Η απόλυτη διαστροφή: Ποιοι ήταν εκείνοι που παρακολουθούσαν συγκρούσεις τρένων και το απολάμβαναν

Η μανία των Αμερικανών για ακραία θεάματα ξεπερνάει τα όρια της απόλυτης διαστροφής: στις αρχές του αιώνα και λίγο πρίν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτοικοι των ΗΠΑ παρακολουθούσαν συγκρούσεις τρένων και το απολάμβαναν!

Το να έχεις κάποια δραστηριότητα, ένα χόμπι με άλλη λέξη, είναι κάτι που σε βγάζει από την καθημερινότητα, που σε ξυπνάει από τον λήθαργο της χαμοζωής, που σε υποχρεώνει να ονειρεύεσαι την επόμενη μέρα σου, που λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της έντασης των υποχρεώσεων. Τόσο σημαντικό. Όμως…

Στις Ηνωμένες Πολιτείες – πού αλλού; – επί πολλά χρόνια , 50 και βάλε, υπήρξαν άνθρωποι φανατικοί που είχαν ένα πολύ περίεργο χόμπι και όχι τόσο χαλαρωτικό: αρέσκονταν να παρακολουθούν συντριβές αμαξοστοιχιών!

Καλά διαβάσατε. Αυτό που ζούμε τις μέρες αυτές, που νύχτες μοιάζουν, με τον θρήνο, τους σπαραγμούς και τα τηλεοπτικά δικαστήρια για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, οι Αμερικάνοι το είχαν για να ξεδίνουν! Οι Αμερικανοί σκηνοθετούσαν συγκρούσεις συρμών και απολάμβαναν την καταστροφή, που πολλές φορές προκαλούσε και ανθρώπινα θύματα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Μια από τις πιο διάσημες οργανωμένες συγκρούσεις τρένου συνέβη στις 15 Σεπτεμβρίου του 1896, έξω από το Waco του Τέξας. Δύο αμαξοστοιχίες ξεχύθηκαν η μια προς την άλλη με τις μηχανές τους να βρυχώνται. Και οι δύο λέβητες εξερράγησαν από την πρόσκρουση και τα συντρίμμια τους εκτοξεύτηκαν εκατοντάδες μέτρα προς κάθε κατεύθυνση. Και οι ανόητοι θεατές, αφού πολύ το χάρηκαν και διασκέδασαν, μετρήθηκαν κάποια στιγμή και βρέθηκαν δυο λιγότεροι…

Τουλάχιστον δύο από τους παραβρισκόμενους έχασαν τη ζωή τους από τον ορυμαγδό της σύγκρουσης. Ένας άλλος θεατής έχασε την όρασή του όταν ένα θραύσμα από τα συντρίμμια καρφώθηκε στο μάτι του. Αλλά και πολλά ακόμα θραύσματα των ατμομηχανών είχαν τραυματίσει πολλούς από τους αφελείς θεατές. Ωστόσο ουδείς πτοήθηκε από αυτούς τους θανάτους και τους σοβαρούς ή ελαφρούς τραυματισμούς. Σκεφτείτε ότι πάνω από 40.000 άνθρωποι (περισσότεροι από όσοι ζούσαν στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Πολιτείας του Τέξας εκείνη την εποχή!) είχαν παρευρεθεί για να παρακολουθήσουν το οικτρό θέαμα παρά τον προφανή κίνδυνο που εγκυμονούσε το γεγονός της σύγκρουσης δυο αμαξοστοιχιών που ταξίδευαν με όλη τους την ταχύτητα.

Ο Crush των συγκρούσεων...

