίσης μικρότερα έργα από τη σειρά «Ερωτικά» (1982-1991) και «Αίγυπτος» (1995- 1997), επιχειρώντας να αποδοθεί το εύρος των πειραματισμών του σε συνδυασμό με τα μεγαλύτερα έργα που βρίσκονται στο κέντρο της έκθεσης.
Τέλος, στην καρδιά της έκθεσης, παρουσιάζεται μια μη γραμμική αφήγηση, όπου οι περίοδοι δημιουργίας αλληλοεπικαλύπτονται. Εδώ, σειρές, μοτίβα και πειραματισμοί συναντούν τις πιο συγκροτημένες φάσεις του έργου, επιτρέποντας στον επισκέπτη να βιώσει την κίνηση και την εξέλιξη του δημιουργικού κόσμου του ζωγράφου. Ρολόγια, απαγορευτικά σήματα που υψώνονται στον ουρανό με πιθανούς κοσμολογικούς και υπερβατικούς συμβολισμούς, ώχρες, σμάλτα που δημιούργησε ο καλλιτέχνης κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Αμερική, καθώς και χαρακτηριστικά έργα της σειράς «Αίγυπτος», με συνδυασμό αυτόματης γραφής, εξπρεσιονιστικών τύπων, καλλιγραφικών στοιχείων και αριθμών, ολοκληρώνουν την εικαστική διαδρομή που προτείνει η έκθεση.
Ελένη Ρήγα Επιμελήτρια Σύγχρονης Τέχνης
Απόσπασμα από το κείμενο του Άλκη Χαραλαμπίδη, «Στο Κλίμα της Σιωπής - Εικοσιπέντε χρόνια αναζητήσεων του Στέλιου Μαυρομάτη»
2Απόσπασμα από το κείμενο του Άλκη Χαραλαμπίδη, «Στο Κλίμα της Σιωπής - Εικοσιπέντε χρόνια αναζητήσεων του Στέλιου Μαυρομάτη»
3Χρύσανθος Α. Χρήστου, «Η καλλιτεχνική δημιουργία του Στέλιου Μαυρομάτη», σ. 14, Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης
“Το πρώτο τρένο”
Δημιουργός ανήσυχος και με κάθε είδους ενδιαφέροντα, καλλιτέχνης αυτοδίδακτος και τολμηρός, ο Στέλιος Μαυρομάτης είχε θεματογραφία που αναφερόταν τόσο στον φυσικό όσο και τον ανθρώπινο εσωτερικό χώρο με μόνιμη αφετηρία του καθαρά προσωπικές συγκινήσεις. Έτσι η πιο σημαντική σειρά έργων του με θέμα τα τρένα και τους σιδηροδρομικούς σταθμούς συνδέεται με την εγκατάστασή του στην περιοχή τους.
Όπως περιέγραφε πάντα με συγκίνηση:
«Μια Κυριακή νωρίς το πρωί, καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου που βρισκόταν απέναντι από τις γραμμές των τρένων στην περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού της Θεσσαλονίκης. Προετοίμαζα να ζωγραφίσω έναν πίνακα με σινική μελάνι και σκεφτόμουν ποιο θα ήταν το θέμα. Ξαφνικά κι έτσι απλά σαν όραμα, έφτασε μπροστά στις γραμμές των τρένων μια μικρή μηχανή της μανούβρας, όπως την έλεγαν, γιατί τη χρησιμοποιούσαν για να μετακινήσουν τα βαγόνια ή τις άλλες μηχανές των τρένων από τη μία γραμμή στην άλλη.
Ξαφνιάστηκα τόσο που άρπαξα αμέσως τα πινέλα και τα χαρτιά μου και άρχισα να τη ζωγραφίζω στα γρήγορα με σινική μελάνι. Έτσι απλά και χωρίς να το σκεφτώ και να το επεξεργαστώ στο μυαλό μου. Ολοκλήρωσα πολύ γρήγορα το έργο και την ώρα που πήγα να βάλω την υπογραφή μου στο κάτω μέρος του σχεδίου, η μηχανή της μανούβρας έφυγε...
