Είμαι λίγο ροκ. Πάντα ήμουν λίγο ροκ και μου άρεσε η ροκ μουσική. Δε ντυνόμουν ποτέ σύμφωνα με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για ροκ ντύσιμο, το αντίθετο θα έλεγα. Ούτε πήγαινα σε ροκάδικα (όχι συχνά τουλάχιστον) να χτυπιέμαι αναμαλλιασμένη. Δεν το θεωρώ και ροκ. Ο σημερινός μου τίτλος είναι εμπνευσμένος από τραγούδι του λατρεμένου μου ελληνικού ροκ συγκροτήματος «Τρύπες», που έπαιξε και καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ελληνικής ροκ σκηνής. «Το τρένο» λέγεται το τραγούδι. Δεν ξέρω πια αν το σωστό είναι να το γράψω με «ε» ή «αι». Τότε ακόμα νομίζω πως το γράφαμε με «αι» αλλά όχι πια. Θα πάω με την «αλλαγή». Τέλοσπάντων, σημασία δεν έχει πως θα το γράψεις αλλά τι θα εννοείς. Και ειδικά όταν αφορά τραγούδι, στίχους… Από τους ωραιότερους που έχω ακούσει. Πάνε 20 χρόνια από την πρώτη φορά που το άκουσα. Δεν είμαι σίγουρη να σας πω αν από την πρώτη στιγμή είχα καταλάβει τα λόγια του και τα νοήματα του. Σήμερα πάντως με τιμή το βάζω τίτλο σε αυτά που σκέφτομαι, θέλω να εκφράσω και να μοιραστώ.
Μου αρέσουν τα τρένα. Πάντα μου άρεσαν. Το πρώτο που ερωτεύτηκα ήταν ο ηλεκτρικός. Φεύγαμε από το σπίτι του παππού και της γιαγιάς στην Κηφισιά και κατεβαίναμε στην Ομόνοια. Συνήθως για να πάμε στο Μινιόν. Πώς να μην ερωτευτείς αυτό το τρένο ως παιδάκι; Αφού μας πήγαινε στον πιο ευτυχισμένο προορισμό! Μετά γενικά για όπου κι αν ήταν να ταξιδέψω προτιμούσα το τρένο. Ακόμα και αν ήταν πιο αργό από άλλο μέσο. Μου αρέσει που προσφέρει μια ελευθερία κινήσεων, μια ασφάλεια, υπέροχη θέα και γαλήνη σκέψης, αφού δεν ακούς κορναρίσματα ούτε τρέμει η καρδιά σου κάθε φορά που προσπερνάει ο οδηγός. Όταν στα 19 μου πήγα να ζήσω για λίγο στη Γερμανία κατάλαβα πως τα τρένα μπορούν να σε πάνε παντού, πιο γρήγορα και από αυτοκίνητο, πως ενώνουν από τα πιο μικρά χωριά μέχρι χώρες και ηπείρους. Σαγηνευτικό. Όλα μπορούν να ενωθούν τελικά! Αλλάζουν τους σταθμούς με τόση απλότητα και τόση ευκολία. Στους σιδηροδρομικούς σταθμούς συναντάς τα πιο ανθρώπινα συναισθήματα. Τα αναπνέεις στον αέρα, μπορείς να τα αγγίξεις. Το τρένο σε πάει στην αλλαγή.
Χρειάστηκε να ταξιδέψω την προηγούμενη βδομάδα από τη Γενεύη στη Ζυρίχη για μια δουλειά. Και οι δυο σιδηροδρομικοί σταθμοί τεράστιοι. Πολιτείες ολόκληρες! Και όλα τα συναισθήματα φωλιασμένα εκεί μέσα. Ο αγουροξυπνημένος που πάει για δουλειά, ο αισιόδοξος που πάει σε επαγγελματικό ταξίδι, το ζευγάρι που αποχωρίζεται, το ζευγάρι που σμίγει, κάποιος που συναντά μέλος της οικογένειάς του, ο αριβίστας, η γιαγιά, το παιδί. Η γκρίνια, το παράπονο, η πείνα, η ελπίδα, η αγωνία, η αισιοδοξία, η θετική ενέργεια, η κούραση, όλα είναι μέσα σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό! Και μετά μπαίνουν στο τρένο! Και όλα αλλάζουν. Γιατί γι αυτό μπαίνεις στο τρένο, για να πας κάπου αλλού και αναγκαστικά κάτι θα αλλάξει.
