Οι πόρτες των βαγονιών ανοιγοκλείνουν, κόσμος μεταφέρεται προς τον προορισμό του και μαζί του άγεται και φέρεται και ο φόβος που έσπειρε το χτύπημα στο Βέλγιο.
Την ίδια στιγμή που ο θάνατος έτρεχε αχαλίνωτος στις Βρυξέλλες και θέριζε ξωπίσω του ψυχές, το ωστικό κύμα από τις εκρήξεις έφτανε σε κάθε γωνιά της Γης, υπό τη μορφή φόβου.
Η αβεβαιότητα και η δυσπιστία για τα μελλούμενα ξεκινούν μέσω ενός εκ των αρχέγονων ενστίκτων του ανθρώπου, το οποίο συσχετίζεται άμεσα με το ένστικτο της επιβίωσης. Ο φόβος είναι κυρίαρχος όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, πίσω από τις γραμμές που διαβάζεις ή σε λέξεις που κάνουν γκελ σε χείλη τα οποία μιλούν για τα όσα συνέβησαν στο Βέλγιο.
Η αβεβαιότητα και η δυσπιστία για τα μελλούμενα ξεκινούν μέσω ενός εκ των αρχέγονων ενστίκτων του ανθρώπου, το οποίο συσχετίζεται άμεσα με το ένστικτο της επιβίωσης. Ο φόβος είναι κυρίαρχος όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, πίσω από τις γραμμές που διαβάζεις ή σε λέξεις που κάνουν γκελ σε χείλη τα οποία μιλούν για τα όσα συνέβησαν στο Βέλγιο.
Δεν χρειάζεται να συζητήσεις με πολλούς, απλός παρατηρητής χρειάζεται να είσαι για να διαπιστώσεις ότι, σε μέρη που συναθροίζονται πολλοί άνθρωποι, ο φόβος πλάθει τα πιο δυσοίωνα σενάρια. Το μυαλό φτιάχνει πλάνα απόλυτης καταστροφής, με ακρωτηριασμένους συνανθρώπους, διαμελισμένα σώματα, κόσμο να σφαδάζει από την επίθεση αυτοκτονίας που έκανε κάποιος τζιχαντιστής, στο όνομα του θεού του. Και μετά, σχεδόν βλέπεις τον Πύργο του Αϊφελ «βαμμένο» με την ελληνική σημαία.
Δεν χρειάζεται να πας σε πολλά μέρη, αρκεί να βρεθείς στο μετρό της Αθήνας. Οι πόρτες των βαγονιών ανοιγοκλείνουν, κόσμος μεταφέρεται προς τον προορισμό του και μαζί τους κουβαλιέται και ο φόβος. «Κι αν συμβεί και εδώ, στην Ελλάδα;». Τι κι αν έχουν ακουστεί επίσημες φωνές που διαβεβαιώνουν, σχεδόν ομνύουν, ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι αντίστοιχο στη χώρα μας;
Δεν υπάρχει κανένα γνωστό πάθος που να κουρσεύει τη λογική και τη θέληση από το μυαλό κάθε ανθρώπου, όσο ο φόβος
Ολοι μας, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, κάνουμε άσχημες σκέψεις, από το μυαλό μας περνούν διάφορα σενάρια, η φαντασία παίζει τα δικά της εφιαλτικά παιχνίδια με φόντο ένα βαγόνι μετρό. Ουδείς υποπτεύεται εκείνους που βγαίνουν από τον συρμό, η καχυποψία ενυπάρχει για εκείνους που επιβιβάζονται. «Τι κρατά αυτός;». «Αυτό που φορά εκείνη είναι φουλάρι ή μαντήλα;». «Είναι σακίδιο και μέσα έχει βιβλία ή κουβαλά βόμβα;». «Τώρα, γιατί φορά με τόση ζέστη τόσο φαρδύ μπουφάν; Μήπως από μέσα φορά ζώνη με εκρηκτικά;». Οταν δε, υπάρχουν συνεπιβάτες που γνωρίζονται, οι συζητήσεις που μπορεί, χωρίς προσπάθεια, να φτάσουν στα αφτιά σου είναι ανάλογες: «Αυτός που μπήκε μέσα τώρα, δεν σου φαίνεται λίγο παραπάνω μελαψός;». «Γιατί κοιτάζει γύρω του συνεχώς και είναι νευρικός;».
Ολα φαίνονται (και) μέσα στο μετρό ύποπτα, όλοι είμαστε ύποπτοι μέχρι να αποβιβαστούμε στη στάση του προορισμού μας, όλοι μάς κοιτούν καχύποπτα και, αντίστοιχα, έτσι τους κοιτάζουμε και εμείς – είπαμε, άλλοι λιγότερο, άλλοι πιο έντονα. Κανείς μας δεν φταίει για αυτό, είναι γνωστό πως δεν υπάρχει κανένα γνωστό πάθος που να κουρσεύει τη λογική και τη θέληση από το μυαλό κάθε ανθρώπου, όσο ο φόβος. Δεν έχει να κάνει με το πόσο κοινωνικοί είμαστε, με το πόσο αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, ό,τι χρώμα κι αν έχουν στο πετσί τους, αυτή η έντονη ανησυχία δεν φιλτράρεται από καμία ρατσιστική, υφέρπουσα ή ξεκάθαρα φασίζουσα νοοτροπία. Συναγελάζεται αποκλειστικά με τον φόβο που μπορεί να νιώθει κάθε άνθρωπος που βρίσκεται σε χώρο που, δυνητικά, θα μπορούσε να συμβεί το κακό. Μέσα στο μετρό, ανεξάρτητα από ώρες αιχμής, διαδρομής, ημέρας. Ο φόβος κυκλοφορεί στο μετρό χωρίς εισιτήριο, έχει κάρτα απεριορίστων τρομοκρατικών διαδρομών, λες και όλη η ανησυχία τής κοινωνίας μας ζει μέσα στα τούνελ των γραμμών και κοιμάται επάνω σε ράγες.
Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορεί να πεις «μη φοβάστε», επειδή θα πρέπει να το πιστέψεις πρώτος εσύ. Απλώς, δεν είναι δυνατόν να σταματήσουμε τη ροή των ζωών μας, το πρόγραμμά μας, τις διαδρομές μας, αυτό αποτελεί μια γλυκιά καραμέλα στο στόμα των τζιχαντιστών, είναι μια νίκη απέναντι στον κόσμο μας.
«Επόμενη στάση Δουκίσσης Πλακεντίας» ακούγεται από τα μεγάφωνα, οι πόρτες ανοίγουν, και καθώς αφήνω πίσω μου τα βαγόνια θυμάμαι αυτό που είχε πει ο αμερικανός φιλόσοφος Ραλφ Γουάλντο Εμερσον: «Η λύπη κοιτάζει πίσω. Ο φόβος κοιτάζει τριγύρω. Η πίστη κοιτάζει ψηλά»…
Συντάκτης: Σπύρος Σεραφείμ
Πηγή: protagon.gr
