Οπως διαβάσαμε προχθές στην «Π», είναι ζήτημα λίγων μηνών να μπει σε λειτουργία το σύγχρονο τρένο μέχρι το Αίγιο, αλλάζοντας ριζικά τα δεδομένα της συγκοινωνίας στη βόρεια Πελοπόννησο.
Στο πλαίσιο αυτό, οι επιβάτες που θα το επιλέγουν από την Πάτρα θα εξυπηρετούνται με λεωφορεία μέχρι τη γειτονική πόλη, έως ότου βέβαια φτάσει και στην αχαϊκή πρωτεύουσα.
Νομοτελειακά, λοιπόν, θα έλθει η μέρα που θα αποκτήσουμε έναν σύγχρονο σιδηρόδρομο. Μπορεί να μην είναι ακριβώς εφάμιλλος των ευρωπαϊκών, αλλά θα είναι ιδιαίτερα ελκυστικός. Ωστόσο, είναι και μια διαφορετική συζήτηση εάν θα κερδίσει νέους φίλους.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν, διαπιστώνει κανείς ότι οι αντιπαραθέσεις και οι αντιδράσεις που προκαλούνται για τη χάραξη της νέας σιδηροδρομικής γραμμής, έχουν ιστορικό προηγούμενο. Και την εποχή του Τρικούπη υπήρχαν ενστάσεις, κυρίως για τα μέρη λειτουργίας των σταθμών.
Ωστόσο, σε σχέση με τότε, οι σημερινές αντιθέσεις είναι δυσανάλογα μεγάλες, συγκριτικά με την... απόσταση που έχουμε κρατήσει από το τρένο.
Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Πόσες φορές ταξιδέψαμε σιδηροδρομικώς όταν το είχαμε στα πόδια μας;
Είναι ενδεικτικό ότι όταν πριν από καμιά τριανταριά χρόνια δρομολογήθηκαν οι αμαξοστοιχίες τύπου Ιντερσίτι, οι περισσότεροι ουδέποτε εγκαταλείψαμε για χάρη τους το αυτοκίνητο. Κι ας έπρεπε να διασχίσουμε την «καρμανιόλα» της Πατρών - Κορίνθου για να πάμε στην Αθήνα.
Κοντολογίς, οι περισσότεροι απορρίπταμε και τότε το τρένο ως μέσο μεταφοράς, παρότι μάς εξασφάλιζε από στατιστική άποψη μια πολύ πιο ασφαλή και άνετη μετακίνηση, έστω κι αν αυτή ήταν πιο χρονοβόρα.
Ο κυριότερος λόγος είναι ότι το τρένο δεν έγινε ποτέ σημαντικό μέρος της ταξιδιωτικής κουλτούρας του Ελληνα, που έχει μάλιστα αναπτύξει και μια βιωματική σχέση εξάρτησης με το Ι.Χ. του, το οποίο δεν εγκαταλείπει εύκολα.
Παράλληλα, η αλήθεια είναι ότι το σιδηροδρομικό δίκτυο δεν εκσυγχρονίστηκε έως στις μέρες μας, συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με αποτέλεσμα και οι σχετικές ταχύτητες του να παραμένουν, τηρουμένων των αναλογιών, χαμηλές.
Αλλά ακόμη κι όταν θα έχουμε έναν σιδηρόδρομο που θα ανταγωνίζεται με αξιώσεις τους ευρωπαϊκούς, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα παρκάρουμε το αυτοκίνητο για χάρη του τρένου, ιδίως τώρα που έχουμε πρόσβαση και σε νέους οδικούς άξονες.
Για να μάς κερδίσει το τρένο και να το αγαπήσουμε πραγματικά, αν καταφέρουμε να το αγαπήσουμε και γίνει (συγκοινωνιακό) μέρος της ζωής μας, πιθανότατα θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια.
Κι εφόσον μάς γίνει συνείδηση ότι πρόκειται για ένα μέσο με σημαντική κοινωνική προσφορά σε δύσκολους καιρούς, φιλικό στο περιβάλλον, που το έχουμε αδικήσει.
pelop.gr
