ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
H Αθήνα δε χρειάζεται τέσσερις ξεχωριστούς οργανισμούς αστικών συγκοινωνιών. Αυτό δε συμβαίνει πουθενά στον κόσμο. Επίσης, δύο οδηγοί λεωφορείων, στην ίδια πόλη, με ίδιο ωράριο και ίδια προϋπηρεσία, πρέπει να έχουν περίπου ίδιο μισθό -πάντως, όχι ο ένας διπλάσιο από του άλλου. Κι όταν ο ένας μισθός είναι τέσσερις χιλιάδες ευρώ, μάλλον πέφτει βαρύς στην παραλίγο χρεοκοπημένη Ελλάδα. Για τη Σουηδία, θα το συζητούσαμε.
Την ίδια ώρα, ο συνδικαλισμός των ΔΕΚΟ κινείται στο πνεύμα της δεκαετίας του '90 -καμιά υποχώρηση από τα «κεκτημένα». Ακούς να μιλούν συνδικαλιστές του ΟΣΕ, της ΕΘΕΛ, του ΗΣΑΠ και νομίζεις ότι όλοι βγήκαν από το ίδιο καλούπι, ακόμη κι αν προέρχονται από τα τέσσερα σημεία του κομματικού ορίζοντα. Κάποιοι το κάνουν από ανασφάλεια. Απευθύνονται σ' ένα ακροατήριο που επί δεκαετίες συνήθισε μόνο να βελτιώνει την οικονομική θέση του χάρη στη συνδικαλιστική πίεση, δε γνωρίζει τι σημαίνει αναδίπλωση και εξισώνει τη διαλλακτικότητα με την προδοσία. Οποιοι θέλουν να παραμείνουν στο συνδικαλισμό και να μην τους στείλουν στο σπίτι τους οι επόμενες εκλογές, μετρούν τις λέξεις μία μία. Κάποιοι άλλοι, απλώς αδυνατούν να κατανοήσουν ότι τα παραδοσιακά συνδικαλιστικά εργαλεία δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται με τον ίδιο τρόπο, παντού και πάντοτε. Τη δεκαετία του '90, υπήρχε κοινωνικό περιβάλλον που άκουγε με προθυμία ακόμη και τις ακραίες συνδικαλιστικές διεκδικήσεις. Σήμερα, ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα αισθάνεται ότι εκείνες οι «ηρωικές» εποχές δημιούργησαν συναδέλφους του που αμείβονται πολύ καλύτερα χωρίς να εργάζονται περισσότερο -και σε περίοδο που τον πνίγει η ανασφάλεια, δεν είναι διατεθειμένος να συναινέσει ώστε η απόσταση να μεγαλώσει κι άλλο. Επίσης, οι υπουργοί δεν έχουν περιθώριο να κλείσουν το μάτι στους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ -στην Τρόικα δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Και, κυρίως, δεν υπάρχει χρήμα, έστω δανεικό, για τέτοιες πολιτικές.
Συνεπώς, οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ οφείλουν να θέσουν προτεραιότητες. Σημασία έχει να μείνει άθικτος ο μισθός των 1.700 ευρώ μικτών. Οχι τα 4.000 ευρώ σε εταιρίες που πληρώνει ο φορολογούμενος. Για το πρώτο, μπορούν να βρουν κοινωνική υποστήριξη. Το δεύτερο είναι απλώς τσαμπουκάς -και δεν είναι καιρός για τσαμπουκάδες. Εάν διατάξουν ρεαλιστικά τις δυνάμεις τους, μπορούν να σώσουν ό,τι αξίζει να σωθεί. Εάν επιμείνουν στο «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», θα χάσουν και τα πολλά και τα λίγα. Και αυτό είναι ήττα, όπως κι αν τη βαφτίσουν.
