Τα τρένα που έμειναν… Οι ξεχασμένοι σταθμοί… Η μελαγχολία που μεταδίδουν οι σωροί των πεσμένων φύλλων… Η απούσα πολιτεία… Το απόλυτο μαύρο… Η θλίψη που χαράζει τον ταξιδευτή, όταν, ακουμπισμένος στο παράθυρο του τρένου, αντικρίζει τους τραυματισμένους, τους μελλοθάνατους σταθμούς…
Όλη ετούτη τη μαυρίλα ήρθαν να ανατρέψουν δύο αδέρφια από το Πετρίτσι στο σιδηροδρομικό σταθμό της Βυρώνειας… Ο Λευτέρης και ο Παναγιώτης Σαββίδης… Δε μπορεί κανείς να φανταστεί τις εργασίες που προηγήθηκαν μέσα και έξω από το κτίσμα, γιατί το αποτέλεσμα είναι ένα ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Σεβόμενοι την αρχιτεκτονική δομή του σταθμού στο σύνολό της, ανάστησαν το παλαιό οικοδόμημα, δίνοντας πνοή στην παράδοση και τιμώντας την ιστορία του χώρου…
Να μιλήσει κανείς για το εσωτερικό του κτιρίου, είναι σα να επικαλείται τον δωρικό πολιτισμό, καθώς τα πάντα αποπνέουν δωρική λιτότητα. Η ωραιότητα του απλού, του απέριττου, διαχέεται στο δάπεδο (το μωσαϊκό της εποχής), τους τοίχους (ασπρόμαυροι πίνακες), τα τραπέζια και τις καρέκλες (η αρχοντιά του αξιοπρεπούς ξύλου), την πρόσοψη του εκδοτήριου (συντηρημένου στο ακέραιο), την τεράστια σόμπα (με διάσπαρτη τη μυρουδιά του καυσόξυλου)…
Η ασχήμια που επιβιώνει ακόμη ανάμεσα στα πλαστικά καθίσματα και τα γκρίζα αλουμίνια δεν έχει καμιά σχέση με τον “Μεθοριακό σταθμό”… Εδώ θριαμβεύει η Αισθητική με άλφα κεφαλαίο!!! Νιώθεις πως μπαίνεις σε χώρο αξιοσέβαστο, με ψυχή, μα προπάντων με χρώματα – κυριολεκτικά και μεταφορικά χρώματα …
Η κουζίνα και ως εικόνα και ως ουσία είναι μεγάλων αξιώσεων!!! Η καθαριότητα, σωστή αυτοκρατόρισσα! Τα πρόσωπα, ένα χαμόγελο ανοιχτό στα θολά τζάμια της συγκαιρινής πραγματικότητας! Η προσφορά πολυποίκιλη: από καφέ και γλυκά μέχρι ποτό και εξαιρετικούς μεζέδες!
Ωστόσο, εκείνο που ξεπερνά όλα ετούτα τα ωραία είναι η αισθαντικότητα που βιώνεις στο “στέκι” αυτό, η ζεστασιά, η επικοινωνία, η μέθεξη όπως θα ‘λεγε ο σπουδαίος μας δάσκαλος, ο αξέχαστος Χρίστος Τσολάκης…Θαρρείς πως μέσα εδώ συναντιέται το παρελθόν με το παρόν, η ιστορία με τον καθημερινό άνθρωπο, το λαϊκό με το πνευματικό… Νιώθεις πως είσαι πλάι στον συνάνθρωπο, ακόμη κι αν είναι άγνωστος, οσφραίνεσαι την παρουσία του άλλου… Μα και η μουσική είναι αρμονικά δεμένη με το χώρο, ανυμνούν ως σύνολο την ποιότητα… Και φυσικά οι λεπτομέρειες: τα σουβέρ που ζωντανεύουν τις παλιές εφημερίδες, τα κουρτινάκια, τα φωτιστικά…
Ο Λευτέρης λοιπόν και ο Παναγιώτης έσωσαν το κτίσμα που η πολιτεία εγκατέλειψε, έδωσαν ανάσα στον χώρο, χάρισαν στον ταξιδιώτη του τρένου όχι μόνο μια αισθητική απόλαυση, μα και την ψυχική ανάταση που δημιουργεί η βεβαιότητα πως ένας ζωντανός σταθμός δεν είναι μονάχα αποχαιρετισμός και δάκρυα, αλλά και καταφύγιο, προσμονή, ελπίδα… Εδώ λοιπόν θα πιούμε τον καφέ μας, εδώ θα γευματίσουμε και θα δειπνήσουμε, κάθε που η ανθρώπινη υπόστασή μας αναζητά το Ωραίο, το Ποιοτικό, το Ζεστό, το Ατμοσφαιρικό…
Στην υγειά σας βρε παιδιά! Σας ευχαριστούμε που ομορφύνατε τη ζήση μας, που μας κάνατε μια παρέα, που μας πείσατε πως η καλαισθησία θα επιβιώσει εντέλει…
* Ανάρτηση του Εκπαιδευτικού Ανέστη Ακριτίδη, από τη Βυρώνεια, στο προσωπικό του προφίλ στο facebook.
kastrosintikis.blogspot