Αυτό ήταν! Το τρένο έγινε το κύριο θέμα της ζωγραφικής μου. Άλλοτε έρχεται και άλλοτε φεύγει.»
Ζούσε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και ηρεμούσε στο σπίτι - εργαστήριό του στο Παλαίφυτο Πέλλας.
Ζωγράφος αυτοδίδακτος, είχε ασχοληθεί με πολλά θέματα τα οποία απέδιδε παραμένοντας πιστός στην παραστατική απεικόνιση και υιοθετώντας αρχικά ιμπρεσιονιστικά και, στη συνέχεια εξπρεσιονιστικά πρότυπα. Εγκατεστημένος αρχικά κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, έκανε επίκεντρο της ζωγραφικής του το τρένο και τον περιβάλλοντα χώρο, που αποτελεί το χαρακτηριστικότερο θέμα που επανερχόταν σε όλη τη διάρκεια της δημιουργίας του.
Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Φίλων Σιδηροδρόμων Θεσσαλονίκης καθώς και του Συλλόγου Καλλιτεχνών Βορείου Ελλάδος (ΣΚΕΤΒΕ) όπου διατέλεσε για πολλά χρόνια γραμματέας.
Δίδαξε τη δική του μέθοδο ταχείας εκπαίδευσης ζωγραφικής σε παιδιά και μεγάλους για πολλά χρόνια σε Θεσσαλονίκη, Κατερίνη και Παλαίφυτο Πέλλας, με πολλές επιτυχίες σε διαγωνισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Πολλά βιβλία και άλλες εκδόσεις φιλοξενούν εξώφυλλα και περιεχόμενο από τα έργα του. Έχει επίσης συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές για την τέχνη.
Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη της Κύπρου, στην Πινακοθήκη της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, στην Πινακοθήκη του Δήμου Θεσσαλονίκης, στα Υπουργεία: Εξωτερικών, Πολιτισμού και Επιστημών Ελλάδος, στο Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από σαράντα ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία για το έργο του από γνωστούς ιστορικούς και κριτικούς τέχνης σε δημοσιεύσεις και εκδόσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ατομικές - εκθέσεις:
1959 ΧΑΝ, Αίθουσα Εκθέσεων Δήμου Θεσσαλονίκης 1962 “Οικοδομική”, Θεσσαλονίκη.
1964 “Τέχνη”, Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρία, Θεσσαλονίκη. 1964 Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών, Αθήνα.
1968 Γκαλερί Βέλτσου, Θεσσαλονίκη.
1971 “Τέχνη”, Θεσσαλονίκη.
1972 First National City Bank, Θεσσαλονίκη.
1973 Astor Gallery, Αθήνα.
1974 Citibank, Θεσσαλονίκη.
1974 “Τέχνη”, Θεσσαλονίκη.
1976 “Πανσέληνος” και “Διαγώνιος”, Θεσσαλονίκη.
1977 “Νέες Μορφές”, Αθήνα.
1979 “Σαντορίνη”, Φωτοθήκη, Θεσσαλονίκη.
1979 Citibank, Αθήνα.
1980 “Venezia ‘80”, Φωτοθήκη, Θεσσαλονίκη.
1981 “Σκόρος ‘81”, Γαλλικό Ινστιτούτο, Θεσσαλονίκη
1983 Έκθεση, εκδήλωση, ομιλία, Νομική Σχολή Παν/μίου Θεσσαλονίκης, (Αίθουσα Συμβουλίου Νομικής Σχολής)
1984 Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Αθήνα.
1984 Γαλλικό Ινστιτούτο, Θεσσαλονίκη.
1984 Γκαλερί Ιανός, Θεσσαλονίκη.
