ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
To ταξίδι για την Αθήνα προέκυψε εκτάκτως, ήταν βιαστικό και σε τέτοιες περιπτώσεις η πρώτη σκέψη πηγαίνει στο αεροπλάνο. Οταν βάζεις τα πράγματα κάτω, το πράγμα αλλάζει. Με το «78» στο αεροδρόμιο, κάρτα επιβίβασης, έλεγχος, αναμονή, πτήση, μετρό, εάν δεν έχει απεργία, τρεισήμισι - τέσσερις ώρες μέσα στο νερό και ησυχία δεν έχεις. Με το τρένο είναι πέντε, από το κέντρο της πόλης στο κέντρο της πόλης, και μπορείς να δεις το τοπίο, να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά, να διαβάσεις ένα βιβλίο. 'Η να γράψεις κάτι, καλή ώρα.
Με τους ελληνικούς σιδηροδρόμους είμαστε παλιοί και σταθεροί γνώριμοι. Οποιο ταξίδι μπορώ να το κάνω με το τρένο, το κάνω με το τρένο, χώρια όταν τρέχουμε με την παρέα σε βουνά και ραχούλες για να φωτογραφίσουμε γέφυρες και τρατσέρες -και σας διαβεβαιώ ότι κάποιες από τις ελληνικές σιδηροδρομικές διαδρομές δεν υπάρχουν πουθενά στην Ευρώπη, απλώς εμείς δεν τις ξέρουμε. Αλλά κάθε φορά προσπαθώ να δω τα πράγματα με τη ματιά του ανθρώπου που για τελευταία φορά χρησιμοποίησε τρένο όταν πήγε να παρουσιαστεί στο έκτο σύνταγμα πεζικού, στην Κόρινθο, το ξαναχρησιμοποιεί σήμερα συμπτωματικά και αναρωτιέται αν αξίζει τον κόπο να το βάλει στις συνήθειές του.
Αυτές θα μπορούσαν να είναι κάποιες από τις σκόρπιες παρατηρήσεις του:
- Ο σιδηροδρομικός σταθμός της Θεσσαλονίκης έχει συμμαζευτεί, αλλά οι ηλεκτρονικοί πίνακες είναι σκοτεινοί και για να βρεις το δρομολόγιο πρέπει να πας ρωτώντας. Τουλάχιστον τη δεκαετία του '70 υπήρχαν χειροκίνητες πινακίδες. Οι κυλιόμενες σκάλες λειτουργούν αδιάκοπα σπαταλώντας ρεύμα. Αυτοκίνητα ιδιωτών πάνω στην αποβάθρα δε συνηθίζονται ούτε στις αφρικανικές χώρες.
- Το εισιτήριο είναι φτηνό και μπορείς να το εκδώσεις μέσω διαδικτύου. Δεκαοκτώ ευρώ πάνε – έλα στην Αθήνα είναι τζάμπα. Ούτε τα διόδια της μιας κατεύθυνσης με ΙΧ. Επιτέλους, ο ΟΣΕ εφαρμόζει πολιτική για να προσελκύσει πελάτες.
- Το τρένο ήταν καθαρό και οι υπάλληλοι ευγενείς. Εξωτερικά, τα βαγόνια είχαν το μαύρο τους το χάλι. Και να ήταν γκράφιτι ή απόπειρες γκράφιτι, να πεις ότι με το μυαλό τους κάνουν τέχνη... Μουντζούρες ήταν.
- Η διαδρομή, ειδικά η ορεινή Φθιώτιδα, από το Δομοκό μέχρι τον Μπράλο, είναι θαύμα. Ειδικά τώρα, το φθινόπωρο, με τα κιτρινοκόκκινα φύλλα. Ποιο αυτοκίνητο και ποιο αεροπλάνο;
Αντικειμενικά, είναι τα χρόνια που ο σιδηρόδρομος μπορεί να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος. Κάτι δείχνει να κινείται, αλλά ας μη βιαστούμε να χαρούμε.
