Η Γερμανία της λιτότητας
ΤΗΣ ΚΑΚΗΣ ΜΠΑΛΗ
Το τρένο, Intercity Express, ξεκινούσε από τις Βρυξέλλες στις 2 το μεσημέρι και θα έφτανε σε μια ώρα και τρία τέταρτα στην Κολονία. Εχει φτάσει στην ώρα του στο σταθμό, όλοι οι ταξιδιώτες έχουν επιβιβαστεί, αλλά δε φεύγει.
Μισή ώρα αργότερα, ο μηχανοδηγός παραδέχεται ότι δεν είναι δυνατόν να επισκευαστεί η τεχνική βλάβη και καλεί τους επιβάτες να πάρουν το επόμενο τρένο για Λιέγη, όπου θα αλλάξουν για Ααχεν, όπου θα αλλάξουν για Κολονία. Ενα βαρυφορτωμένο μπουλούκι τρέχει να αλλάξει αποβάθρα, στοιβάζεται στο επόμενο τρένο, φτάνει στη Λιέγη. Οπου το τραίνο για το Ααχεν έχει μισή ώρα καθυστέρηση. Κι όταν φτάνει είναι ξέχειλο.
Με τα χίλια ζόρια καταφέρνουν να επιβιβαστούν οι επιπλέον επιβάτες, σίγουροι ότι θα χάσουν την ανταπόκριση στο Ααχεν. Οπερ και εγένετο. Ευτυχώς, βάζουν πρόσθετα βαγόνια στο επόμενο τρένο, για να χωρέσουν οι έξτρα επιβάτες λόγω των καθυστερήσεων, και κάποια στιγμή μετά τις 7 οι ταλαιπωρημένοι φτάνουν επιτέλους στην Κολονία.
Ολη αυτήν την ώρα κανένας δε βρίζει. Ρωτάω πώς και αντιμετωπίζουν τόσο στωικά την όλη υπόθεση και η απάντηση είναι αναπάντεχη: «Συμβαίνει όλο και πιο συχνά, το έχουμε συνηθίσει».
Μερικά χρόνια νωρίτερα, οι Γερμανοί γίνονταν έξαλλοι με τις καθυστερήσεις, οι οποίες ήταν και εξαιρετικά σπάνιες. Τώρα, έχουν συμφιλιωθεί με την ασυνέπεια, στα τρένα οι ελεγκτές έχουν έτοιμες τις αιτήσεις για αποζημίωση, για την περίπτωση που η καθυστέρηση ξεπεράσει τη μία ώρα. «Με αποζημιώνουν τουλάχιστον μια φορά το μήνα», λέει η διπλανή μου, που χρησιμοποιεί τα γρήγορα τρένα κάθε Σαββατοκύριακο. «Συντηρούν όλο και πιο σπάνια τις μηχανές, γι’ αυτό πληθαίνουν οι τεχνικές βλάβες», λέει ο απέναντι, «είναι τα αποτελέσματα του συνδυασμού της λιτότητας με τις ιδιωτικοποιήσεις».
Στη Γερμανία η λιτότητα δεν περιορίζεται μόνο στο σιδηρόδρομο. Πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα στους δήμους. Οι μισοί δήμοι στη Γερμανία είναι καταχρεωμένοι, δεν μπορούν να συντηρήσουν δρόμους και πεζοδρόμια, κλείνουν παιδικούς σταθμούς. Αλλά και τα μισά νοσοκομεία είναι έτοιμα να βάλουν λουκέτο.
Στην οικονομική «ατμομηχανή» της Ευρώπης, σε μια εποχή που η ανεργία είναι χαμηλότερη παρά ποτέ, η ανάπτυξη είναι μαγική εικόνα. Ζορίζεσαι πολύ να την εντοπίσεις. Αντίθετα, συναντάς όλο και περισσότερους ανθρώπους που, ενώ δουλεύουν οκτάωρο, δυσκολεύονται να ζήσουν από τη δουλειά τους. Το παράδοξο είναι ότι όλοι αυτοί, αντί να θυμώσουν, φοβούνται. Φοβούνται για τη σταθερότητα του νομίσματος. Κάθε λαός με τα κολλήματα και τα τραύματά του…
