Μπήκε στο τρένο στα Ανω Πατήσια. Αρχισε να λέει το ποίημά του, όπως κάνουν και τόσοι άλλοι:
«Κυρίες και κύριοι συγγνώμη για την ενόχληση, δεν είμαι αλήτης, ούτε παίρνω ναρκωτικά, ούτε κλέφτης είμαι. Σε αυτή την άσχημη κατάσταση με βλέπετε γιατί είμαι ορφανός και ζω εδώ και τρεις μήνες στο δρόμο. Δείξτε μου την αγάπη σας. Δώστε μου έστω πενήντα λεπτά να συμπληρώσω έξι – επτά ευρώ να πάρω κάτι να φάω».
«Κυρίες και κύριοι συγγνώμη για την ενόχληση, δεν είμαι αλήτης, ούτε παίρνω ναρκωτικά, ούτε κλέφτης είμαι. Σε αυτή την άσχημη κατάσταση με βλέπετε γιατί είμαι ορφανός και ζω εδώ και τρεις μήνες στο δρόμο. Δείξτε μου την αγάπη σας. Δώστε μου έστω πενήντα λεπτά να συμπληρώσω έξι – επτά ευρώ να πάρω κάτι να φάω».
Δεν ξέρω αν σε άλλα βαγόνια είχε καλύτερη τύχη, στο δικό μας όμως δεν σταύρωσε ούτε λεπτό. Βγαίνοντας γύρισε και μας είπε: «Παλιομαλάκες, ούτε 50 λεπτά δεν μου δώσατε! Μαλακισμένοι! Ο Θεός όμως έχει πλάνο και θα τιμωρηθείτε! Αυτό το βαγόνι είναι καταραμένο από εμένα! Την κατάρα μου!».
«Σε λίγο θα μας δέρνουν κιόλας αν δεν έχουμε να τους δώσουμε» είπε ο κύριος δίπλα μου, ενώ το… βαγόνι των καταραμένων ξεκινούσε για την επόμενη στάση. Κάποιοι χαμογέλασαν, κάποιοι κούνησαν το κεφάλι σκεπτικοί. Είχε κάτι ανησυχητικό, σχεδόν τρομακτικό το θεατράλε ξέσπασμα του νεαρού: Μια αίσθηση βίας. Μεμονωμένο περιστατικό, θα πείτε.
Όμως, αυτή την απόγνωση και αυτή την οργή, που πυροδοτούν παρόμοια περιστατικά, τη νιώθεις πλέον γύρω σου, τη βλέπεις στον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν (και τσακώνονται) οι άνθρωποι _ όχι μόνο οι εξαθλιωμένοι.
Είναι, πράγματι, πολλά τα μεμονωμένα περιστατικά αυτού του είδους, λεκτικής αλλά και σωματικής βίας, που παρατηρώ να εκτυλίσσονται δίπλα μου. Βρισιές, καυγάδες, θυμός που κοχλάζει και εκδηλώνεται ξαφνικά, ακόμα και με ασήμαντη αφορμή, αφήνοντάς σε έκπληκτο και έντρομο.
«Σε λίγο θα μας δέρνουν κιόλας…». Μα ήδη μας δέρνουν (και μας σκοτώνουν), ακόμα και για μερικά ευρώ, διαβάζουμε καθημερινά για τέτοια περιστατικά, τα βλέπουμε στις ειδήσεις. Σύμφωνα, δε, με έρευνες έχει αυξηθεί και η ενδοοικογενειακή βία. Κάποτε έλεγαν πως η κρίση μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια τον καλύτερο εαυτό μας. Τελικά τι έβγαλε;
ΥΓ. Μιας και μιλάμε για τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό μας, ναι, θα μπορούσαμε να του έχουμε δώσει έστω 50 λεπτά του νεαρού. Ετσι θα είχαμε γλιτώσει το ξέσπασμα και την κατάρα (όσοι πιστεύουν σε αυτά) και θα ήμασταν οι καλοί της υπόθεσης. Θα του κάναμε όμως και καλό;
Κοσμάς Βίδος
in.gr
