Γραφει η Κατερίνα Τσεμπερλίδου
Στην Ελλάδα που δεν έχουμε σιδηροδρομικό δίκτυο παρά μόνο δύο διαδρομές: μία για τον Έβρο και μία για την Πάτρα (εντάξει υπάρχει τραίνο και για τη Χαλκίδα) η μετακίνηση με ιδιωτικό αυτοκίνητο είναι ταχύτερη και δημοφιλέστερη. Όπως εμείς θεωρούμε απόλυτα σύγχρονο ένα ταξίδι με καράβι στα νησιά μας, έτσι και το τραίνο θεωρείται απαραίτητο καθημερινό μέσον στις πεδιάδες της Ευρώπης.
Τόσο εγώ, όσο και οι commuters (οι επιβάτες που ταξιδεύουν καθημερινά από το σπίτι στη δουλειά τους με τραίνο), όσο και η μισή Ευρώπη, τουλάχιστον όσες χώρες έχουν καλό σιδηροδρομικό δίκτυο, αγαπάμε το τραίνο. Κάθε μέρα, μόνο στο Λουξεμβούργο μπαίνουν στη χώρα 300.000 άτομα το πρωί για να δουλέψουν και κάθε βράδυ, γυρίζουν στα σπίτια τους, στη χώρα τους, για φαγητό και ύπνο.
Η ομορφιά των τραίνων είναι ότι σε πάνε παντού. Φεύγοντας στην ώρα σου – γιατί αναχωρούν με ακρίβεια αεροπλάνου – μπορείς ακριβώς να υπολογίσεις πού θέλεις να πας σαν commuter ή σαν τουρίστας.
Από το Μόναχο βρίσκεσαι σε δύο ώρες στο Σάλτσμπουργκ με τραίνο (είναι πιο εύκολο για τους Αυστριακούς του Σάλτσμπουργκ να πάνε να ψωνίσουν στο Μόναχο, παρά στη Βιέννη). Από το Λουξεμβούργο, σε μια ώρα βρίσκεσαι στο Παρίσι. Από τη Ζυρίχη παίρνεις το βραδινό τραίνο, κοιμάσαι σε κουκέτα και το πρωί βρίσκεσαι στην Πράγα. Από το Μιλάνο, σε περίπου 4- 4/1/2 ώρες βρίσκεσαι στη Γενεύη. Από το Παρίσι σε 2,5 περίπου ώρες έχεις διασχίσει το τούνελ της Μάγχης και βρίσκεσαι στο Λονδίνο.
Το μεγάλο ατού των τραίνων, είναι τα μεγάλα παράθυρά τους. Καθώς τρέχουν, εσύ, σαν ταξιδιώτης, προλαβαίνεις να ευχαριστηθείς αλλαγές εικόνων και πληροφορίες για κάθε χώρα ή περιοχή χωριστά: πώς είναι χτισμένα τα χωριά τους, ποιες καλλιέργειες κάνουν, πώς είναι οργανωμένα τα χωράφια τους, τα αμπέλια τους, τα εργοστάσια, τα αγροκτήματά τους. Σπουδάζεις την αρχιτεκτονική, τη φύση τους, λίμνες, βουνά, χαράδρες, γέφυρες, ποτάμια. Σταματάς στους σταθμούς και καταλαβαίνεις ποιες πόλεις έχουν συνείδηση ποδηλάτη και ποιες αυτοκινητιστή. Λιγώνεσαι από τις εναλλαγές ομορφιάς.
Όχι και οι commuters, με τις βαριές δερμάτινες τσάντες, τα σκούρα κοστούμια και τις καπαρντίνες. Συγκεντρώνονται στα χαρτιά τους ή στους πίνακες των laptop τους, αγνοώντας την πανοραμική θέα από τα παράθυρα. Βιάζονται να πάνε στη δουλειά τους ή στο σπίτι τους.
Δεν βιάζονται όμως όσοι προτιμούν τα τραίνο για να απολαύσουν μια «κρουαζιέρα της στεριάς». Υπάρχουν τραίνα ιδιωτικά σαν ξενοδοχεία, τραίνα ειδικών διαδρομών, τραίνα που σε αφήνουν για διανυκτέρευση και την επομένη συνεχίζεις με άλλο συρμό.
Το Glacier Express διασχίζει τις Άλπεις. Το Ασημένιο Τραίνο σε ξεναγεί στα Βραχώδη Όρη του Καναδά, τοRoyal Scotshman σε περιηγεί στη Σκωτία, ο Υπερσιβηρικός σου κάνει περιοδεία σε δύο ηπείρους, τοExpress Orient σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης (Βενετία – Λονδίνο, Παρίσι – Βουδαπέστη – Βουκουρέστι – Κωνσταντινούπολη).
Υπάρχει και το Maharaja’s Express στις Ινδίες που σε πάει στο Ρατζαστάν (στο Τζαϊπούρ, στο Ταζ Μαχάλ).
Διασχίζοντας την Ευρώπη με τραίνο, έρχεσαι σε επαφή με εικόνες, ξεχασμένες: παλιά τραίνα, ξεχαρβαλωμένα βαγόνια, προπολεμικούς συρμούς, που βρίσκονται παρκαρισμένα όχι σε μουσεία αλλά σε κάποια γωνιά των τεράστιων σιδηροδρομικών σταθμών των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.
Βλέπεις φορτηγά τραίνα που σου θυμίζουν το παλιό ασπρόμαυρο αριστούργημα «Το Τραίνο» με τον Μπαρτ Λάνκαστερ στο ρόλο του μηχανικού. Ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να κλέψει ένα τραίνο φορτωμένο με αριστουργήματα της γαλλικής τέχνης που έχουν αρπάξει οι Ναζί κα τα στέλνουν στη Γερμανία.
Ακούς σφυρίγματα τραίνων και θυμάσαι όλες τις ταινίες που έχουμε δει για τα βαγόνια ξεχειλισμένα με αθώους κρατούμενους που τους μετέφεραν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ήχοι, εικόνες, πληθυσμοί, χώρες, όνειρα το τραίνο μας ενώνει. Και φυσικά με σούπερ μοντέρνους συρμούς που οργώνουν την Ευρώπη.
Εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε στη νοτιοανατολική μας άκρη. Τα τραίνα ίσον Ευρώπη.
