ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Εδώ και λίγο καιρό, η Ελλάδα είναι σιδηροδρομικά απομονωμένη. Ολα τα διεθνή δρομολόγια καταργήθηκαν στο πλαίσιο του εξορθολογισμού στον ΟΣΕ. Η αλήθεια είναι ότι τα τρένα πηγαινοέρχονταν άδεια. Οταν το λεωφορείο φτάνει στη Σόφια σε τρεις ώρες, λίγοι θα προτιμήσουν το τρένο που χρειάζεται έξι. Και, τέλος πάντων, αν το τρένο ήταν της προκοπής, θα υπήρχε επιχείρημα. Αλλά όταν και οι Ελληνες και οι Βούλγαροι χρησιμοποιούν ό,τι πιο παλιοκαιρίστικο τροχαίο υλικό υπάρχει στα μηχανοστάσιά τους, το δρομολόγιο ήταν καταδικασμένο, πριν καν ακουστεί το πρώτο σφύριγμα. Το ίδιο και οι συρμοί προς Βελιγράδι και Λιουμπλιάνα. Από το '70 μέχρι σήμερα δεν άλλαξε απολύτως τίποτε. Λες και αυτή ήταν η ιδέα, τρένα ρετρό που να θυμίζουν στους Ευρωπαίους ότι εδώ είναι Βαλκάνια και ο χρόνος μετρά διαφορετικά.Η μόνη εξαίρεση στον κανόνα του αναχρονισμού ήταν το τρένο προς την Κωνσταντινούπολη. Αν το διαχειριζόταν ένας σοβαρός ευρωπαϊκός οργανισμός σιδηροδρόμων, θα το είχε κάνει περιζήτητο. Εφευγες από τη Θεσσαλονίκη στις οκτώ το βράδυ, κοιμόσουν και ξυπνούσες το επόμενο πρωί στα παράλια του Βοσπόρου. Κατά τις δέκα, βρισκόσουν στο «Σίρκεζι», το σταθμό της ευρωπαϊκής Κωνσταντινούπολης που αποπνέει ατμόσφαιρα Οριάν Εξπρές. Στην καρδιά της πόλης, στη σκιά της Αγια-Σοφιάς, ακριβώς μπροστά στην προβλήτα απ' όπου φεύγουν τα καραβάκια για τη Χαλκηδόνα και τα Πριγκηπόννησα. Ο τουρκικός συρμός ήταν εξαιρετικός, με κλιματιζόμενα βαγόνια, ο ελληνικός λίγο παλαιότερος, αλλά κι αυτός μια χαρά. Θεωρητικά, μπορούσες να κάνεις μια βόλτα στην Πόλη, το βράδυ να ξαναπάρεις το τρένο και το επόμενο πρωί να βρίσκεσαι στη Θεσσαλονίκη. Πρακτικά ήταν θαυμάσια ευκαιρία για ένα τριήμερο στην Πόλη. Με εισιτήριο, εκατό ευρώ πάνε - έλα.
Πόσοι άνθρωποι είχαν αντιληφθεί ότι υπήρχε ένα τέτοιο τρένο; Ελάχιστοι, αν κρίνει κανείς από την πληρότητα του δρομολογίου. Αντί ο ΟΣΕ να το διαφημίσει με κάθε μέσο, να συνεργαστεί με τουριστικά γραφεία, να απευθυνθεί σε σχολεία, σε συλλόγους, σε ΚΑΠΗ, γενικά σε φορείς που θα ενδιαφέρονται για μια τέτοια εκδρομή, δεν το εμφάνιζε καν στην απαρχαιωμένη ιστοσελίδα του. Και έτσι, το άφησε έρμαιο στις περικοπές. Ακριβώς για ν' αποδειχθεί ότι το πρόβλημά των ελληνικών σιδηροδρόμων δεν ήταν τόσο τα λειτουργικά έξοδα όσο η αδυναμία τους να λειτουργήσουν με στοιχειωδώς επιχειρηματική λογική και να προσελκύσουν πελάτες.Αλλά μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε αν είναι λογικό να μην υπάρχει διεθνής σιδηροδρομική σύνδεση, έστω και για δείγμα;
