Σήμερα επισκεφτήκαμε διάφορες υπηρεσίες και συγκροτήματα του
ΟΣΕ –μηχανοστάσια- εργοστάσια, σταθμούς, διοικητικές υπηρεσίες και συνομιλήσαμε
με τους εργαζόμενους. Στα πρόσωπα τους κυριαρχούσε η αγωνία για το αύριο του εργασιακού
τους βίου. Ένα αύριο χωρίς φως χωρίς ελπίδα.
Είναι το αύριο που τους πληγώνει. «Το αύριο είναι αυτό που μας πονά» μας είπε εργαζόμενος
υπάλληλος. Όπου και αν κοιτάξαμε είδαμε άδεια
γραφεία, λίγους εργαζόμενους σε εργοστάσια και μηχανοστάσια που πραγματικά δίνουν
τον δικό τους αγώνα για να φέρουν σε πέρας
το έργο τους. Η μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, είναι ολοφάνερη παντού, όποιο χώρο και αν επισκεφτείς. Τι θα γίνει που θα πάει αυτή η
κατάσταση κανείς δεν γνωρίζει. Τα καθημερινά σενάρια για ιδιωτικοποίηση συγκροτημάτων
του ΟΣΕ κάνουν ακόμη πιο βαριά την ψυχολογία των εργαζομένων. «Ξέρης τι είναι να
ξυπνάς το πρωί και να μην ξέρεις αν θα έχεις αύριο δουλειά» μας τόνισε με ζωγραφισμένη
την αγωνία στο πρόσωπο του εργαζόμενος. Εμείς τι να πούμε..