H εμπειρία μας με μια πολύ σημαντική γερμανική ντιζελομηχανή, που την προλάβαμε σε δράση στο τέλος της σταδιοδρομίας της, πηγαίνοντας έναν παγωμένο Φεβρουάριο στο Sylt.
Tην αφορμή για την αφήγηση που ακολουθεί μας έδωσε το δημοσίευμα των Σιδηροδρομικών Νέων με τίτλο «τραίνα περνούν μέσα από τα πιο περίεργα μέρη». Διαβάζοντας το άρθρο ανακαλύψαμε πως είχαμε και εμείς εμπειρία από μια τέτοια διαδρομή. Αμέσως μετά, αναζητήσαμε στο αρχείο μας τις χειροπιαστές αποδείξεις και το νήμα άρχισε να ξετυλίγεται.
Ήταν Φεβρουάριος του 2014, σε ένα από τα επαγγελματικά μας ταξίδια με τη δουλειά. Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Αμβούργου και από εκεί φτάσαμε οδηγώντας ως τα σύνορα σχεδόν της Δανίας, στo Niebull, από όπου θα πηγαίναμε σε ένα γερμανικό νησί που το έλεγαν Sylt.
Προς έκπληξή μας δεν μας περίμενε κάποιο καράβι, αλλά ένα τραίνο με διώροφες φορτηγάμαξες, όπου θα φορτώναμε το αυτοκίνητο και παραμένοντας σε αυτό θα περνούσαμε απέναντι, μέσω της υπερυψωμένης διαδρομής «Hindenburgdamm». Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μας που επιβιβαστήκαμε σε σιδηρόδρομο, για να πάμε σε ένα νησί.
Ρωτώντας, μάθαμε πως ήταν αδύνατο να κατασκευαστεί αυτοκινητόδρομος για την πρόσβαση στο Sylt, εξαιτίας της υψηλής στάθμης της θάλασσας και της ύπαρξης τεραστίων ποσοτήτων διάσπαρτου σχηματισμένου πάγου.
Τουλάχιστον, προσπαθήσαμε...
Σύντομα αντιληφθήκαμε ότι το όχημα που θα μας διεκπεραίωνε ήταν η φημισμένη ντιζελοϋδραυλική μηχανή «DB Class 218». Η απόφασή μας να την φωτογραφίσουμε ήταν μονόδρομος, ωστόσο αποδείχτηκε μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία.
Βρισκόμασταν οριακά κοντά στο κιγκλίδωμα της φορτηγάμαξας παραβαίνοντας τον κανονισμό και βγαίνοντας έξω από το αυτοκίνητο, ενώ οι έντονοι κραδασμοί της διαδρομής και η χαμηλή θερμοκρασία (μηδέν βαθμοί Κελσίου, με δυνατό αέρα) σχεδόν απαγόρευσαν το εγχείρημά μας. Σταθήκαμε βέβαια τυχεροί, αφού υπήρχαν αρκετές «DB Class 218», στην αντίθετη κατεύθυνση ή σταθμευμένες.
Παρά ταύτα, το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό: Μόλις δυό εικόνες της προκοπής καταφέραμε να βγάλουμε (για τις υπόλοιπες, μη τα ρωτάτε), ενώ στην επιστροφή μας δεν είχαμε καμία ευκαιρία να επανορθώσουμε. Ακόμα κι έτσι όμως, τη ζήσαμε από κοντά...
Σχετικά με την DB Class 218
Η ντιζελοϋδραυλική «DB Class 218» ανήκει στην οικογένεια «V 160» και στην αρχή της σταδιοδρομίας της, όταν ήταν ακόμη στη φάση του πρωτοτύπου, άκουγε στο όνομα «V 164». Η τεσσάρων αξόνων μηχανή (κατηγορία CC) μετρά 12 πρωτότυπα, κατασκευασμένα το 1968 και με αρίθμηση από «001» ως «012».
