ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπρούσαλης *

Πρόσφατα προκειμένου να ταξιδέψω με το τραίνο για την βόρεια Ελλάδα βρέθηκα ενωρίς στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας, στον λεγόμενο σταθμό Λαρίσσης. Έχοντας αρκετό χρόνο μέχρι την ώρα αναχώρησης με τον IC στις 9.22 αποφάσισα να κάνω μια βόλτα γύρω από τον σταθμό.

Κατ΄ αρχήν περπάτησα από την ανατολική πλευρά (προς την βόρεια έξοδο της σιδηροδρομικής γραμμής) από την οδό Δομοκού, απέναντι από την Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων. Εδώ πέρα από την άθλια εικόνα από πλευράς καθαριότητας κι αισθητικής που εμφανίζει λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από την κεντρική είσοδο του σταθμού, ουσιαστικά δεν υπάρχει πεζοδρόμιο πρόσβασης και πολλοί διερχόμενοι αναγκάζονται να περπατάνε στο οδόστρωμα των αυτοκινήτων! 

Από την δυτική πλευρά, στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, αν και υπάρχει επαρκές σε πλάτος πεζοδρόμιο, προφανέστατα η πλημμελής φροντίδα από πλευράς υπηρεσιών καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, δίνει εκεί την εντύπωση ενός υποβαθμισμένου σκουπιδότοπου μιας περιθωριακής γειτονιάς. Παράλληλα η ανεπαρκής φύλαξη των υποδομών του σταθμού έχει αφήσει κι εδώ πεδίο ασύδοτης δράσης των κάθε λογής «μπαχαλάκηδων» που έχουν επιπέσει στις εγκαταστάσεις των υπόγειων διαβάσεων, στις σκάλες, στους σύγχρονους ανελκυστήρες και στην καινούρια πεζογέφυρα. 

Η απογοητευτική κατάσταση που επικρατεί γύρω από τον κεντρικό σταθμό της Αθήνας συνιστά μια απαράδεκτη τριτοκοσμική και ντροπιαστική για την χώρα μας και ειδικά για την Αθήνα κατάσταση. Ο περιβάλλων χώρος και η πρόσβαση σε έναν σύγχρονο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό που αποτελεί πύλη εισόδου και εξόδου στην Ελληνική πρωτεύουσα είναι θλιβερό να παρουσιάζει τέτοια εικόνα και κακή προσβασιμότητα.

 Κι ας μη μιλήσουμε εδώ για άλλες δυσλειτουργίες από προβλήματα έλλειψης (και διεθνούς) πληροφόρησης των επιβατών π.χ. για συγκεκριμένη αποβάθρα αναχώρησης ή άφιξης των συρμών κτλ. Απαράδεκτη παρακμιακή κατάσταση παρουσιάζουν βέβαια κι άλλοι πολλοί σταθμοί του ελληνικού δικτύου σηματοδοτώντας απαξιωτικά τη σχέση του σιδηροδρόμου μέσα στην σύγχρονη συγκοινωνιακή πραγματικότητα της χώρας μας. Και δεν μιλάω εδώ για την συντελούμενη καταστροφή στα αρχιτεκτονικά μνημεία της εγκαταλελειμμένης γραμμής της Πελοποννήσου που έχουν κριθεί μάλιστα διατηρητέα από την εποχή της Μελίνας Μερκούρη για τα οποία έχω αναφερθεί με άλλες παρεμβάσεις μου. Αυτή είναι μια άλλη μεγάλη και κυρίως πονεμένη ιστορία. 

Εδώ δυστυχώς επισημαίνονται τα αυτονόητα τα οποία αποτελούν κυρίως ζήτημα στοιχειώδους οργάνωσης, κινητοποίησης και συντονισμού υπηρεσιών. Γιατί δεν είναι μόνο τα μεγάλα έργα (και του Σ.Σ. Αθηνών) με τα δυσεύρετα και υπέρογκα χρηματικά πόσα που θα απογειώσουν τον σιδηρόδρομο με τις μεγάλες ταχύτητες. Είναι κι εκείνες οι χαμηλής οικονομικής κλίμακας παρεμβάσεις που θα δώσουν το στίγμα της νοικοκυροσύνης και του πολιτισμού που θέλει να προβάλλει η χώρα μας. 

Κωνσταντίνος Μπρούσαλης *

Καθηγητής Φυσικής Αγωγής - συγγραφέας 

Επικεφαλής της Κίνησης Φ.Σ. Πελοποννησιακής Γραμμής