ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΗΣ.

Γράφει ο Γιώργος Αρβανιτίδης* Αγαπητοί φίλοι,  Επισκέπτομαι πολύ συχνά τον ιστότοπό σας με το ίδιο πάντα ενδιαφέρον και ανυπομονησία, για να μαθαίνω από εσάς τα νέα  από τον  κόσμο του Σιδηροδρόμου που δεν είναι απλά και μόνο το πιο  σοβαρό  και συγκροτημένο χερσαίο σύστημα μεταφορών,αλλά πολύ περισσότερο απ΄αυτό, είναι  η συναρπαστικότερη   " Μηχανή Ονείρων ."  Σας ευχαριστώ θερμά για την προσπάθεια που κάνετε να μας μεταφέρετε καθημερινά  όλα όσα συμβαίνουν στον σιδηρόδρομο, κάτι που είναι ιδιαίτερα χρήσιμο σε όλους εμάς που δεν έχουμε καμίας μορφής  επαγγελματική σχέση με αυτόν . Παθιασμένος με κάθε τι το σιδηροδρομικό από τότε που πρωτοθυμάμαι τον εαυτό μου και ιδιαίτερα με τον Ελληνικό Σιδηρόδρομο, περίμενα ανυπόμονα 43 χρόνια, δηλαδή σχεδόν όλη μου τη ζωή αφού τώρα πλησιάζω τα 70, για να ζήσω την ολοκλήρωση της Νέας Σιδηροδρομικής Γραμμής Αθηνών - Θεσσαλονίκης και να θαυμάσω το "Τρένο των Εγκαινίων" αυτές τις μέρες. Ήταν Ιούλιος του 1976 όταν μεταπτυχιακός  φοιτητής Οικολογίας τότε στη Γαλλία , επέστρεφα από τη Βόρεια Γαλλία στην Αθήνα μέσω Μονάχου με το "Acropolis Express", με μεγάλη λαχτάρα  για τις διακοπές του καλοκαιριού .    Μόλις είχαμε βιώσει, για  άλλη μία φορά όλοι οι επιβάτες, κρεμασμένοι στα ανοιχτά παράθυρα την εμπειρία  του απόλυτου σιδηροδρομικού περάσματος του Μπράλου, είχε νυχτώσει, έκανε πολύ ζέστη και η ελληνική φύση γεμάτη αρώματα και γοητεία χυμούσε μέσα στα βαγόνια και μας μεθούσε, καθώς το τρένο ελευθερωμένο από τις αλλεπάλληλες καμπύλες τις ορεινής διαδρομής ανάσαινε πλέον και έτρεχε προς την Τιθορέα να βγάλει την καθυστέρηση  που είχαμε πάρει εν τω μεταξύ. 'Έτρεχε  με μεγάλη ταχύτητα για τα Ελληνικά δίκτυα, αλλά μέσα  σ΄ένα πανδαιμόνιο  θορύβων από τα κτυπήματα των αρμών κι΄ ένα τρελό κούνημα που δεν σ΄άφηνε να σταθείς όρθιος. Είδαμε τον σημαφόρο της  Τιθορέας στην ευθεία, το τρένο φρενάρισε  και έκοψε αισθητά ταχύτητα και μόλις περάσαμε τα κλειδιά ξαφνικά  μείναμε άφωνοι, όλοι οι θόρυβοι που μας τυραννούσαν μέχρι τότε  σταμάτησαν,  το τρένο, σαν να είχε  περάσει σ΄άλλη διάσταση,  έμοιαζε να κυλάει  πάνω σε λάδι, σταθεροποιήθηκε και γλιστρούσε ήρεμα με τρόπο άγνωστο μέχρι τότε για τα Ελληνικά δίκτυα.                                                                                                                  Κατάλαβα  τότε  ότι είχαμε περάσει  και τρέχαμε  πάνω σε "Συνεχώς Συγκολλημένη Σιδηροτροχιά ". Έτρεξα ανυπόμονα  στο τελευταίο βαγόνι και από την  ανοιχτή " φυσαρμόνικα " στην ουρά του συρμού διαπίστωσα ότι πράγματι κυλούσαμε πάνω σε μία εντελώς σύγχρονη  ανακαινισμένη γραμμή με διμερείς τσιμεντένιους στρωτήρες και "Συνεχώς Συγκολλημένη Σιδηροτροχιά".  