Του συγγραφέα Θεόδωρου Π. Ζαφειρίου
Ταξιδεύουν τὰ τραῖνα ἀκόμα;
Τραῖνα ἐποχῆς, ποὺ οἱ τοξικὲς διακρίσεις τῶν κουπὲ σὲ
καπνιζόντων καὶ μὴ δὲν εἶχαν νόημα, ἀφοῦ ἡ κινητήρια δύναμη τοῦ ἀτμοῦ μετέτρεπε ὅλους τοὺς ἐπιβάτες τους σὲ
ἀκούσιους καπνιστές. Τραῖνα μεταγενέστερα, ποὺ οἱ
ἀναθυμιάσεις τοῦ πετρελαίου ἔκαναν τοὺς ἐπιβάτες οἱονεὶ
ἀλκοολικούς.
Τραῖνα σημερινά, ποὺ ὁ ἄοσμος ἠλεκτρισμὸς
τους συνταυτίζεται ἀπολύτως μὲ τὴν, εἰς πεῖσμα τῆς
κλιματικῆς, ἀλλαγὴ καὶ τῆς νομοθεσίας πρὸς χάριν τῆς
ὑγιεινῆς ζωῆς. Οἱ μνῆμες ὡστόσο δὲν μποροῦν ν’
ἀπαλλαγοῦν ἀπ’ τὶς κακὲς συνήθειες τοῦ παρελθόντος.
Ἐπειδὴ ταξιδεύουν ἀκόμα.
Ταξιδεύουν καὶ στὰ πραγματικὰ καὶ στὰ ἰδεατὰ τοπία
αὐτοῦ τοῦ βιβλίου, ὅπως καὶ στὸ περὶ τραίνων προηγούμενο.
Καὶ τὰ δύο βιβλία ἀποτελοῦνται ἀπὸ ἀνθολογούμενα ποιήματα προηγούμενων συλλογῶν, ἀλλὰ καὶ πρωτοδημοσιευόμενα.
Σὲ ὅλα πηγαινοέρχονται τραῖνα κι οἱ ἄνθρωποί
τους (προσωπικό, ἐπιβάτες, ἁπλοὶ θαμῶνες σταθμῶν) σὲ διαδρομές, ποὺ ἐν πολλοῖς, ἂν δὲν καθορίζουν ὁλοκληρωτικά,
ἐπηρεάζουν σημαντικὰ τὴν ζωή τους, «μεταφέροντας»
κυριολεκτικὰ καὶ μή, τὰ παντὸς εἴδους, πραγματικὰ καὶ μή,
βιώματά τους, εὐχάριστα συναισθήματα, ἀλλὰ καὶ μαζὶ δυσοίωνες σκέψεις.
Τὶς ὁποῖες ξεπερνᾶ ὡστόσο ἡ ζοφερὴ πραγματικότητα τῶν σιδηροδρομικῶν δυστυχημάτων. Καὶ ἡ
ἀκόμη χειρότερη, ὅταν δύο ἀδέρφια ἐπιζοῦν σ’ ἕνα ἀπ’
αὐτά, μόνο καὶ μόνο, γιὰ νὰ ἐπαληθεύσουν ἀργότερα μὲ τὴν
μεταλλαγμένη σχέση τους, τὸ πεπρωμένον-φυγεῖν-ἀδύνατον.
Κάποτε ὡστόσο κι ἡ μουσικὴ τῶν τραίνων ἀλλάζει, δὲν
ἠχεῖ πιὰ γνώριμη, ἢ σταματᾶ ὁριστικά, οἱ σταθμοὶ
ἐρημώνουν, οἱ γραμμὲς χορταριάζουν, ὅπως τάφοι, ἀλλὰ
παραδόξως, ἂν δὲν ξηλωθοῦν, ἐξακολουθοῦν, ἀκόμη καὶ
μόνες, ἔστω στὸ πουθενά, νὰ ταξιδεύουν.
Κείμενο από το πρόλογο του βιβλίου "Η ανορθογραφία των τραίνων" του Θ.Π. Ζαφειρίου
