Νιος ήμουν και γέρασα
Την εξαγγελία για μείωση της χρονικής απόστασης μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης με τρένα σύγχρονα υψηλών ταχυτήτων την έχουμε
ακούσει δεκάδες φορές. Μικρά παιδιά
ήμασταν όταν ακόμα και η δικτατορία
μιλούσε για μείωση της απόστασης μεταξύ
των δυο πόλεων σε 3 με τριάμισι ώρες.
Από τότες πολλές κυβερνήσεις πέρασαν και
ακόμη περισσότεροι υπουργοί στο τομέα των υποδομών και το έργο αυτό δεν λέει να τελειώσει, όταν στον υπόλοιπο κόσμο τέτοια έργα όχι μόνο
παραδίδονται πριν από το τελικό χρονοδιάγραμμα
και με μικρότερη δαπάνη αλλά παίρνουν και επαίνους που συνοδεύονται με
χρηματικά ποσά. Παραδείγματα; ; ουκ ολίγα.
Αυστραλία, Ινδία, Κίνα αλλά και στην Ευρώπη τα έργα εκτελούνται με πολύ
γρήγορους ρυθμούς. Στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε πόσες ακόμη φορές θα ακούσουμε έργα
ολοκληρώνονται το τάδε έτος και το τάδε έτος. Θα θυμάστε όσοι διαβάζατε την έντυπη
έκδοση των «Σ.Ν» για την ολοκλήρωση της ΠΑΘΕ το 2000, το 2004, το 2006 το 2008 η το 2013. Τώρα μάθαμε ότι πάμε για
το 2017 και βλέπουμε. Τότε που τα ιπτάμενα τρένα θα είναι σε καθημερινή χρήση
σε αλλά κράτη εμείς εδώ θα πάμε με τον αραμπά.. Θυμάμαι σε μια συζήτηση μας με
τον διευθύνον σύμβουλο του ΟΣΕ κ. Γιάννη Μουρμούρη -το 1998 περίπου- μου είχε
πει « αν κατορθώσουμε να έχουμε ένα τρένο τον 180 χιλιομέτρων την ώρα να
είμαστε ευχαριστημένοι. Μην περιμένουμε να δούμε ταχύτητες γαλλικών τρένων στην
Ελλάδα» Δεν είχε άδικο. Προφανώς γνώριζε τι σημαίνει έργα στην Ελλάδα..
