Εγείρουν ρεπορτάζ και ρεπορτάζ οι εμφιλοχωρούσες εφηβικές μνήμες. Ενίοτε μερικές είναι ενοχλητικές, ενίοτε θεραπευτικές. Ουκ ολίγες παρεπιδημούν και ακμάζουν εις το μέρος του εγκεφάλου που εστιάζεται η μνήμη όπου σε ισχυρή παροικία συνωστισμένες οι αναμνήσεις ζητούν να ελευθερωθούν και να γίνουν επίκαιρες.
Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Εγκαρδιότητα και ανεμελιά λυτρωτική επικρατούσε στα πέτρινα χρόνια της εφηβείας μου, όπου έποικος στην Πάνω Πόλη Κυπαρισσίας, ξερογλειφόμουν οσμίζοντας το θεϊκό στιφάδο της σπιτονοικοκυράς Όλγας. Πολλάκις αρκετές μερίδες τις γευόμουν, αναπολώντας τες σήμερα στην έκλαμψη της ψεύτικης ευημερίας, τις κρίνω ως τις καλύτερες μπουκιές που ταξίδεψαν ποτέ από τον οισοφάγο ως την γαστέρα μου. Θυμάμαι όταν έπαιζε ΑΕΚ - Ολυμπιακός και οι ερυθρόλευκοι μας φιλοδωρούσαν με τριάρα, παιχνίδι που ακουστικώς απολάμβανα από το τρανζίστορ της δεσποινίδας Όλγας, οι μπουκιές κάθονταν στο λαιμό μου εξαιτίας της πίεσης που δεχόταν το νευρικό μου σύστημα, λόγω του διασυρμού της ήττας. Δυσκολευόμουν ακόμη να ακούσω τους ξαφνικούς τριγμούς και το σφύριγμα του τρένου που έμπαινε και διέσχιζε από τη βόρεια μεριά του κάμπου το σταθμό πότε ήρεμα και πότε με πάταγο. Δυσκολεύομαι να εξοικειωθώ με την πάροδο των ετών, με τις εικόνες που η αμαξοστοιχία ή η οτομοτρίς αποτύπωναν στον πυκνόφυτο ελαιώνα του Καρτελά και προειδοποιούσαν διαρκώς με σφυρίγματα τους διαβάτες ν’ απομακρυνθούν από τις ράγες προς αποφυγήν ατυχημάτων.
Στη μεταμεσονύχτια ραστώνη ξεχώριζα το σφύριγμα του τρένου, όπως και το πρωί. Τα καλοκαίρια δε από το χωριό μου, υψομετρικό και εγγύτατα από την πόλη, άκουγα το σφύριγμα του τρένου, κοιμώμενος στη βεράντα ή στην αυλή. Αν τα δρομολόγια του ΟΣΕ για άλλους διερχόμενα μέσα από τις συνοικίες προκαλούν οχλήσεις, για μένα και για τους φιλήσυχους συμπολίτες μου τότε, ήταν κορυφαία διεκδικητικά προτάγματα ύπαρξης. Η απουσία τους μας κατέλειπε αφόρητη επιβάρυνση του κυκλοφοριακού μας και η μέρα χωρίς τη διέλευσή του τρένου μάς γινόταν αβίωτη, αν δεν το βλέπαμε να διολισθαίνει πάνω στις ράγες.
Ενώ η διέλευση των συρμών τότε ως μαθητών μας άρεσε δεν γινόταν το ίδιο και με το αποκρουστικό πρόσωπο των καθηγητών μας, που για να τους αποφεύγουμε και να μην τους συναντάμε στις οδούς και στις ρίμες της πόλης, μονάζανε στον πευκόφυτο οικισμό του σταθμού όπου οργανώναμε επινίκιες φιέστες παιχνιδιών, ερωτικές συναντήσεις καλλίγραμμων συμμαθητριών ή επίμαχες συζητήσεις επί παντός επιστητού. Το αυταρχικό κράτος, σύνηθες εκείνη την εποχή, μας είχε << γραμμένους >> ως ανυπότακτους και φαύλους νέους. Έχοντάς το κι εμείς << γραμμένο >>, σύσσωμη η μαθητική ομάδα το σούρουπο που χαμήλωναν τα φώτα εκεί στο σταθμό, μέσα από την ηχορρύπανση του λόγου μας, αποκαλύπταμε << πως ουδεμία παραχώρηση >> θα κάναμε προς αυτό και πως ποτέ δε θα το βλέπαμε << ως φίλο και αρωγό >>.
Επιπροσθέτως τις Δευτέρες, ώρα πέντε και κάτι απογευματινή, περνούσαμε μπέικα στην κοσμοχαλασιά του σταθμού, περιμένοντας το τρένο να φέρει την << ΑΘΛΗΤΙΚΗ >>. Στον καφενέ μετά, πίνοντας μισή γκαζόζα, διαβάζαμε για τις ντρίμπλες του Νεστορίδη, τους κεραυνούς του Παπαεμμανουήλ και τις αποκρούσεις στο << γάμα >> του αίλουρου γάτου Θεοδωρίδη.
Στις μέρες μας, κράτος, δήμος, ΟΣΕ απεμπολούν τα δικαιώματά μας και το τρένο σιγεί και δεν κινείται. Ο ορίζοντας γκρίζος και το μέλλον της επαναφοράς του αόρατο. Αλλά ούτε και διεκδίκηση επαναλειτουργίας του εξυφαίνεται. Από τη στήλη αυτή πάγια η αίτηση του λαού της πόλης το τρένο να σφυρίξει και πάλι.
φωτογραφία Giannis Seloulis
kalamatajournal.gr
sidirodromikanea
