Σε μια δύσκολη περίοδο για την Ευρώπη, με κλειστά σύνορα και σενάρια περί Brexit και διάλυσης της Σένγκεν, η βρετανική εφημερίδα The Guardian δημοσίευσε άρθρο του Roger Kemp, υπεύθυνο έργου της Eurostar.
Ο ίδιος περιγράφει τα εμπόδια που κατάφερε η ομάδα του να ξεπεράσει για την δημιουργία μιας σιδηροδρομικής γραμμής που να περνά μέσα από υποβρύχια τούνελ και να ενώνει Βέλγιο, Βρετανία και Γαλλία.
Ο ίδιος περιγράφει τα εμπόδια που κατάφερε η ομάδα του να ξεπεράσει για την δημιουργία μιας σιδηροδρομικής γραμμής που να περνά μέσα από υποβρύχια τούνελ και να ενώνει Βέλγιο, Βρετανία και Γαλλία.
Αρχικά, υπήρχαν οι τεχνικές δυσκολίες. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Kemp, οι ράγες των τριών χωρών δεν ήταν συμβατές. Στη Βρετανία χρησιμοποιούνταν 750 βολτ, στη Γαλλία 1.000 και στο Βέλγιο 3.000, επομένως έπρεπε να γίνουν κάποιες προσαρμογές. Ακόμα, οι Βρετανικές πλατφόρμες ήταν 950 χιλιοστόμετρα πιο ψηλές και αναγκαστικά χρειάστηκε να τοποθετηθούν σκάλες. Η δημιουργία μιας γραμμής που να ενώνει τρεις χώρες χρειαζόταν λεπτομερή σχεδιασμό και την εύρεση λύσεων σε προβλήματα που φάνταζαν μικρά στην αρχή, αλλά αποδείχτηκαν σημαντικά.
Αργότερα, έπρεπε να ξεπεραστούν οι πολιτιστικές διαφορές. Όπως εξηγεί ο ίδιος ο Kemp, οι Βρετανοί είχαν μια αρκετά πιο απειλητική συμπεριφορά, τη στιγμή που οι Γάλλοι προτιμούσαν ένα πιο συνεργατικό κλίμα. Επίσης, υπήρχαν διαφορές αναφορικά με τα πρότυπα ασφαλείας που δημιουργούσαν ακόμα περισσότερες τριβές.
«Οι Βρετανοί επιθεωρητές είχαν πει ότι έπρεπε να δείξουμε ότι δεν α σκοτώναμε περισσότερους από έναν ανθρώπους κάθε δεκαπέντε χρόνια ή κάτι τέτοιο. Χρησιμοποίησαν νούμερα. Οι Γάλλοι συνάδελφοί μου δεν μπορούσαν να κατανοήσουν αυτή τη Βρετανική λογική. Οι σιδηρόδρομοι δεν είναι σαν τους δρόμους, τα ατυχήματα είναι σπάνια. Δεν υπάρχει η ίδια στατιστική βάση», εξηγεί ο Kemp.
Οι διαφορές μεταξύ των τριών χωρών ήταν πολλές. Από το μέγεθος των e-mails και το κλίμα που κυριαρχούσε στα meetings, μέχρι τα παράθυρα και τα καθίσματα που θα τοποθετούνταν στο τρένο, οι διαφωνίες ήταν πολλές, όμως ξεπεράστηκαν. Ακόμα και η αισθητική παρουσία του τρένου έπρεπε να είναι συμβατή με τα πρότυπα τριών χωρών.
«Όσον αφορά τον σχεδιασμό, το τελικό αποτέλεσμα δεν θα σε έκανε να πεις: “ΩΩ! Αυτό είναι φανταστικό”. Όμως άγγιξε την αντικειμενικότητα, γεγονός που το έκανε αποδεκτό διεθνώς και όχι “ωω!”» τη μια μέρα και αντίκα την άλλη», εξηγεί ο Kemp.
Μια άλλη πολύ μεγάλη δυσκολία ήταν το πως ένα επιβατηγό τρένο από ένα τούνελ 50 χλμ. Βασικά, δεν υπήρχαν κανόνες. Επίσης, το τρένο είχε μήκος 400 μέτρα, δύο φορές το μέγεθος ενός τρένου TGV. Γι' αυτό τον λόγο έπρεπε να βρεθεί το κατάλληλο σχέδιο εκκένωσης του τρένου σε περίπτωση κινδύνου.
Τα βήματα που έγιναν για να ξεπεραστούν όλες αυτές οι δυσκολίες, τονίζει ο Kemp, ήταν ένα μεγάλο βήμα για την Ευρώπη: δείχνουν ότι όταν τα έθνη θέλουν να συνεργαστούν, μπορούμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα.
Πηγή: huffingtonpost.gr
