Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα τρένο. Οι επιβάτες του, ανά περιόδους, ψήφιζαν κι αναδείκνυαν κάποιον για να οδηγήσει τους συρμούς με ασφάλεια και να φέρει το όχημα στον προορισμό του.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους οδηγούς έμειναν για λίγα χρόνια στο τιμόνι. Άλλοι τρία, άλλοι τέσσερα, άλλοι λίγο παραπάνω. Κανείς δεν έριξε το τρένο στον γκρεμό. Έκαναν, όμως, τα πάντα ώστε το τρένο αυτό να έχει σάπιες ρόδες, χαλασμένα φρένα και σπασμένα καθίσματα. Κοινώς, έκαναν τα πάντα ώστε να είναι έτοιμο να διαλυθεί.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους οδηγούς έμειναν για λίγα χρόνια στο τιμόνι. Άλλοι τρία, άλλοι τέσσερα, άλλοι λίγο παραπάνω. Κανείς δεν έριξε το τρένο στον γκρεμό. Έκαναν, όμως, τα πάντα ώστε το τρένο αυτό να έχει σάπιες ρόδες, χαλασμένα φρένα και σπασμένα καθίσματα. Κοινώς, έκαναν τα πάντα ώστε να είναι έτοιμο να διαλυθεί.
Και πάλι, όμως, και πάλι το τρένο που λεγόταν Ελλάδα έμενε στις ράγες. Τις ράγες τις λένε Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πορεία, από ένα σημείο και μετά, άρχισε να δυσκολεύει. Οι αναταράξεις ήταν συνεχείς, τα χτυπήματα πιο έντονα και οι τραυματισμοί των επιβατών πιο σοβαροί. Κάποιοι άρχισαν να αιμορραγούν τόσο που η κατάσταση έδειχνε εκτός ελέγχου. Και δωσ' του γκρίνια από τους επιβάτες και δωσ' του επεισόδια μέσα στο βαγόνι.
Κάποια στιγμή, εμφανίστηκε ένας νέος, ο οποίος δεν είχε οδηγήσει ποτέ ξανά το τρένο. Ούτε αυτός, ούτε κάποιος από την παρέα του. Υπήρχαν βέβαια κάποιοι που βρέθηκαν στο τέλος στον περίγυρό του που είχαν ξαναβρεθεί στο δωμάτιο με τα κουμπάκια και τους μοχλούς. Αυτός, λοιπόν, ο νέος, ας τον πούμε Αλέξη, έλεγε σε όλους τους τόνους πως για να σταματήσουν οι αναταράξεις πρέπει να αλλάξουν οι ράγες. Κι όχι το τρένο. Ή τουλάχιστον να αλλάξουν ταυτόχρονα. Μόνο που οι οδηγοί των άλλων τρένων που έκαναν το ίδιο δρομολόγιο τον κατηγορούσαν πως πρέπει πρώτα ο ίδιος να φτιάξει το όχημά του και μετά να δουν όλοι μαζί το θέμα των ραγών. Να φτιάξει τις ρόδες και τη μηχανή, να διορθώσει τα καθίσματα και τα τοιχώματα των βαγονιών. Αυτά, άλλωστε, είχε υποσχεθεί στους επιβάτες όταν τους καλούσε να τον ψηφίσουν για να οδηγήσει το τρένο.
Επί πέντε μήνες, κάποιοι από τους επιβάτες φωνάζουν στον Αλέξη να σταματήσει την πορεία του τρένου, το οποίο -πλέον- έχει φτάσει λίγα μέτρα μακριά από τον γκρεμό. Τώρα, οι άλλοι οδηγοί έχουν μαζευτεί στο χείλος του γκρεμού και κρατούν τα κλειδιά από τις ράγες. Μένουν λίγα μόνα μέτρα πριν ο Αλέξης οδηγήσει το τρένο μακριά από αυτές. Σε ελεύθερη πτώση στον γκρεμό. Αυτοί του λένε πως μπορούν να αλλάξουν την πορεία, με ένα πάτημα ενός κουμπιού. Με ένα κλειδί στις ράγες. Αρκεί να τους το ζητήσει. Ξέρει πως ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα γράψει τίποτα άλλο εκτός από το όνομα του οδηγού, κανείς μετά από χρόνια δεν θα αναφερθεί στις συνθήκες και στις λεπτομέρειες. Κανέναν δεν ενδιαφέρει ποιος ήταν ο εισπράκτορας. Ο Αλέξης πρέπει να αποφασίσει. Έχει λίγες ώρες να το κάνει. Μετά, ο πρώτος που θα δει τα ραδίκια ανάποδα θα είναι ο ίδιος. Και μετά όλοι εμείς. Οι επιβάτες.
Αυτό που προέχει είναι να πάρει τη σωστή απόφαση. Μετά, όταν σταματήσει το ταξίδι θα γίνει ο απολογισμός κι οι επιβάτες θα κάνουν ταμείο, αναθέτοντας σε άλλον -ή στον ίδιο- το τιμόνι. Για να γίνουν όλα αυτά, όμως, πρέπει τώρα το τρένο να μείνει στις ράγες. Αλλιώς τίποτα άλλο δεν έχει νόημα.
* Το προεκλογικό σποτ των Ανεξαρτήτων Ελλήνων έκλεινε με τη μητέρα να φωνάζει στο παιδί της «Αλέξη ξεκόλλα», καλώντας το να σταματήσει την πλάκα που έκανε, η οποία -όμως- σημειολογικά είχε καταστροφικό αποτέλεσμα. Δεν θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα η σημερινή κατάσταση. Το εφιαλτικό; Ο Καμμένος παραμένει στο τιμόνι. Δίπλα στον Αλέξη.
Συντάκτης: Τάκης Καραγιάννης
Πηγή: protagon.gr
