Ο σιδηρόδρομος εδώ και αλλού.
Άλλαξα το πρόγραμμα την τελευταία στιγμή. Χρειάστηκε να περάσω για μια ώρα από το Μανχάιμ. Ο συνοδός της αμαξοστοιχίας έβγαλε από την τσάντα ένα φορητό υπολογιστή και σ' ένα λεπτό είχα στα χέρια μου όλες τις πιθανές ανταποκρίσεις. Το ICE, το καμάρι των γερμανικών σιδηροδρόμων, με τα 300 χιλιόμετρα την ώρα, έφτασε στο σταθμό με ακρίβεια λεπτού, κι ας είχε πίσω του μισή μέρα ταξίδι. Οι Γερμανοί παραπονιούνται ότι «χάλασε η Deutsche Bahn», αλλά αυτά τα πράγματα είναι σχετικά. Τη δεκαετία του ’80, όταν γυρίζαμε την Ευρώπη με το Ιnterrail, διορθώναμε το ρολόι βλέποντας το τρένο να έρχεται, σήμερα μπορεί να χάσεις δύο λεπτά. Σταγόνα στον ωκεανό των χιλιάδων δρομολογίων που διεκπεραιώνει καθημερινά ο μεγαλύτερος σιδηροδρομικός οργανισμός της Ευρώπης. Το τρένο ήταν πεντακόσια μέτρα μακρύ, δεκαέξι βαγόνια, και είχε πληρότητα εκατό τοις εκατό. Τι έγινε παιδιά; Φτώχυναν οι Γερμανοί και το έριξαν στα λαϊκά μέσα μεταφοράς; Μια χαρά είναι οι Γερμανοί. Και Cayenne μπορούν να αγοράζουν, και όσες μαύρες Μερσεντές τραβάει η ψυχή τους, αλλά η ψυχή τους δεν τραβάει ούτε Cayenne ούτε μαύρες Μερσεντές, γιατί η κοινωνία τους πέρασε από άλλα στάδια εξέλιξης, έχει διαφορετικές προτεραιότητες και κανένας δεν αισθάνεται ότι πρέπει να πάρει ακριβότερο αυτοκίνητο για να μπει στο μάτι του γείτονα. Τα Cayenne και τα άλλα σύμβολα κύρους τα εξάγουν στους Ρώσους, στους Αραβες, στους Ελληνες, στους Βούλγαρους και στους Αλβανούς. Εκείνοι βολεύονται με Γκολφάκια και με Passat. Κατά προτίμηση δύο όγκων για να χωρούν τα σκι ή ο σκύλος. Αλλά οι μακρινές μετακινήσεις γίνονται με το τρένο. Βρήκα μια θέση ελεύθερη. Στο διαμέρισμα, όλοι οι επιβάτες είχαν εκδώσει τα εισιτήρια ηλεκτρονικά. Δύο λεπτά υπόθεση. Δίνεις τον αριθμό της πιστωτικής κάρτας, διαλέγεις θέση, print και αυτό είναι. Νιώθεις την κατάθλιψη να έρχεται. Ποταμοί ευρωπαϊκών επιδοτήσεων διοχετεύτηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια κι εμείς δεν καταφέραμε να στρώσουμε ούτε δέκα χιλιόμετρα γραμμής. Αλλά τόσο δύσκολο ήταν να εγκατασταθεί ένα πρόγραμμα για να εκδίδεις το εισιτήριό σου μέσω διαδικτύου, ώστε να μη χρειάζεται να ξοδέψεις ένα πρωί στο θλιβερό γραφείο της Αριστοτέλους; Παιχνιδάκι ήταν, αλλά η πολιτική για τους ελληνικούς σιδηροδρόμους είχε χαραχτεί, διακομματικά, προς την αντίθετη φορά. Να διώχνουν τον κόσμο και να τον στέλνουν στις ιδιωτικές μεταφορές. Γι' αυτά τα σαμποτάζ έπρεπε να χαλάσουν τον κόσμο οι συνδικαλιστές του ΟΣΕ. Τώρα, είναι αργά.
Του Μάκη Βοϊτσίδη στον «Αγγελιοφόρο
