Δεν είμαι από τους «προνομιούχους» που πάνε με το αυτοκίνητό τους στη δουλειά, οπότε χρησιμοποιώ καθημερινά τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για να μεταβαίνω στο χώρο εργασίας μου και να επιστρέφω σπίτι μου.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, το παρόν κείμενο είναι βασισμένο στην καθημερινή εμπειρία μου ως επιβάτης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς της πρωτεύουσας, όπου αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει ανυπόφορα για κάθε πολίτη που έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να τα χρησιμοποιεί για τις καθημερινές του ανάγκες.
Δεν είναι μόνο οι απεργίες και οι στάσεις εργασίας για κάθε «κουφό» λόγο και σχεδόν κάθε εβδομάδα πλέον, αλλά είναι και μεγάλη η ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού με τον ερχομό του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, αφού οι αρμόδιοι πιάστηκαν απροετοίμαστοι…
Ειδικότερα, σε πάρα πολλούς σταθμούς τα εκδοτήρια δεν λειτουργούν, υπάρχουν μόνο 2-3 μηχανήματα εξυπηρέτησης και πίσω από αυτά τα μηχανήματα σχηματίζονται, ουκ ολίγες φορές, τεράστιες ουρές. Αν συνυπολογίσουμε και τους συμπολίτες μας που ακόμη δεν έχουν εξοικειωθεί με το ηλεκτρονικό εισιτήριο, τότε ο χρόνος αναμονής για να εκδώσει κάποιος εισιτήριο αυξάνεται ακόμη περισσότερο! Πάμε τώρα και στα μηχανήματα, τα οποία ενώ εγκαταστάθηκαν με τις προδιαγραφές να δέχονται χαρτονομίσματα, αλλά και ηλεκτρονική πληρωμή (κάρτα), τα περισσότερα δεν δέχονται καν πάνω από 10 ευρώ! Δηλαδή, κάποιος που έχει 20 ευρώ πάνω του και είναι π.χ. σε κάποιον σταθμό του Μετρό ή του ΗΣΑΠ και θέλει να βγάλει εισιτήριο, πιθανώς δεν θα μπορεί, καθώς την ίδια στιγμή δεν υπάρχουν υπάλληλοι στα εκδοτήρια!!!
Πάμε όμως και σε ένα μείζον θέμα, αυτό της άνεσης και υγιεινής, που θα έπρεπε να θορυβήσει τους αρμόδιους για ό, τι συμβαίνει- κυρίως- στον ΗΣΑΠ. Βαγόνια μέσα στη βρώμα και τη δυσωδία, όπου δεν λειτουργεί ο κλιματισμός(!) με 36 και 37 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία, δημιουργούν μια απίστευτα δυσάρεστη ατμόσφαιρα για τον οποιοδήποτε. Αν μιλήσουμε και για τα λεωφορεία ή τρόλεϊ η κατάσταση ίσως είναι ακόμη χειρότερη, ενώ τώρα που η είσοδος γίνεται μόνο από τη μπροστινή πόρτα, σε στάσεις του κέντρου της Αθήνας γίνεται το… έλα να δεις! Άνθρωποι στοιβάζονται μέσα στη ζέστη και σπρώχνονται για το ποιος θα περάσει πρώτος, οι παρεξηγήσεις και τα… γαλλικά μεταξύ επιβατών δίνουν και παίρνουν, την ίδια στιγμή που και η επιβίβαση καθυστερεί, άρα το λεωφορείο ή το τρόλεϊ αργεί πολύ παραπάνω να φτάσει στην επόμενη στάση ενώ παράλληλα δημιουργείται και κυκλοφοριακό κομφούζιο, επιβαρύνοντας και τους οδηγούς ΙΧ!
Τέλος, οι απεργίες και στάσεις εργασίας, που τείνουν να γίνουν συνήθεια. Σχεδόν κάθε εβδομάδα ένα από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν θα λειτουργήσει κανονικά. Είτε για συνεδρίαση και εκλογές των συνδικαλιστών, είτε για να συζητήσουν τα προβλήματα του κλάδου τους και να αποφασίσουν νέες απεργίες ή για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Αποτέλεσμα: Να συναντάμε εικόνες όπως τη σημερινή, που η στάση εργασίας διεξήχθη μεταξύ 11.00 και 17.00 στο Μετρό, δηλαδή ώρα αιχμής, και οι πολίτες της Αθήνας αλλά κυρίως οι τουρίστες να βλέπουν κατεβασμένα ρολά και να μην καταλαβαίνουν τι γίνεται και γιατί δεν μπορούν να μπουν στο Μετρό.
Και όλα τα παραπάνω ενώ έχει πληρώσει κάποιος για μηνιαία ή ετήσια κάρτα. Και εννοείται πως το αντίτιμο του 1,40 ευρώ μόνο αμελητέο ποσό δεν είναι αυτή την εποχή και ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις προσφερόμενες υπηρεσίες, μάλλον δεν το αξίζουν… Και εδώ τίθεται το ερώτημα που πάνε τα τόσα χρήματα όσων πληρώνουν εισιτήριο και γιατί δεν γίνεται καλύτερη διαχείριση; Γιατί δεν μετακινούνται υπάλληλοι από γραφεία ή άλλες «ανύπαρκτες» θέσεις στα εκδοτήρια; Γιατί δεν βγαίνουν περισσότεροι συρμοί και δεν επισκευάζεται επαρκώς ο υπάρχων στόλος λεωφορείων και τρόλεϊ; Τα ερωτήματα είναι πολλά για μια κατάσταση που ως ντροπιαστική- και επιεικώς- μπορεί να χαρακτηριστεί και είναι δεδομένο πως οι υπεύθυνοι έχουν αποτύχει στη διαχείρισή της...
Συντάκτης: Κωστής Μοσχολιός
Πηγή: TheCaller