Η περίοδος παραγωγής της διήρκεσε οκτώ χρόνια (1971-1979) στα οποία αρίθμησε συνολικά 398 μονάδες («101» έως «499»), με την προσθήκη ακόμη οκτώ της σειράς «210», που προέκυψαν μετά τις απαραίτητες μετατροπές. Οι V12 πετρελαιοκινητήρες της, ισχύος 2.466 (1.840 kW) ή 2.763 ίππων (2.061 kW) ανάλογα με την έκδοση, κατασκευάστηκαν από την «MTU Friedrichshafen GmbH», μια εταιρεία που ίδρυσε ο Wilhelm Maybach μαζί με το γιό του το 1909. Η γεννήτρια που συνδυαζόταν με τον κινητήρα για να παράγει ηλεκτρική ενέργεια στα συστήματα θέρμανσης και φωτισμού διέθετε ισχύ 536 ίππων (400 kW), ενώ το σύστημα μετάδοσης ήταν υδραυλικό και προερχόταν από την «Voith Group». Η εκκίνηση της διαδικασίας έλξης (starting tractive effort) ανερχόταν στα 435 kiloNewton (44,35 τόνοι). Mε μέγιστη ταχύτητα 140 χλμ./ώρα και υδροδυναμικό σύστημα φρένων, χρησιμοποιήθηκε από την «Deutsche Bundesbahn» στα κύρια επιβατικά της δρομολόγια, αλλά και στις εμπορευματικές μεταφορές.
Οι «DB Class 218» διατήρησαν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο για περισσότερα από 30 χρόνια. Από το 2003 και μετά ανέλαβαν περιφερειακές υπηρεσίες και το 2009 παρέμεναν ενεργές περισσότερες από 230 μονάδες τους. Η πιο πολυάριθμη οικογένεια ντιζελομηχανών της «Deutsche Bundesbahn» από τη δεκαετία του '70 ως την επανένωση της Γερμανίας, μεταβιβάστηκε σε σημαντικούς αριθμούς στην «DB AutoZug», για να ενταχθεί στα δρομολόγια που εκμεταλλευόταν εκείνη. Ένα από αυτά είναι η διαδρομή από το Niebull στο Sylt, όπου είχαμε την τύχη να την συναντήσουμε ως «Sylt Shuttle».
Aς μιλήσουμε για το Sylt
Αν έχεις λογοτεχνικές ανησυχίες και θέλεις να απομονωθείς για να γράψεις διηγήματα ή ποίηση, το Sylt είναι ίσως το ιδανικό μέρος.
Αν είσαι Έλληνας ή κάτοικος της μεσογειακής λεκάνης και πας εκεί για καλοκαιρινές διακοπές, δεν θα βάλεις στο νερό ούτε τα δάχτυλα των ποδιών σου, επειδή το φυσικό περιβάλλον είναι εντελώς άλλο από αυτό που έχεις ζήσει.
Υπάρχουν εκτεταμένα φράγματα μεγάλου ύψους για να περιορίσουν την είσοδο της θάλασσας στην ξηρά, αλλά και αβαθή νερά για εκατοντάδες μέτρα γεμάτα εκατομμύρια μικρά μυτερά βραχάκια μαύρου χρώματος με πολύ-πολύ αλάτι, ενώ στην επιφάνεια πλέουν άπειρα θαλάσσια φυτά. Υπάρχει βέβαια και άμμος με μικρές και καλά οργανωμένες παραλίες (αν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις έτσι), αλλά κολυμπάς μόνο τον Αύγουστο (και όχι σε όλη τη διάρκειά του).
Ξεχωρίζει μια μεγάλη έκταση με σκληρή άμμο στο επίπεδο της θάλασσας, όπου για την ακρίβεια δεν μπορείς να καταλάβεις πού τελειώνει η ξηρά και πού αρχίζει το νερό. Το μέρος αυτό είναι ιδανικό για camping με αυτοκινούμενο τροχόσπιτο, που είναι μια αγαπημένη συνήθεια των Γερμανών. Οι μικρές κωμοπόλεις που συναντάς δεν έχουν τον χαρακτήρα νησιού, αλλά τυπικών οικισμών της γερμανικής επαρχίας.
Οι τακτικοί επισκέπτες προέρχονται από τις ανώτερες οικονομικά τάξεις (πουθενά αλλού δεν είδαμε τόσες πολλές Porsche μαζεμένες, εκτός από το Μόντε Κάρλο), ενώ τα οικόπεδα του Sylt είναι τα ακριβότερα σε ολόκληρη τη Γερμανία. Συνολικά, είναι ένας όμορφος τόπος, αλλά πρέπει να τον προσεγγίσεις με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία.
Videos
Ολόκληρη η διαδρομή (41 λεπτά)
https://www.youtube.com/watch?v=v6BGdekJISc
Κείμενο & φωτογραφίες: Σπύρος Χατήρας
