Μια απλή, στιβαρή και αξιόπιστη κατασκευή από τις πρώτες ημέρες της ηλεκτροκίνησης στα μέσα σταθερής τροχιάς, που ξεκίνησε την καριέρα της από τους Πρωσικούς Σιδηροδρόμους...
Το 1913 οι Πρωσικοί Σιδηρόδρομοι («Preussische Staatsbahn») αποφάσισαν να προσθέσουν στα διαθέσιμα οχήματά τους τις πρώτες τους ηλεκτρομηχανές και κατόπιν να τις δρομολογήσουν στη διαδρομή «Magdeburg-Dessau-Leipzig-Halle». Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησε η παραλαβή τους από τον κατασκευαστή, που δεν ήταν άλλος από την γνωστή σε όλους μας εταιρεία «Allgemeine Elektricitäts-Gesellschaft AG» (AEG). Το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου καθυστέρησε αρκετά τη διαδικασία, που ολοκληρώθηκε το 1921, με την παράδοση και των τελευταίων από τις 27 συνολικά μονάδες της ηλεκτρομηχανής.
Οι Πρώσοι είχαν κωδικοποιήσει τα νέα τους οχήματα με το πρόθεμα «EG» και αρίθμηση από το «511» μέχρι το «537». Το γράμμα «Ε» υποδήλωνε τη χρήση ηλεκτρικής ενέργειας και το «G» προέκυπτε από το «Güterzuglokomotiven», χαρακτηρισμός που συνόδευε πάντα το τροχαίο υλικό που προοριζόταν για υπηρεσία στις εμπορευματικές μεταφορές. Όμως η εθνικοποίηση των Πρωσικών Σιδηροδρόμων και η ένταξή τους στην «Deutsche Reichsbahn», άλλαξε το σενάριο για τις ηλεκτρομηχανές με τη διπλή καμπίνα μηχανοδήγησης και τo εφάμιλλο των τότε αυτοκινήτων σύστημα ψύξης τους, που έμοιαζε με καλοριφέρ. Παρά το γεγονός ότι σχεδιάστηκαν για να έλκουν εμπορευματικές αμαξοστοιχίες στις εξηλεκτρισμένες διαδρομές της Κεντρικής Γερμανίας, συχνά πλέον έκαναν το ίδιο και για τις επιβατικές. Το 1926 η «Deutsche Reichsbahn» κατάργησε οριστικά την προηγούμενη κωδικοποίησή τους, δίνοντάς τους την ονομασία «DRG Class E 71.1», με αρίθμηση από «71 11» έως «71 37».
1926-1958
Λόγω της απλής και στιβαρής κατασκευής τους, οι «Ε 71.1» αποδείχτηκαν από τις πιο αξιόπιστες των πρώτων ημερών της ηλεκτροδότησης. Ωστόσο, από τα τέλη της δεκαετίας του '20 ο ανταγωνισμός από τις ισχυρότερες, ταχύτερες και πολυπληθέστερες «DR Class E 75» και «DR Class E 77» ήταν έντονος. Παράλληλα, η χαμηλή τους ταχύτητα, εμπόδισε τη χρήση τους στις κύριες γραμμές.
Από το καλοκαίρι του 1928, αρκετές από τις μονάδες της «E 71.1» μεταφέρθηκαν στη Βασιλεία για να εξυπηρετήσουν τις εμπορευματικές μεταφορές στα γαλλο-ελβετο-γερμανικά σύνορα. Το 1932 αποσύρθηκαν οι πρώτες τέσσερις ηλεκτρομηχανές αυτού του τύπου («Ε 71 15», «Ε 71 21», «Ε 71 27» και «Ε 71 37»), ενώ κάποιες άλλες χρησίμευσαν ως πηγή ανταλλακτικών για τις υπόλοιπες. Λίγα χρόνια αργότερα ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, το τέλος του οποίου βρήκε μόνον εννέα «Ε 71.1» σε λειτουργική κατάσταση. Δύο από αυτές παρέμειναν στην Αυστρία μέχρι το 1947, χρονιά που επέστρεψαν στην Βασιλεία, ύστερα από την ανταλλαγή τους με δύο «Class E 33». Ένα χρόνο νωρίτερα η «Ε 71 30» μεταφέρθηκε στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), από όπου βρέθηκε ξανά στην έδρα της το 1952.
Η «Deutsche Bundesbahn», που μετά τον πόλεμο διαδέχθηκε την «Deutsche Reichsbahn», συνέχισε να χρησιμοποιεί τις πρωσικές ηλεκτρομηχανές σε εμπορευματικού χαρακτήρα μεταφορές, στα γνώριμα για εκείνες γαλλο-ελβετο-γερμανικά σύνορα (σιδηροδρομική γραμμή Wiesen-Wehratalbahn). Δούλεψαν εκεί μέχρι τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας του '50, περίοδο που τελικά αντικαταστάθηκαν από την «DB Class 132». Στις 4 Αυγούστου 1958 η «Ε 71 28» πραγματοποίησε το τελευταίο της δρομολόγιο, όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για ολόκληρη τη σειρά.
Oι τρεις εναπομείνασες...
Μετά το τέλος της υπηρεσιακής σταδιοδρομίας της η «E 71 28» μεταφέρθηκε στο Μόναχο, όπου και χρησιμοποιήθηκε για την εκπαίδευση των μηχανοδηγών μέχρι το 1968.
Σήμερα ανήκει στο Μουσείο Τεχνολογίας του Βερολίνου, με την ηλεκτρομηχανή που επέστρεψε από την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών («Ε 71 30») να εκτίθεται στο Μουσείο Μεταφορών της Δρέσδης.
Η τρίτη μονάδα που έχει διασωθεί («Ε 71 19») εδρεύει στο Koblenz, ενώ ο κινητήρας της «Ε 71 13» είναι αντικείμενο παρατήρησης των επισκεπτών του Μουσείου Σιδηροδρόμων του Neustadt.
ΤΕΧΝΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Η τεσσάρων αξόνων ηλεκτρομηχανή (κατηγορία ΒΒ) μπορούσε να κινηθεί με μέγιστη ταχύτητα 50 χιλιομέτρων την ώρα, έχοντας υπηρεσιακό βάρος που άγγιζε τους 65 τόνους. Το 1932, χρονιά που αναβαθμίστηκε, η μέγιστη ταχύτητά της ανήλθε στα 65 χιλιόμετρα την ώρα.
Διέθετε δύο ηλεκτροκινητήρες ισχύος 790 ίππων (590 kW), που γίνονταν 1.045 (780 kW) στη λειτουργία της μιας ώρας. Το μήκος της ήταν 11,6 μέτρα, με τη διάμετρο του τροχού να φτάνει τα 1,35 μέτρα. Το σύστημα ηλεκτροδότησής της χρησιμοποιούσε εναλλασσόμενο ρεύμα (AC) στα 15 kilovolts (kV) και 16,7 Hertz (Hz), το οποίο παρεχόταν μέσω της επαφής του παντογράφου της με την εναέρια γραμμή.
Videos
Σπύρος Χατήρας
Φωτογραφίες: Σπύρος Χατήρας, wikimedia
