Πολύ καλά τα είπε ο κ. Παπανδρέου. Στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και έκανε εκείνο που θα έπρεπε να κάνει ένας ηγέτης στις δύσκολες ώρες που περνάμε. Το ερώτημα είναι αν τα είπε στο σωστό ακροατήριο. Πόσο διατεθειμένοι, δηλαδή, είμαστε να κάνουμε κι εμείς αυτό που πρέπει. Το θέμα δεν είναι μόνο τι κάνει η πατρίδα μας για μας, αλλά τι κάνουμε κι εμείς για την πατρίδα μας. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια έχουμε γαλουχηθεί σε μία αντίληψη ατομισμού. Δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται έξω από την πόρτα μας και πολλές φορές έξω από εμάς και μόνο. Καταλαβαίνουμε ότι θα πρέπει να γίνουν θυσίες για να μπορέσει η πατρίδα μας να ορθοποδήσει κι είμαστε ενθουσιώδεις στο άκουσμα μέτρων, αρκεί αυτά να αφορούν τους άλλους και όχι εμάς. Με άλλα λόγια, «κάντε την επανάσταση χωρίς εμένα» ή αλλιώς «μαζευτείτε εσείς να φυλάξετε το οχυρό για να φύγω εγώ». Αυτό συμβαίνει σήμερα και το βλέπουμε παντού γύρω μας, σε ό,τι έχει να κάνει κυρίως με διεκδικήσεις κοινωνικών ομάδων που ήσαν μέχρι σήμερα κι οι πλέον προνομιούχες. Λένε: «Να πληρώσει την κρίση η ολιγαρχία». Ας πούμε, λοιπόν, ότι φορολογούμε με 100% τα κέρδη όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Πέρα από το εύλογο ερώτημα γιατί ο άλλος να συνεχίσει να επιχειρεί με τα κέρδη να χαρίζονται στους άλλους και τις ζημιές δικές του, υπάρχει ένα ακόμη: Θα σωθούμε; Μάλλον όχι! Αναλογούν από 1.000 ευρώ στον καθένα μας με βάση τα κέρδη του 2007 και με τίμημα την εν ψυχρώ εκτέλεση της επιχειρηματικότητας. Ποιος άλλος μένει για να πληρώσει; Ο ιδιοκτήτης ακινήτων! Μα, αυτός έχει ήδη πληρώσει το ακίνητο χρυσό. Δεκάδες φόροι και φόροι επί των φόρων. Πόσο ακόμη; Είναι κοινωνικά δίκαιο κατά την άποψή τους; Να πληρώσουν εκείνοι που θα έπρεπε να πληρώσουν φόρους και δεν τους πληρώνουν. Συμφωνούμε. Αλλά εδώ θα πρέπει να συμβούν δύο πράγματα. Να αφαιρεθεί το επιχείρημα αυτών των «έξυπνων» ότι δεν πληρώνουν φόρους επειδή το κράτος είναι σπάταλο και δεύτερον να υπάρξει ένας αποτελεσματικός μηχανισμός που θα τους αναγκάσει να φτάσουν μέχρι το γκισέ της εφορίας. Αποτελεσματικός μηχανισμός; Από ποιόν; Από τους εφοριακούς που απεργούν επειδή τους κόβουν ένα μικρό μέρος από ένα μεγάλο επίδομα που παίρνουν ως κίνητρο για... να κάνουν την δουλειά τους και για να είναι αδιάφθοροι; Από τους τελωνειακούς που φτάνει να παίρνουν όσα παίρνει ένα στέλεχος πολυεθνικής; Κι αν αυτά συμβαίνουν, ο νέος των 700 ευρώ, των 1.000 ευρώ, τι πρέπει να κάνει; Να βάλει τα στήθη του μπροστά για να σώσει την πατρίδα; Είναι το πιο μεγάλο εμπόδιο που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Να αποδείξει σε όλους ότι η υπόθεση της σωτηρίας της χώρας είναι πραγματικά υπόθεση όλων μας, δίχως εξαιρέσεις. Ένα βήμα πίσω να κάνει σε κάποιον που μπορεί να φωνάξει δυνατότερα από τους άλλους, θα είναι σαν να γυρίζει την χώρα στην λίθινη εποχή. Ο κόσμος είναι διατεθειμένος να θυσιάσει πολλά, με την προϋπόθεση ότι η ιστορία αυτή θα αφορά όλους μας, δίχως εξαιρέσεις. Κι η αρχή θα πρέπει ίσως να γίνει από τους ίδιους τους βουλευτές. Να ανακοινώσουν μείωση στον μισθό τους. Κι έπειτα από τους δικαστικούς, οι οποίοι πήραν τις αυξήσεις τους με δικαστική απόφαση στηριζόμενοι στις αυξήσεις που έδωσαν νωρίτερα οι βουλευτές στους εαυτούς τους με απόφαση της Βουλής. Κι έπειτα από τους υπαλλήλους της Βουλής που διορίστηκαν από τους βουλευτές, οι οποίοι -οι βουλευτές- αποφάσισαν να μην περικόψουν τον 15ο και τον 16ο μισθό που κατ΄ εξαίρεση παίρνουν οι προστατευόμενοι τους. Κι έπειτα από τα ρετιρέ των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι έχουν μεν ένα μισθολόγιο αλλά και πολλά επιδόματα που είναι περισσότερα σε πολλές περιπτώσεις από τον βασικό τους μισθό. Κι έπειτα από ορισμένες ΔΕΚΟ, όπως ο ΟΣΕ, που υπάρχουν μηχανοδηγοί με αμοιβές 100.000 ευρώ το χρόνο, την ώρα που το σύνολο των μισθών του Οργανισμού ξεπερνά ως δαπάνη τα έσοδά του. Κι ύστερα, κύριοι της κυβέρνησης, να είστε σίγουροι ότι και ο νέος των 700 και των 1.000 ευρώ θα ντραπεί να μην βάλει τα στήθια του μπροστά για να πει: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»!
Θανάσης Μαυρίδης thanasis.mavridis@capital.gr