1985 Γκαλερί Πρίσμα, Ρόδος.
1985 Παράρτημα Καλλιτεχνικής Εταιρείας Τέχνη, Κιλκίς.
1986 “Venezia ‘86”, Kurhaus ELIM, Nonnweiller, Γερμανία.
1987 Αναδρομική Έκθεση, Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκης,
1987 “Venezia ‘86”, Γκαλερί Ιανός, Θεσσαλονίκη.
1988 “100 χρόνια σύνδεσης με την Ευρώπη”, Επιβατικός σιδηροδρομικός σταθμός Θεσσαλονίκης
1988 Αίθουσα Τέχνης Μάτι, Κατερίνη.
1988 Banque Franco Hellenique S.A., Θεσσαλονίκη,
1989 Olivenbaum Feinkost GmbH, Koln, Γερμανία
1990 Sparkasse Coesfeld, Ludinghausen, Γερμανία
1991 School of Art Gallery, Kent State University Kent Ohio, U.S.A.
1992 Ειρμός, “Τέχνη”, Αμερικάνικο Κέντρο,
“Τριάντα Χρόνια Τρένο”, Θεσσαλονίκη.
1993 Αίθουσα Τέχνη Ηρακλείου, Κρήτη.
1993 Χρυσοθήκη Ζολώτα, Θεσσαλονίκη.
1993 Τεχνολογικό Μορφωτικό Ινστιτούτο
Θεσσαλονίκη - Σίνδος.
1993 Miscolc, Ουγγαρία.
1995 Αιγόκερως, Θεσσαλονίκη.
1996 “Αίγυπτος”, Νομαρχία Πέλλας (Έδεσσα)
1997 “Αρχαία Αγορά”, Θεσσαλονίκη
1998 63η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, Περίπτερο Ο.Σ.Ε. 1998 “Παρατηρητής”, Αίθουσα Τέχνης - Βιβλιοπωλείο
Θεσσαλονίκη.
2000 Παράλληλες Εκθέσεις, Δημοτική Πινακοθήκη, Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο “Αναδρομή Θεσσαλονίκη.
2024 Αναδρομική έκθεση, Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΕΚΘΕΣΗΣ
Στέλιος Μαυρομάτης Σημείο Συνάντησης
0 κατάλογος εκδόθηκε με την ευκαιρία της έκθεσης του Στέλιου Μαυρομάτη, «Σημείο Συνάντησης» στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης στο διάστημα 05 Σεπτεμβρίου - 05 Νοεμβρίου 2025.
Η έκθεση πραγματοποιήθηκε με την ευγενική παραχώρηση των έργων από τα παιδιά του καλλιτέχνη, Αντώνη και Μάχης Μαυρομάτη. Η υλοποίηση της έκθεσης είναι φόρος τιμής στον καλλιτέχνη των τρένων όπως έχει χαρακτηριστεί για την προσφορά του. Πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδος Α.Ε.
Συντελεστές:
Επιμέλεια έκθεσης, συγγραφή κειμένου: Ελένη Ρήγα Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός Εκθεσης: Νεφέλη Παπακυριακοπούλου
Επιμέλεια Καταλόγου: PIN Communication & Design Σχεδιασμός: Ισμήνη Μπάτσου & Δημήτρης Αποστολακίδης Εκτύπωση Καταλόγου: Paper Graph Α.Ε.
Ευχαριστίες:
Στη Διοίκηση του ΟΣΕ, στο Τμήμα Τύπου & Δημοσίων Σχέσεων ΟΣΕ, στους Αντώνη και Μάχη Μαυρομάτη και σε όλους τους συνεργάτες του ΟΣΕ Θεσ/νίκης που με ιδιαίτερο ενδιαφέρον συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της έκθεσης.
Copyrights © 2025 Στέλιος Μαυρομάτης - Τέχνη
Επιμέλεια ανάρτησης: Χρήστος Γιαννακίδης