Δεν χόρταινα να κοιτάζω,όσο μπορούσα μέσα στο σκοτάδι, τη γραμμή που αφήναμε πίσω μας που γυάλιζε φωτισμένη από τους κόκκινους φανούς της ουράς καθώς κυλούσε το τρένο μας χαλαρά, με μια  πρωτόγνωρη ησυχία για τα Ελληνικά δεδομένα και χαμηλή ταχύτητα επειδή η γραμμή μόλις είχε στρωθεί. Πιο κάτω συναντήσαμε τα  συνεργεία ανακαίνισης  που δούλευαν με ιδιαίτερη δυσκολία, χωρίς διακοπή της κυκλοφορίας κυρίως τη νύχτα με προβολείς, εργασία που τη θεωρώ και σήμερα  σαν ένα πραγματικό κατόρθωμα. Έχοντας εκείνη την περίοδο  την εμπειρία από τα τις διαδρομές μου με τα Γαλλικά τρένα, είχα βγάλει το συμπέρασμα ότι, αυτού του είδους η γραμμή ήταν η νέα  πρωτοποριακή τεχνική που αναγέννησε παγκόσμια τον σιδηρόδρομο και τον οδήγησε  προς τις υψηλές ταχύτητες και έκτοτε αποτελεί την  αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρξει σιδηρόδρομος νέας γενιάς. Στην περίπτωσή μας,η ανακαινισμένη γραμμή εκτεινόταν τότε για λίγα μόνο χιλιόμετρα Νότια της Τιθορέας, αλλά εγώ ήμουν γεμάτος χαρά επειδή επιτέλους είχε γίνει το πρώτο σοβαρό βήμα  εκσυγχρονισμού και  άνοιγε ένα πρωτόγνωρο κεφάλαιο στην ιστορία των Ελληνικών Σιδηροδρόμων. Εκείνο το βράδυ σιγουρεύτηκα ότι επιτέλους θα δούμε και στη χώρα μας σιδηρόδρομο νέας γενιάς. Η  κατασκευή της Σιδηροδρομικής Γραμμή Υψηλών Ταχυτήτων που θαυμάζουμε σήμερα, δεν είναι απλά ο διπλασιασμός της προϋπάρχουσας μονής γραμμής Αθήνας - Θεσσαλονίκης, όπως νομίζουν πολλοί, αλλά η κατασκευή μιας εντελώς νέας γραμμής, αφού από την παλιά δεν διατηρήθηκε  σχεδόν τίποτα, παρά μόνον μερικά   σιδηροδρομικά κτίρια γεμάτα ιστορία και κυρίως η " Έννοια  Σιδηρόδρομος" από τους Ανθρώπους τις Ράγιας, που τον κράτησε ζωντανό μέχρι σήμερα όλα αυτά τα χρόνια.                                                             Πιστεύω ότι είμαι ιδιαίτερα τυχερός που στη ζωή μου είδα και βίωσα όσο μπορούσα, ολόκληρη  την εξέλιξη στον Ελληνικό Σιδηρόδρομο από τις ατμάμαξες μέχρι το ETR 485.   Με τη σκέψη αυτή επιθυμώ ακόμα να εκφράσω  το δικό μου μακρινό ευχαριστώ σ΄ όσους  δούλεψαν και κοπίασαν όλα αυτά τα χρόνια για το σκοπό αυτό και συγχρόνως να τιμήσω όλους εκείνους τους Ανθρώπους του Τρένου που έζησαν για δεκαετίες με το όνειρο της "Διπλής Γραμμής" που θα έπρεπε να υπάρχει, όπως με καημό  συχνά έλεγαν, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβαν ποτέ να το δουν να  υλοποιείται. Ένα τρένο Όνειρο Ζωής που έφθασε με μεγάλη καθυστέρηση στον τερματικό σταθμό...   Σας ευχαριστώ! Γιώργος Αρβανιτίδης, Περιβαλλοντολόγος