.jpg)
Στη ζωή μας από την μέρα που γεννηθήκαμε μέχρι και την στιγμή που θα πεθάνουμε, άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν στην ζωή μας συνεχώς,ακατάπαυστα σαν να ανεβαίνουν και κατεβαίνουν σε και απο ένα τρένο.
Σαν... Γιατί σαν...;
Αυτό δεν είναι άραγε και η ζωή μας; Ένα τρένο, που προχωράει μπροστά -μόνο μπροστά- , χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Και παρά το ότι ανά διαστήματα ο καθένας μας βάζει στόχους, εχει σκοπούς, θέλει να πετύχει συγκεκριμένα πράγματα, στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν είναι παρά προγραμματισμός για την επόμενη στάση...Ο προορισμός είναι άγνωστος και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του ταξιδιού. Το ότι μπορεί στο τέλος να έχουμε φτάσει είτε στην "κόλαση" ειτε στον "παράδεισο" (με την επίγεια έννοια βέβαια του παραδείσου και της κόλασης...). Η κατάληξη του ταξιδιού καθορίζεται απο τις επιλογές, από τον προσανατολισμό, από τη συχνότητα των στάσεων, ακόμα και από τους συνεπιβάτες μας.
Ναι, πάλι εκεί καταλήγουμε, στους συνεπιβάτες.
Γιατί, όσο και αν νομίζουμε πως το τρένο αυτο μας ανήκει και πως όσοι αλλοι επιβαίνουν ειναι απλά "επιβάτες" του, κάνουμε λάθος. Είναι συν-επιβάτες. Γιατί ανάλογα με το ποιοι είναι αυτοί, γινόμαστε και εμείς αυτό που είμαστε. Και ταξιδεύουμε μαζι τους. Είναι κάτι σαν τις ανταποκρίσεις στα δρομολόγια των τρένων. Άλλες γραμμές συνδέονται, άλλα βαγόνια ενώνονται στην πορεία, άλλα αποκόβονται...
Και μαζί τους και οι άνθρωποι.
Άλλοι είναι μαζί μας από την ώρα που το τρένο άρχισε το ταξίδι του -ίσως και λίγο πιο πριν... - ..Αυτοί είναι οι γονείς και οι δικοί μας άνθρωποι. Άλλοι μπαίνουν καπου στην πορεία. Αυτοί είναι οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι άνθρωποι που γενικά επιλέγουμε εμείς για συνεπιβάτες μας. Αυτοί που είτε τους ζητάμε με τον τρόπο μας να επιβιβαστούν, είτε απλά ανεβαινουν...
Οσο ταξιδεύουμε, όμως, τα δεδομένα αλλάζουν... Οι πρώτοι επιβάτες αρχίζουν σιγά σιγά να κατεβαίνουν ο ένας μετά τον άλλον και η απόβαση αυτή είναι ίσως από τις δυσκολότερες εμπειρίες, τις δυσκολότερες διαδικασίες, είναι αυτές που προκαλούν τα πιο έντονα,τα πιο εύθραυστα συναισθήματα. Όπως, όμως, δεν γίνεται το τρένο να γυρίσει πίσω, έτσι δεν μπορούμε να αποφύγουμε και τις αποβάσεις...
Και μετα μένουν οι υπόλοιποι. Δύσκολη υπόθεση κι αυτοί.
Άλλοι αποφασίζουν πως το ταξίδι τους μαζί μας δεν έχει πια ενδιαφέρον και αποχωρούν. Άλλους τους κατεβάζουμε εμείς οι ίδιοι από τα βαγόνια. Και όσο τα χρόνια περνάνε,και το τρενο προχωράει προς έναν προορισμό άγνωστο με μόνο οδηγό εμάς, τις επιλογές και την ελπίδα μας, τόσο και οι επιβάτες μειώνονται και μειώνονται και το ιδιο κάνουν και τα βαγόνια, ώσπου φτάνει η στιγμή που ταξιδεύουμε με άλλους 5 το πολύ 10...Τους φίλους μας και όσους επιβατες δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι κάπου στην πορεία του ταξιδιού... Αυτοί είναι οι σημαντικοί, αυτοί οι 5 με 10 άνθρωποι που μπαίνουν στο τρένο μια φορά και μένουν μέχρι εκείνο να φτάσει στην τελευταία του αποβάθρα...
Το σημαντικό είναι όμως πως ανεξάρτητα από το ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα φύγουν, όλοι όσοι επιβιβαστηκαν είναι σημαντικοί. Το ίδιο σημαντικοί.
Γιατί όλοι τους έκοψαν εισιτήριο για να περάσουν έστω και ένα μικρό κομμάτι του ταξιδιού μαζί μας. Γι' αυτό και δεν τους ξεχνάμε. Γιατί ακόμα κι αν έφυγαν κάπου στην μέση, ακόμα κι αν τους διωξαμε κάπου στην μέση, δεν θα πάψουν ποτέ να αποτελουν κομμάτια του ταξιδιού μας,επιβάτες -έστω και πρώην- του τρένου μας και θα τους θυμόμαστε μέχρι να απιβιβαστούμε κι εμείς...
Και ενώ ο προορισμός συνεχίζει να μένει άγνωστος, μυστικός και μαγικός, το τρένο συνεχίζει...και συνεχίζει...
Πηγή: thebest.gr
