Κάποτε μου έλεγαν κι εμένα ότι θα ερχότανε μια μέρα που θα θυμόμουν σχεδόν νοσταλγικά την εποχή που έδινα πανελλαδικές εξετάσεις.
Πως το άγχος, η κούραση κι η υπερένταση που ένιωθα εκείνον τον μακρινό, πια, Ιούνη, θα ξέφτιζαν στη μνήμη μου. Κι ότι μονάχα οι γλυκές αναμνήσεις θ’ άντεχαν στον χρόνο.
Πρόσωπα αγαπημένων συμμαθητών, καθηγητές που κατόρθωσαν ν’ αγγίξουν τον πυρήνα μου και να γίνουν σημεία αναφοράς της νεαρής μου προσωπικότητας.
Διαλείμματα στο σχολείο και στο φροντιστήριο και διαδρομές με την αστική συγκοινωνία από μάθημα σε μάθημα σαν μικρές πολύτιμες οάσεις μέσα στην έρημο της αποστήθισης και της μελέτης.
Ατέλειωτες μοναχικές ώρες διαβάσματος σ’ ένα μπαλκόνι ή σε μια αυλή, μ’ ένα κοτσύφι σύντροφο που μου κρατούσε παρέα με το τραγούδι του.
Κάποτε μου είχαν πει ότι οι πανελλήνιες δεν είναι ο προορισμός - ένας σταθμός είναι μονάχα, που περιμένω ν’ ανεβώ στο πρώτο μου το τρένο.
Κι αυτό με τη σειρά του θα μ’ άφηνε σ’ επόμενο σταθμό, για να διαλέξω, πάλι εγώ, ποιο θα είναι το επόμενο ταξίδι. Και να, είκοσι χρόνια έχουν περάσει από τότε, κι από σταθμό σε σταθμό μεταπηδώ, μελετώντας συνεχώς ποιο θα ’ναι το επόμενό μου τρένο κι απολαμβάνοντας τα δρομολόγια.
Δίκιο είχαν τελικά, οι πανελλήνιες ήταν η αρχή κι όχι το τέλος. Αλλωστε, μάλλον τέλος δεν υπάρχει, ευτυχώς - μοναχά διαδρομές και ενδιάμεσοι σταθμοί.
Και τα ‘φερε έτσι η ζωή ώστε ένα από τα τρένα μου με οδήγησε στη μέση εκπαίδευση, κι ως φροντιστής, σήμερα πια, εγώ να είμαι αυτός που προσπαθεί να πείσει τα παιδιά για όλα τα παραπάνω.
Πως, ναι, οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι σημαντικές, ενδεχομένως κομβικές για τη ζωή μας και πως πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα, με πείσμα, υπομονή, διάθεση και θέληση. Αλλά μέχρι εκεί, χωρίς να σηκώνουμε στις πλάτες μας αχρείαστους ψυχολογικούς σταυρούς κι αβάσταχτα φορτία.
Ειδικά αν πρόκειται για άλλων προσδοκίες - οικογένειας, περίγυρου, καθηγητών ή φίλων.
Δεν είναι κι εύκολες οι πανελλήνιες, για να τις δίνεις κάθε χρόνο. Περνάς ώρα πολλή και έντονες στιγμές με παιδιά γεμάτα αγωνία, άγχος, αλλά ταυτόχρονα κι επιθυμίες, όνειρα κι όρεξη για ζωή.
Προσπαθείς να τα στηρίξεις, κυρίως ψυχολογικά. Και ξέρεις ότι θα περάσει όπου να ‘ναι και το δικό τους πρώτο τρένο να τα πάρει, κι ας το αγνοούν τα ίδια ακόμη.
Και πως αύριο, στη χάση και στη φέξη θα τα βλέπεις, κι ας πέρασες μια ολόκληρη χρονιά μαζί τους γεμάτη συναισθήματα και συγκινήσεις.
Τους εύχεσαι καλό ταξίδι κι ελπίζεις ότι μπόρεσες να τους σταθείς.
Συντάκτης: Λευτέρης Κουγιουμουτζής
Πηγή: efsyn.gr
