Τις δύσκολες στιγμές που έζησε κατά την ημέρα της επιστράτευσης τον Ιούλιο του 1974 επιχειρεί να μας περιγράψει με επιστολή του ο κ. Ελευθέριος Καραγιαννίδης συνταξιούχος σιδηροδρομικός
Γράφει ο κ. Καραγιαννίδης
"Την ημέρα που έγινε η επιστράτευση 21 Ιουλίου 1974 είχα ανάπαυση. Γύρω στις 10 το πρωί με παίρνει τηλέφωνο ο Μηχανοστασιάρχης Καρακούσης και με καλεί στην δουλειά. Ετοιμάζω την τσάντα μου και πάω στο Μηχανοστάσιο Θεσσαλονίκης. Εκεί με τον αείμνηστο Μηχανοδηγό Προκόπη Τσιτώντα και την 358 μηχανή πάμε στον επιβατικό σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Δένουμε πάνω σε μια ΑΒ επιβατάμαξα και 25 περίπου βαγόνια τύπου Ζ γεμάτα επιστράτους με προϊστάμενο της αμαξοστοιχίας τον Λαρχανίδη και φεύγουμε για τον Έβρο. Κατά την διαδρομή παίρνουμε και άλλους. Αφήνουμε κόσμο στη Δράμα στη Σταυρούπολη, στην Ξάνθη, στην Κομοτηνή και φτάνουμε Αλεξανδρούπολη. Πεινασμένοι ψάχνουμε κάτι να φάμε τίποτα πουθενά βρίσκουμε σε ένα τσιπουράδικο του Μιχάλη κοντά στο μηχανοστάσιο, λίγα ψαράκια, τρώμε χωρίς ψωμί. Την άλλη μέρα επιστροφή με τρένο με κενά βαγόνια. Σταματάμε στην Κομοτηνή. Εκεί είχε φούρνο στρατιωτικό και με δίνει ο λοχαγός δυο κουραμάνες τις οποίες φάγαμε. Θέλω να πω ακόμη ότι λόγω της κατάστασης, στην Θεσσαλονίκη άρον - άρον βάφτισαν την κόρη μου χωρίς έμενα γιατί όλα έδειχναν πόλεμο. Επίσης κατά την διάρκεια της επιστράτευσης όλες οι μηχανές τύπου γαλλίδες δεν κάνανε αμηχανίες κουβαλώντας άρματα και πυρομαχικά. Αυτά τα γράφω για να γνωρίζουν κάποιοι γραβατωμένοι ότι εμείς ζήσαμε δύσκολα και ο σιδηρόδρομος ήταν και είναι σπίτι μας."
Καραγιαννίδης ελευθέριος
πρώην Μηχανοστασιάρχης
Έλεγχου Κυκλοφορίας του ΟΣΕ
sidirodromikanea.blogspot.com
