Την ονομάζουν «μητέρα των μαχών» ή τουλάχιστον την πρώτη μεγάλη μάχη του Εμανουέλ Μακρόν. Η απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων στην SNCF, τη δημόσια εταιρεία σιδηροδρόμων της Γαλλίας, προμηνύεται μακρά, σκληρή και επώδυνη και για τις δύο πλευρές.
Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*
Ο κοινωνικός αυτοματισμός και η οργή των 4,5 εκατομμυρίων πολιτών που μετακινούνται με την SNCF απειλούν τόσο τα συνδικάτα όσο και τη δημοτικότητα του Γάλλου προέδρου. Πόσω μάλλον που οι κινητοποιήσεις τους συμπίπτουν με την απεργία των πιλότων της Air France και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην καθαριότητα. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς θα το χειριστεί ο 39χρονος Μακρόν, με πολλούς αναλυτές να έχουν ξεκινήσει ήδη τις συγκρίσεις με τις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων στη Μ. Βρετανία της Θάτσερ.
Ομως εξίσου ενδιαφέρον έχουν και μερικά άλλα δεδομένα. Οι απεργοί του γαλλικού σιδηροδρόμου δεν διεκδικούν αυξήσεις μισθών και καλύτερες εργασιακές σχέσεις, αφού τις έχουν ήδη. Διεκδικούν να μην τις χάσουν. Ο μέσος μισθός στους γαλλικούς σιδηροδρόμους είναι 3.173 ευρώ, έναντι 2.998 του μέσου Γάλλου, βγαίνουν στη σύνταξη στα 52-57 έτη (62 έτη για τον ιδιωτικό τομέα) και έχουν κατοχυρωμένη διά βίου απασχόληση. Οπότε ο πόλεμος για αυτούς έχει περισσότερο ιδεολογικά χαρακτηριστικά και διακύβευμα ποια κουλτούρα θα επικρατήσει. Του «τραπεζίτη» ή του εργαζομένου;
Ο «τραπεζίτης» πάντως θέλει να κόψει αυτά τα προνόμια για τους νέους εργαζόμενους υπενθυμίζοντας στη γαλλική κοινωνία ότι ο δημόσιος σιδηρόδρομος της χώρας τους είναι χρεωμένος με 46,6 δισ. ευρώ και ότι για να «κινηθεί ένα τρένο στη Γαλλία κοστίζει 30% πιο ακριβά απ’ ό,τι αλλού». Πάντως ο προκάτοχός του από το μακρινό παρελθόν του 1995, Αλέν Ζιπέ, στις αντίστοιχες απεργίες είχε ηττηθεί κατά κράτος. Είχε αποσύρει τις μεταρρυθμίσεις και δημοσκοπικά δεν επανήλθε ποτέ.
Ομως οι κινητοποιήσεις των Γάλλων απεργών έχουν και άλλη μια ιδιαιτερότητα, που για τα ελληνικά δεδομένα μοιάζει εξωπραγματική. Οι πολίτες ξέρουν πότε ακριβώς θα έχουν πρόβλημα στη μετακίνησή τους, αφού οι απεργοί έχουν αποφασίσει διήμερη απεργία κάθε πέντε ημέρες μέχρι το τέλος Ιουνίου. Σύνολο 36 ημέρες απεργίας, γνωστοποιημένες εκ των προτέρων με ακριβές χρονοδιάγραμμα… Οχι σαν να πηγαίνεις στη στάση του ΟΑΣΑ και να νομίζεις ότι παίζεις τζόκερ. Και αν περάσει;
*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου.
Πηγή: eleftherostypos.gr
