Κάποτε ήταν ένας σταθμός σύμβολο. Ο τελευταίος πριν τα ελληνο-γιουγκοσλαβικά σύνορα. Από κει περνούσε το τρένο για την κεντρική Ευρώπη.
Μετά ο πόλεμος και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τα επιβατικά τρένα σταμάτησαν να περνούν. Μετά ξανά ηρεμία και διέλευση προς τα Σκόπια.
Μετά ο πόλεμος και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τα επιβατικά τρένα σταμάτησαν να περνούν. Μετά ξανά ηρεμία και διέλευση προς τα Σκόπια.
Ο σταθμός άνοιξε το 1947 και εξυπηρετούσε αρχικά τα τοπικά τρένα από και προς την Θεσσαλονίκη. Παράλληλα λειτουργούσε και ως σταθμός ανταπόκρισης στα επιβατικά και εμπορικά τρένα προς τα Σκόπια, αλλά και το Βελιγράδι.
Τα τελευταία χρόνια περνούν μόνο τα φορτηγά. Καταργήθηκε η επιβατική γραμμή τουΟΣΕ.
Τους τελευταίους μήνες εκεί εκτείνεται ο καταυλισμός της Ειδομένης.
Κάθε μέρα έρχονται να προστεθούν νέες σκηνές. Το τσιμέντο και το χοντρό χαλίκικοντά στις ράγες είναι καλύτερα από τη λάσπη του λιβαδιού.
Το τρένο περνάει μέσα από τις σκηνές. Όσοι είναι εκεί μέρες, το συνήθισαν πια. Όπως και το εκκωφαντικό σφύριγμα. Αυτό που δεν μπορούν να δεχτούν είναι πως το τρένα που περνούν δεν παίρνουν πια κανένα επιβάτη.
Την ώρα που φτάνει η αμαξοστοιχία, ξεσηκώνεται ο καταυλισμός. Δεν είναι λίγες φορές που οι πρόσφυγες κλείνουν με τα σώματα τους για ώρες τις γραμμές και το εμποδίζουν να περάσει, διαμαρτυρόμενοι για τα κλειστά σύνορα.
Απτόητοι οι Σκοπιανοί. Νευριασμένοι οι εργοδηγοί του ΟΣΕ για την καθυστέρηση.
Γύρω από το σταθμό υπάρχει πια η καθημερινότητα των προσφύγων. Γυναίκες που μαγειρεύουν και πλένουν, παιδιά που παίζουν, ο κουρέας που δέχεται τους πελάτες του.
Ακόμη και το εκκλησάκι του σταθμού λειτουργεί σαν απλώστρα. Προστατεύει και λίγο από το κρύο,
Σήμερα ο σταθμός πάλι γέμισε. Εκεί φτάνουν και πολλοί ιδιώτες που φέρνουν είδη πρώτης ανάγκης για τα παιδιά. Γίνονται κι εδώ ανάρπαστα.
Μια γυναίκα μοιράζει μπανάνες. Η μπουγάδα απλώθηκε σήμερα νωρίς νωρίς. Ένα αγόρι πήρε τη μικρή κιθάρα που έφερε από την πατρίδα.
Η Ειδομένη είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο «διάσημος» και θλιβερός σταθμός στην Ευρώπη.
«Τι θλιβερό πράμμα ο Σταθμός,
που μόλις νάχη φύγει το τραίνο.
Ούτε στιγμή, μόλις που εδώ
στις ράγιες του βαριά σταματημένο
και πηγαινόρχονταν γοργά,
ανίδεα γελώντας ταξειδιώτες.
Κι όσοι που μείνανε κι αυτοί
δεν έχουνε την όψη τους σαν τότες.
Η άδεια θέση κ’ η σιωπή
μεσ’ στο Σταθμό που τούφυγε το τραίνο.
Κι αυτοί που μείνανε σκορπούν
κ’ έχουν το βήμα το αποφασισμένο
όσων τη μοίρα ακολουθούν.
Κάθε φορά τους φεύγει κι από κάτι
και κείνοι μένουν στο Σταθμό
λυγίζοντας το θολωμένο μάτι.
Στρέφουν στα ίδια θαρρετοί
δήθεν κ’ η πλάτη τους κυρτώνει πίσω”.
Μαρία Πολυδούρη
Αποστολή στην Ειδομένη: Ντορίτα Λουκίσσα - Σπύρος Τσακίρης
Πηγή: newpost.gr