Εκείνο το σκηνοθετημένο σιδηροδρομικό δυστύχημα του Σεπτέμβρη του 1896 το είχε χρηματοδοτήσει ένας άνδρας που άκουγε στο όνομα Γουίλιαμ Τζορτζ Κρας (Crush στα αγγλικά σημαίνει συντριβή…). Ο Κρας ήταν πράκτορας επιβατών των σιδηροδρόμων του Μιζούρι, του Κάνσας και του Τέξας. Αν και ο Κρας αρεσκόταν σε τέτοιου είδους θεάματα, δεν ήταν ο πρώτος επιχειρηματίας που επιχείρησε κάτι τέτοιο. Νωρίτερα την ίδια χρονιά, κάποιος Αλ Στρίτερ είχε διοργανώσει την πρώτη σύγκρουση τρένων στον κόσμο. Μια εφημερίδα τότε, είχε χαρακτηρίσει την εκδήλωση του Στρίτερ ως «το πιο ρεαλιστικό και ακριβό θέαμα που δημιουργήθηκε ποτέ για τη διασκέδαση του αμερικανικού κοινού». Είναι η αλήθεια ότι το αμερικάνικο κοινό – αν δεις και τις ταινίες τους – είναι δύσκολο στη διασκέδαση. Αν δεν παρακολουθήσει καταστροφές, φόνους, σφαγές και 
αιματοχυσίες, χαμόγελο δεν σκάει στα χείλη του. Πάμε παρακάτω

Δύο παλιά τρένα τοποθετούνταν το ένα απέναντι από το άλλο...Η εκδήλωση του Στρίτερ ήταν τόσο επιτυχημένη που επιχειρηματίες -

 συμπεριλαμβανομένου του Γουίλιαμ Κρας προγραμμάτισαν στα γρήγορα περισσότερες σιδηροδρομικές συγκρούσεις. Οι περισσότερες από εκείνες τις εκδηλώσεις ακολουθούσαν έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο διεξαγωγής: Οι διοργανωτές όριζαν μια συγκεκριμένη απόσταση ανάμεσα στις δύο ατμομηχανές από 600 έως 1500 μέτρα. Δύο παλιά τρένα τοποθετούνταν το ένα απέναντι από το άλλο σε κάθε άκρο της γραμμής.
Συνήθως προσλαμβάνονταν δύο μηχανοδηγοί και περίμεναν το σινιάλο του διοργανωτή της εκδήλωσης. Αφού λάμβαναν το σήμα, οι μηχανοδηγοί άνοιγαν τα καύσιμα όσο το δυνατόν περισσότερο για να πιάσουν τα τρένα την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα . Οι μηχανικοί φρόντιζαν να πηδήσουν από τις ατμομηχανές προτού συγκρουστούν.
Ο Γουίλιαμ Τζορτζ Κρας είναι ίσως ο πιο γνωστός διοργανωτής συγκρούσεων τρένων, αλλά πολλοί, βλέποντας την επιτυχία του, ακολούθησαν τα βήματά του. Κάποιος Τζο Κόνελι οργάνωσε τουλάχιστον 70 σιδηροδρομικά ατυχήματα μεταξύ 1896 και 1932. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κατέστρεψε περισσότερες από 146 ατμομηχανές, κάτι που του χάρισε το παρατσούκλι «Head-On Joe» ( Ο επικεφαλής Τζο).

Ω τι κόσμος μπαμπά...

Η Μεγάλη Ύφεση τους έβαλε φρένο

Το περίεργο θέαμα που γοήτευε τους Αμερικανούς με τα συγκρουόμενα τρένα άρχισε να χάνει... τον ατμό του στη δεκαετία του 1930. Η πτώση οφειλόταν κυρίως στη Μεγάλη Ύφεση. Οι άνθρωποι δεν είχαν πια τα χρήματα να πληρώσουν για να δουν αυτά τα ατυχήματα και οι ατμομηχανές που καταστρέφονταν θεωρείτο αλόγιστη σπάταλη.
Το 1932, ο Head-On Joe οργάνωσε το τελευταίο του σόου τρένου στην κρατική έκθεση της Αϊόβα. Υποτίθεται ότι, μετά την επίδειξή του, ο Τζόζεφ Κόνολι μουρμούρισε: «αυτό ήταν» και αποχώρησε με το κεφάλι σκυμμένο. Το τελευταίο σκηνοθετημένο ατύχημα τρένου συνέβη το 1935, αν και δύο ατμομηχανές καταστράφηκαν επίτηδες κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ταινίας.
Ευτυχώς που οι Αμερικάνοι δεν έζησαν στην περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το Κολοσσαίο θα ήταν παιδικός σταθμός και οι Χριστιανοί με τα λιοντάρια… κουκλοθέατρο. Τι να πεις;

ethnos.gr

sidirodromikanea.blogspot.com