Γράφει φίλος αναγνώστης
Σαββάτο 14/7/2018 πρωί και πήρα το τρένο για Ορμένιο από την Αλεξανδρούπολη εκμεταλλευόμενος την παραμονή μου στην ομώνυμη πόλη για τριήμερο.
Η επαναλειτουργία της άγονης αυτής γραμμής μου κίνησε το ενδιαφέρον να «περπατήσω» το μεταίχμιο της Ελλάδος με την Τουρκία όντας ερωτευμένος με τον σιδηρόδρομο από μικρή ηλικία.
Το τρένο έφυγε στην ώρα του και μέχρι την άφιξη του στον ακριτικό σταθμό του Ορμένιου τήρησε με απόλυτη ακρίβεια το χρονοδιάγραμμα του. Με καθαρό καιρό οι δυόμιση ώρες του ταξιδιού κύλησαν ομαλά με τα παραμεθόρια χωριά να περνάνε το ένα μετά το άλλο έξω από το παράθυρο μου.
Οι περισσότεροι σταθμοί παραμένουν παρατημένοι στην μοίρα τους χωρίς καμία απολύτως συντήρηση ή αξιοποίηση αναδεικνύοντας για πολλοστή φορά την αδιαφορία του κράτους για την πολιτιστική κληρονομία και Ιστορία που κουβαλούν στις πλάτες τους με τους περισσότερους να είναι οι ίδιοι από την κατασκευή και την πρωτολειτουργεία τους από το 1896.
Όπως ο σταθμός του Πυθίου που κάποτε γνώρισε μεγάλες δόξες μιας και από δω περνούσε το ΟΡΙΑΝ ΕΞΠΡΕΣ για το ταξίδι του από την ανατολή προς δύση. Ή το παρατημένο παλιό κτήριο του σταθμού της Ορεστιάδας και το πανέμορφο πετροκτιστο των Λαγυνών.
Φτάνοντας στον σταθμό του Ορμένιου ήμουν ο μόνος στον συρμό και μόνος αναχώρησα. Στην μισάωρη παραμονή μας στον σταθμό έπιασα ολιγόλεπτη κουβέντα με τον μηχανοδηγό ό οποίος κατάλαβε αμέσως το «κολλημά» μου με τον Σιδηρόδρομο. Θαχει δει πολλούς «τρελούς» με φωτογραφικές μηχανές στα πιο περίεργα σημεία να χαζεύουν τα τρένα που περνούν.
Ο σταθμός του Ορμένιου ευτυχώς «συμμαζεύτηκε» κάπως, βάφτηκε και δεν παρουσιάζει το χάλι της εγκατάλειψης που είχα αντικρίσει πριν μερικά χρόνια όταν είχα κάνει ένα οδοιπορικό στον Έβρο.
Η σύνδεση με την Βουλγαρία αργεί όπως και με την Τουρκία αν και θα αναβάθμιζαν κατακόρυφα την περιοχή. Οι γραμμές υπάρχουν, τα μυαλά όχι. Αυτά μου τόνιζε στις κουβέντες μας και ο συνοδός του συρμού κ. Κυριακίδης Ηλίας με 34 χρόνια εμπειρίας στις πλάτες του γνωρίζοντας τα πάντα για τις χρόνιες παθογένειες του ΟΣΕ.
Με μπόλικο ελληνικό φιλότιμο, χαβαλέ και όρεξη να εξυπηρετήσει τον κόσμο φαινόταν πως αγαπάει αυτό που κάνει και πονάει τον δύσμοιρο ΟΣΕ, άλλα όπως σε πολλά άλλα πράγματα οι τεχνοκράτες των διοικήσεων πότε δεν ακούνε αυτούς που πραγματικά μπορούν να προτείνουν σωστές λύσεις μιας και έχουν άμεση επαφή με τα προβλήματα.
Το ταξίδι αυτό μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Από την μία χαρά που τα ακριτικά αυτά χωριά απέκτησαν πάλι τρένο το οποίο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σταματήσει ξανά, και από την άλλη η πλήρης εγκατάλειψη του τόπου σε όλα τα επίπεδα. Πάντως συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους να γνωρίσουν αυτές τις άγνωστες και άγρια όμορφες περιοχές γιατί και εκεί Ελλάδα είναι. Και το τρένο είναι ο καλύτερος τρόπος.
ΣΥΜΦΟΡΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΑΠΛΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΌΜΟΥ
