Στην σημερινή περίοδο που διανύουμε καταγράφεται το τελευταίο κύμα ιδιωτικοποίησης δημόσιων επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών, πράγμα που άλλωστε έχει συμπεριληφθεί στους άμεσους στόχους της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Στο βαθμό που και αυτή η φάση των αποκρατικοποιήσεων του νεοφιλελευθερισμού υλοποιηθεί, ουσιαστικά δεν θα έχει απομείνει δημόσιος τομέας επιχειρήσεων, και έτσι το σύνολο της παραγωγικής δραστηριότητας θα αναπτύσσεται σε ένα ενιαίο πλαίσιο κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Αυτό ακριβώς το γεγονός είναι που οδηγεί σε έναν αναγκαίο και ζωτικής σημασίας επαναπροσδιορισμό της αριστερής πολιτικής, από το πεδίο της υπεράσπισης των «δημόσιων αγαθών» (ύδρευσης, ενέργειας, μεταφορών κλπ.), σ’ εκείνο της ανάδειξης της στρατηγικής επιδίωξης κοινωνικοποίησης πλέον των διαφόρων τομέων της καπιταλιστικής παραγωγής στο σύνολό τους.
«Δημόσια αγαθά» : Καθεστώς εξαίρεσης ή καθολικότητας ;
Σε όλες τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις που αναπτύχθηκαν την προηγούμενη περίοδο, αλλά και στην σημερινή συγκυρία, παρόλο που ανέδειξαν μια ορισμένη αντιπαλότητα των εργαζομένων σ’ αυτές τις αποκρατικοποιήσεις, η κατάληξη ήταν η επιβολή τελικά του ιδιωτικοποιημένου καθεστώτος, είτε επρόκειτο για τις τηλεπικοινωνίες, είτε για την αγροτική τραπεζική πίστη, είτε για το ταχυδρομικό ταμιευτήριο κλπ. Αυτό συνέβη γιατί ο πραγματικά επίμονος σε πολλές περιπτώσεις συνδικαλιστικός αγώνας των αντίστοιχων εργαζομένων και σωματείων, όπως στον ΟΛΠ και στον ΟΛΘ, στους σιδηροδρόμους, στις αστικές μεταφορές, προκειμένου να κρατηθούν αυτές οι κοινωφελείς επιχειρήσεις σε δημόσια ιδιοκτησία, έλεγχο και λειτουργία, δεν είχε καμία ευρύτερη αγωνιστική εργατική στήριξη, και έτσι έμεινε χωρίς αποτελεσματικότητα.
Οι αιτίες αυτής της έλλειψης ενεργού λαϊκής συμπαράστασης, ανάγονται στο γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, οι μισθωτοί που απασχολούνται σε καθεστώς «αδήλωτης» εργασίας, καθώς και ο μεγάλος όγκος των ανέργων, βιώνουν στις σημερινές μνημονιακές συνθήκες κοινωνικές καταστάσεις πολλαπλάσια δυσμενέστερες από αυτές των εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις (κατώτεροι μισθοί, απουσία ασφαλιστικής κάλυψης, εργοδοτικός δεσποτισμός, έλλειψη απασχόλησης, δυνατότητα απολύσεων κ.ά.). Έτσι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων, με το ασφαλές και προστατευμένο εργασιακό καθεστώς που διέθεταν, θεωρούν ότι δεν τους αφορούν, δεν τους αγγίζουν. Άλλωστε γιατί να συμπαραταχθούν ενεργά σ’ αυτές τις επιμέρους κινητοποιήσεις, όταν οι ίδιοι εργάζονται σε ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, όπου η εκμετάλλευση, η ανασφάλεια, η καταστολή είναι εμφανέστατα χαρακτηριστικά ;
Συντάκτης άρθρου: Ανέστης Ταρπάγκος
Πηγή: newreport.gr
