Τα παιδιά έχουν μάθει να «αποθηκεύουν» στον υπολογιστή πατώντας το κουμπί με την «δισκέτα», σύμβολο της «αποθήκευσης αρχείου» χωρίς να την έχουν δει ποτέ στη ζωή τους! Κάπως έτσι ήρθε και στην ανακαινισμένη παιδική χαρά μας μια τσουλήθρα-τρενάκι σύμβολο των «ονείρων της βιομηχανικής εποχής μας». Και λίγο πιο κάτω, τα αληθινά τρένα της πόλης, διαλυμένα οριστικά πλέον, από το χρυσάφι του παρελθόντος μας έγιναν η σκουριά του μέλλοντός μας.
Τα παιδιά στις σύγχρονες χριστουγεννιάτικες ταινίες βλέπουν πολλά φανταστικά παλιά τρένα που «πηγαίνουν στον Βόρειο Πόλο» ή κάνουν το «γύρο του κόσμου». Τί συνδέει το παρελθόν με το μέλλον; Μουσεία, μνημεία και εκπαιδευτικοί φορείς καλύπτουν αυτό το κενό, διασώζουν τη μνήμη για να γίνουν τα παιδιά μας υγιείς, γνωστικοί, κριτικά σκεπτόμενοι πολίτες. Το πολιτιστικό παράδοξο με το τρενάκι-τσουλήθρα και τα εγκαταλελειμμένα τρένα μας, δίπλα – δίπλα στο ίδιο πάρκο, ίσως είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα ενός συμπτώματος της εποχής. Στην αρχή του 2021, χρονιά «εθνικής μνήμης» που μόλις ξεκίνησε, επιτρέψτε μου να επανέλθω στο πρόβλημα των τρένων της πόλης μας με μια άλλη οπτική αυτή τη φορά: Το ενδεχόμενο η κοινωνία μας να χτίζει μια παιδεία για το Μέλλον, χωρίς Παρελθόν.
Το μάθημα της Ιστορίας, που τα παλιότερα χρόνια καταφέραμε να μετατρέψουμε σε βαρετή ώρα αποστήθισης, σήμερα μπορεί να έχει τις απαντήσεις για ένα καλύτερο αύριο. Δεν μπορώ να βρω καλύτερο παράδειγμα από αυτό που αφορά την εθνική μας αυτογνωσία, καθώς διακόσια χρόνια μετά, τα πολύτιμα κεφάλαια για το «τί είναι επανάσταση;», πώς διαμορφώνεται η μοίρα των λαών και όλα τα διαχρονικά «διδάγματα» του παρελθόντος έχουν γραφτεί. Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που όλοι εκτιμούμε δίνουν πια τα φώτα τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μέσα από τα ενδιαφέροντα των εκπαιδευτικών – προσωπικά παρακολουθώ την καθηγήτρια Μαρία Ευθυμίου και δηλώνω πολύ ωφελημένη – φωτίζονται και οι άλλες βαθμίδες εκπαίδευσης. Να, λοιπόν, κάποια καλά νέα για να πούμε ολόψυχα «Καλή Χρονιά» και να ελπίζουμε για καλύτερους νέους πολίτες ειδικά για το 2021!
Αγαπητέ αρχισυντάκτη, ελπίζω να συμφωνήσετε πως το καλύτερο μέλλον μας έρχεται με την καθημερινή προσπάθεια κατανόησης και αξιοποίησης του παρελθόντος. Το τραίνο-τσουλήθρα του μέλλοντος δίπλα στα τρένα-ερείπια του παρελθόντος, τρένα τόσο σημαντικά μέσα σε αυτά τα «διακόσια χρόνια», αποτελούν το δημόσιο μνημείο ενός παράδοξου που μπορεί, όμως, να συμβαίνει και στη δική μας ιδιωτική ζωή. Κάθε φορά που αφήνουμε το χθες να εξανεμιστεί με τη μορφή ενός ολιγόλεπτου ρεπορτάζ που δε θα θυμηθούμε ποτέ ξανά σε έναν χείμαρρο δελτίων ειδήσεων και άλλων θεαμάτων ταγμένων να μας παρασέρνουν στη ροή τους, κάθε φορά που το «έξω» καθορίζει τη μνήμη μας και όχι το «μέσα» μας, τότε δεν είναι που επιφυλάσσουμε στα παιδιά μας την απεχθέστερη μοίρα; Δεν είναι και τότε που χτίζουμε ένα Μέλλον χωρίς παρελθόν;
Καλή Χρονιά!
Η παραπαιδαγωγός
kalamatajournal.gr
