ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΦΟΥΡΛΗ
Εδώ και δύο εβδομάδες η κυβέρνηση
βρίσκεται αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο κύμα αντιδράσεων από τότε που
συγκροτήθηκε. Δεν είναι σύμπτωση. Ζούμε «το χρονικό μιας προαναγγελθείσας
σύγκρουσης», γιατί τώρα γίνονται αντιληπτές σε όλο τους το μεγαλείο οι
περικοπές μισθών - συντάξεων και οι αυξήσεις στους φόρους, ενώ η ύφεση σπρώχνει
την αγορά ακόμη πιο χαμηλά.
Ωστόσο, είναι οφθαλμοφανές ότι η κυβέρνηση
δεν έχει απέναντί της ένα συγκροτημένο, ενιαίο μέτωπο, αλλά κυρίως
συνδικαλιστές συγκεκριμένων κλάδων του Δημοσίου. Επαγγελματικές ομάδες, όπως οι
εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, που έχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν άμεσα την
καθημερινότητα των πολλών, αξιοποιούν αυτό το «διαπραγματευτικό ατού». Το ίδιο,
λίγο πολύ, επιχειρούν να πετύχουν νοσοκομειακοί γιατροί, αγρότες που απειλούν
να κλείσουν τις εθνικές οδούς, αλλά και ναυτικοί στα λιμάνια. Μία εντελώς
διαφορετική ιστορία ήταν η «έφοδος» συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο υπουργείο
Εργασίας, οι οποίοι, αντί να διαταράξουν την καθημερινότητα των πολιτών,
επέλεξαν να ταράξουν τον υπουργό...
Στην περίπτωση του μετρό, η
κυβέρνηση αντέδρασε με την επίταξη. Στην περίπτωση των αγροτών, στέλνοντας
προειδοποιήσεις. Και στην περίπτωση του ΠΑΜΕ, με ανοιχτή καταγγελία για
παράνομες συμπεριφορές εκ μέρους των συνδικαλιστών και ανοίγοντας μέτωπο με το
ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που έλειψε για πολλοστή φορά, είναι ο
ουσιαστικός διάλογος και ο σεβασμός προς το κοινωνικό σύνολο. Ανεξάρτητα από το
σε ποιον αναλογεί σε κάθε περίπτωση το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης, είναι
πρόδηλο ότι -πέρα απ' όλες τις μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και τη λειτουργία
του ελληνικού κράτους- είναι ώρα να κουβεντιάσουμε και για μία μεταρρύθμιση στο
συνδικαλισμό.
Γιατί αυτές οι μορφές δράσης -κατά
τους συνδικαλιστές «δυναμικές», όμως γι' άλλους προκλητικές ή ακραίες, για
ορισμένους παράνομες και για κάποιους από εμάς ξεπερασμένες και ατελέσφορες-
είναι καιρός να επαναξιολογηθούν. Ο συνδικαλισμός μας είναι «παιδί» του
πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε στην παρακμή και τη χρεοκοπία. Αν, λοιπόν,
παραδεχόμαστε ότι θέλουμε ένα διαφορετικό, σύγχρονο, έντιμο και αποτελεσματικό
πολιτικό σύστημα, μήπως είναι καιρός να ζητήσουμε κάτι ανάλογο και για το
συνδικαλιστικό σύστημα, που (υποτίθεται ότι) εκπροσωπεί εμάς και τα συμφέροντά
μας;
