Ομάδα συντήρησης σιδηροδρομικών γραμμών. Μια ειδικότητα που έγραψε την δίκη της ιστορία στον σιδηρόδρομο

Η ειδικότητα της συντήρησης σιδηροδρομικών γραμμών, είναι συνυφασμένη με την ιστορία του σιδηρόδρομου από την ημέρα που ξεκίνησε την λειτουργία του. Αυτή η ειδικότητα πλέον οδεύει προς το τέλος της και σε λίγο καιρό θα είναι παρελθόν. Την ειδικότητα αυτή την αποτελούσαν ομάδες , οι οποίες ήταν επιφορτισμένες να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή επί ποδός «πολέμου», προκειμένου να παρέμβουν όπου αυτό είναι αναγκαίο.

Είτε με κρύο είτε με ζέστη, ήταν υποχρεωμένοι να βρίσκονται εκεί όπου χρειάζονταν προκειμένου να αποκαταστήσουν τα όποια προβλήματα των γραμμών.

Το έργο αυτό σύντομα θα αναλάβουν να το συνεχίσουν ιδιωτικές εταιρίες και εικόνες όπως αυτές των φωτογραφιών θα είναι παρελθόν. 

Σε σχετικό μας ρεπορτάζ στο περιοδικό «Ενημέρωση» που είχε εκδώσει το 2006 ο Σύλλογος Προβολής και Ενημέρωσης Σιδηροδρομικών Μακεδονίας – Θράκης,  είχαμε φιλοξενήσει στις σελίδες του έναν από τους παλιούς εργάτες γραμμής τον κ. Καράδαγλη Γιάννη, ο όποιος μας περιέγραφε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονταν. Γράφαμε:

«Ο Γιάννης Καράδαγλης προσλήφθηκε στον ΟΣΕ (τότε ΣΕΚ) το 1955, στην 9η ομάδα συντήρησης Ειδομένης. Έργο τους ήταν να συντηρούν την σιδηρο­δρομική γραμμή και να επεμβαίνουν εκεί όπου ήταν αναγκαία η επισκευή και η ανακατασκευή τμήματος της γραμμής. Από την ανατολή του ήλιου μέχρι και την δύ­ση ήταν υποχρεωμένοι να εργάζονται σκληρά με αντί­ξοες καιρικές συνθήκες και με μηχανικά μέσα ανύπαρ­κτα. Όλες οι εργασίες γίνο­νταν χειρονακτικά με τον κασμά και το φτυάρι όπως λέει χαρακτηριστικά ο κ Γιάννης Καράδαγλης: «Για να μπουράρουμε και να ισιώσουμε τα σάλτα σηκώ­ναμε με το γρύλο την γραμμή βάζαμε πέτρες και ρίχναμε το χοντρό χαλίκι και όλη μέρα να κτυπούμε και να μπουράρουμε κάτω από το αυστηρό βλέμμα του αρχιεργάτη». Συνθήκες σκληρές και πολλές φορές απάνθρωπες για του σκαπα­νείς του σιδηροδρόμου. Είτε με κρύο είτε με ζέστη, ή­ταν υποχρεωμένοι να είναι στον τόπο όπου ήταν ανα­γκαία η παρουσία τους, προκείμενου να επιτελέσουν το καθήκον τους. Πέ­ρα όμως από το καθημερινό πρόγραμμα ήταν σε ετοιμότητα και για κάθε έκτακτο περιστατικό. Θυμάται ο κυρ' Γιάννης τους χειμώ­νες που νύχτα μέρα με το φτυάρι και την σκούπα στο χέρι και με πολικό ψύχος να καθαρίζουν τα χιόνια α­πό τις αιχμές των ψαλιδιών για να μπορούν να λειτουρ­γούν και να κινούνται τα τρένα. Να βάζουν μαγκάλια με πετροκάρβουνο για να μην παγώνουν τα νερά της ατμήλατης. Θυμάται ακόμα τα καλοκαίρια να δημιουρ­γούν ζώνες πυρασφάλειας μέσα σε καύσωνες με αφό­ρητη ζέστη για να μην παίρνουν φωτιά τα χόρτα. Όμως εκείνο που έντονα θυμάται και έχει μείνει ανε­ξίτηλα στην μνήμη του κ. Καράδαγλη είναι το συμβάν της σύγκρουσης δυο αμαξο­στοιχιών λίγο έξω απ την Ειδομένη, όπου υπήρχαν νεκροί και τραυματίες. Δια­δοχικά λάθη του προσωπι­κού προκάλεσαν την τρα­γωδία. Το πως έγινε το κα­κό μας εξιστορεί ο κ. Καράδαγλης: «Ήταν βράδυ. Ήμουνα στο Πολύαστρο και πέρασε ένα εμπορικό. Ζήτη­σα από τον σταθμάρχη να φύγω και εγώ. Από πίσω ο σταθμάρχης μου είπε: "Όχι γιατί έρχεται και άλλο τρέ­νο από κάτω, μετά θα φύ­γεις". Πέρασε και το άλλο με διέλευση από Πολύκαστρο. Εν τω μεταξύ το πρώτο τρένο είχε πάθει βλάβη και το δεύτερο πήγε και έπεσε επάνω στην σκευοφόρο που ήταν το προσωπικό, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ο προϊστάμε­νος και δυο άτυχοι πολίτες που ο ένας πήγαινε για γα­μπρός στο χωριό Χαμηλό και τους είχε πάρει ο προϊ­στάμενος από την Γέφυρα και ο τροχοπεδήτης έκοψε το πόδι του. Εγώ περίμενα με την δρεζίνα για πολύ ώ­ρα, για μια στιγμή ακούμε το τηλέφωνο έκτακτης ανά­γκης να κτυπά και να ζη­τούν να σταλεί η δρεζίνα γιατί έγινε σύγκρουση μας είπαν. Με βγάζει ο κλειδούχος στην γραμμή και πάω στο δυστύχημα. Το συμβάν έγινε λίγο έξω από την Ειδομένη στο 69+500 χιλιομε­τρικό σημείο. Αμέσως πη­γαίνω, περνώ τον τροχοπεδήτη με το κομμένο πόδι και τον βάζω στην δρεζίνα και το μετέφερα στο Πολύκαστρο και από εκεί τον πήγαν στο νοσοκομείο στην Θεσσαλονίκη. Η ομάδα γραμμής μέχρι το πρωί έ­μεινε εκεί για να απεγκλω­βίσει του νεκρούς. Θυμάμαι το γεγονός και δακρύζω. Έγιναν λάθη και από τους σταθμάρχες και από τον προϊστάμενο γιατί δεν έκα­ναν την απαραίτητη αποδο­χή μετά δεκάλεπτου οι σταθμάρχες και γιατί δεν έ­βαλε το σημαφόρο (σήμα 65) για έκτακτες καταστά­σεις ο προϊστάμενος». Σκλη­ρές εικόνες που δεν μπο­ρούν να διαγράφουν από την μνήμη του κ. Καράδαγλη.

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από παρέμβαση της ομάδας συντήρησης στον σταθμό Διαλογής Θεσσαλονίκης το 2005.

«Σ.Ν». Το παραπάνω θέμα το αφιερώνουμε στο Γιάννη Καράδαγλη ο οποίος έφυγε από την ζωή πριν λίγες ημέρες πλήρης ημερών. Καλό σου ταξίδι Μπαρμπαγιάννη.