Ο τίτλος του άρθρου στη διαδικτυακή έκδοση της Wall Street Journal είναι εντυπωσιακός: «Το τέλος της πληκτρολόγησης». Η καθημερινότητα ενός αχθοφόρου σε έναν μεγάλο σιδηροδρομικό σταθμό της Ινδίας που βελτιώθηκε θεαματικά με τη χρήση ενός «έξυπνου» κινητού είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς θα επεκταθούν οι διαδικτυακές τεχνολογίες στο «επόμενο δισεκατομμύριο» χρηστών.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΛΕΤΣΑΣ*
Η χρήση πολυμέσων (ήχου, εικόνας, video) και η αναγνώριση φωνής επιτρέπει σε χρήστες με πολύ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο να χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο και να το κάνουν γρήγορα. Το γεγονός ότι δεν ξέρουν ανάγνωση και γραφή δεν αποτελεί πλέον εμπόδιο – αυτό δίνει την αφορμή για τον τίτλο του άρθρου της WSJ.
Θα συμφωνήσω απολύτως ότι η αναγνώριση φωνής, που έχει βελτιωθεί εντυπωσιακά τελευταία, λόγω της προόδου στη μηχανιστική μάθηση, επιτρέπει αλληλεπίδραση με το Διαδίκτυο χωρίς πληκτρολόγηση (αρκεί, φυσικά, ο χρήστης να μιλάει μια δημοφιλή γλώσσα). Εκτός της γλώσσας, προϋποθέτει καλή συνδεσιμότητα, την οποία στην περίπτωση των αχθοφόρων του άρθρου παρέχει δωρεάν μέσω WiFi ο σιδηροδρομικός σταθμός.
Η διαχείριση πολυμέσων δεν είναι κάτι νέο στα κινητά, στις ταμπλέτες και στους προσωπικούς υπολογιστές – ούτε και η προσπάθεια για απεμπλοκή από το πληκτρολόγιο. Το κόστος των συσκευών έχει πέσει δραματικά την τελευταία δεκαετία. Εκείνο που δεν έχει μειωθεί με τον ίδιο ρυθμό, όμως, είναι το κόστος της συνδεσιμότητας. Οι πιο πολλές εφαρμογές για τον αναπτυσσόμενο κόσμο εστιάζουν σε αυτό την προσοχή τους. Φυλλομετρητές που υποβάλλουν σε δίαιτα τις ιστοσελίδες έτσι ώστε αυτές να μην καθυστερούν υπερβολικά να εμφανιστούν όταν ο χρήστης δεν έχει γρήγορη σύνδεση, προγράμματα που επιτρέπουν την τοπική αποθήκευση video, έτσι ώστε ο χρήστης να μπορεί να το παρακολουθήσει όταν δεν είναι συνδεδεμένος, προγράμματα που επιτρέπουν την άμεση ανταλλαγή αρχείων από συσκευή σε συσκευή χωρίς τη μεσολάβηση δικτύου – όλα αυτά είναι πολύ πιο συνηθισμένα στην Αφρική και στην Ασία (αν και μερικοί Ελληνες χρήστες μάλλον θα διαφωνήσουν).
Eτσι, λοιπόν, φτωχοί Ινδοί, χωρίς τυπική μόρφωση, μπορούν πλέον να ψάξουν το Διαδίκτυο με τη φωνή τους, αρκεί να μιλούν χίντι (την πιο δημοφιλή γλώσσα στην Ινδία ανάμεσα σε 22 κύριες γλώσσες) και να έχουν καλή σύνδεση με το υπολογιστικό σύννεφο. Πρόκειται για τεράστιο βήμα, αφού μιλάμε για μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους. Αλλά δεν θα σημάνει το τέλος της πληκτρολόγησης. Μάλλον το αντίθετο: καθώς το Διαδίκτυο και τα υπολογιστικά σύννεφα που το τροφοδοτούν μαθαίνουν να χειρίζονται τις πιο δημοφιλείς γλώσσες, το πληκτρολόγιο θα μένει η μόνη μέθοδος χειρισμού της πληθώρας των άλλων γλωσσών σε χρήση. Στην περίπτωση της Ινδίας, έχουμε 122 γλώσσες που χρησιμοποιούνται από περισσότερους από 10.000 ανθρώπους.
Υπό το πρίσμα της θεωρίας των επικοινωνιών, το γραπτό κείμενο παραμένει το πιο αποτελεσματικό επικοινωνιακό μέσο, γιατί μπορεί να μεταδώσει περισσότερη πληροφορία σε σύγκριση με τον ήχο ή την εικόνα για συγκεκριμένο όγκο δεδομένων. Η εξάπλωση του Διαδικτύου δημιουργεί προϋποθέσεις για την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου και την εξάπλωση του γραπτού λόγου. Είναι, όμως, προφανές ότι η απήχηση μιας γλώσσας θα επηρεάζεται όλο και περισσότερο από το πόσο καλά τη χειρίζονται οι υπολογιστές στο μέλλον και η χρήση του πληκτρολογίου θα είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δημοφιλία της. Οι κυβερνήσεις θα ασχολούνται όλο και περισσότερο με τη διατήρηση των γλωσσών (παράγοντας περιεχόμενο – ειδικά για τις μη πρωτεύουσες γλώσσες). Επειδή όμως η επιστροφή στην προ Βαβέλ εποχή είναι αδύνατη, η αναγγελία του τέλους του πληκτρολογίου είναι πρώιμη.
* Ο κ. Μιχάλης Μπλέτσας είναι διευθυντής Πληροφορικής στο Media Lab του MIT.
Πηγή: kathimerini.gr