Πήρα τη διαδρομή μέσω Βέρνης για να πάω Ζυρίχη, γιατί ήταν απευθείας. Κοιμόμουν σε όλη τη διαδρομή, ήμουν πτώμα. Είχα πετάξει το ίδιο πρωί από Αθήνα για Γενεύη και είχε αρχίσει να με κουράζει η αλλαγή των μέσων και η μετακίνηση. Δεν τέλειωσε εκεί. Στη Ζυρίχη μετακινήθηκα με ακόμα δυο τραμ για να φτάσω στο σπίτι που θα με φιλοξενούσε και άλλαξα άλλα τρία την επόμενη μέρα για να πάω εκεί που είχα δουλειά. Αυτή η επιμορφωτική ταλαιπωρία της μετακίνησης που έχει να σου δίνει… Όταν ήρθε η ώρα να αφήσω τη Ζυρίχη και να επιστρέψω Γενεύη και πήγα πάλι στο σταθμό να πάρω εισιτήριο έπρεπε να διαλέξω. Ή πάλι μέσω Βέρνης απευθείας αλλά σε τρία τέταρτα ή με αλλαγή τρένου μέσω Νεσατέλ σε δέκα λεπτά. Δεν μου άρεσε η ιδέα της αλλαγής. Δύσκολο και ταλαίπωρο πράγμα. Ολόκληρη επιστήμη έχει γίνει. Διοίκηση αλλαγών. Ελάχιστοι είναι δεκτικοί στην αλλαγή. Επίπονο πράγμα η αλλαγή. «Μα να αλλάξω τρένο;» είπα στην κοπέλα στο ταμείο; Δεν υπάρχει κάτι απευθείας τώρα;» «Δεν είναι τόσο δύσκολο να αλλάξετε τρένο..» μου είπε εκείνη. Είναι, αν θες να κοιμηθείς στη διαδρομή, σκέφτηκα εγώ. Προς στιγμήν σκέφτηκα να κάτσω να περιμένω τρία τέταρτα το απευθείας. Το γεγονός ότι υπάρχουν για παντού τρένα στη χώρα χωρίς να περιμένεις πάνω από τρία τέταρτα δεν θα το σχολιάσω…το νιώθετε. Ήμουν ήδη κακομαθημένη. Στη χώρα μου δεν υπάρχουν καν τρένα…
Πείσμωσα, είπα θα πάρω το απευθείας, έκατσα πάνω στη βαλίτσα μου και άναψα τσιγάρο. Όχι που θα με πάνε μέσω Νεσατέλ και να κάθομαι να ανεβοκατεβάζω βαλίτσα. Απολαμβάνοντας το τσιγάρο μου πάνω στη βαλίτσα μου είχα αρκετό χρόνο, πέντε λεπτά, να παρατηρήσω τον κόσμο γύρω μου. Κόσμο να τρέχει να προλάβει, κόσμο με ενέργεια, με πάθος, με στενοχώρια, με ανυπομονησία, με αγωνία. Κόσμο να τρέχει να προλάβει να ζήσει, να κυκλοφορεί, να περιμένει, να παλεύει, να κερδίζει. Να παίζει με τις «διαδρομές» και να «βγάζει», ή να χάνει. Και τα τρένα εκεί, έτοιμα να τον πάρουν και να φύγουν. Να ξεκινήσουν. Κάθε λεπτό ξεκινούσε κι ένα τρένο. Κάθε λεπτό. Κάθε λεπτό μια απόφαση.. μια διαδρομή…ποιος ξέρει τι άλλο… Κι εγώ καθόμουν εκεί καπνίζοντας να περιμένω να έρθει σε τρία τέταρτα το απευθείας για να μη βγω από τη βόλεψή μου. Πόσο χάσιμο χρόνου!
Όχι! Είπα όχι! Έσβησα το τσιγάρο με μανία, (θυμίστε μου να το κόψω) και έτρεξα να προλάβω το τρένο που θα με έφτανε πιο γρήγορα στον προορισμό μου αλλά με την ταλαιπωρία της αλλαγής. Θα πήγαινα μέσω Νεσατέλ. Επιβιβάστηκα τρέχοντας και λαχανιασμένη δευτερόλεπτα πριν φύγει. Δεν κοιμήθηκα στη διαδρομή και δεν το μετάνιωσα. Το τοπίο έκοβε την ανάσα. Και η αλλαγή, μετεπιβίβαση δεν ήταν και τόσο δύσκολη τελικά. Και άξιζε τον κόπο. Έφτασα στον προορισμό μου γρηγορότερα, με λίγη ταλαιπωρία παραπάνω αλλά έχοντας δει και κάτι καινούριο.
Ο φίλος μου ο Νάσος είναι από τους πιο αγαπημένους μου φίλους. Αν όχι ο πιο αγαπημένος. Δέχομαι και σκηνές ζηλοτυπίας από άλλους φίλους γι αυτόν. Ο Νάσος λέει πως κάθε όποτε σε τσεκάρει η ζωή δεν πρέπει να σε βρίσκει εκεί που σε άφησε. Πρέπει να έχεις να της δίνεις. Έχει πάντα καινούριες ιδέες και τις κάνει πράξη. Είναι ένας από τους πιο ενεργητικούς ανθρώπους που ξέρω. Πιο ζωή μέσα του θα σκάσει. Δουλεύει κι έχει και τη δική του επιχείρηση με ξύλινα γυαλιά. «Πως πάει;» του είπα. « Όχι όπως περίμενα. Αλλά θα προχωρήσει. Εδώ δε θα μείνουμε» Πότε δε μένει εκεί ο Νάσος. Και όποτε κουβεντιάζουμε η μόνη του φοβία και ενθάρρυνσή είναι να μη χρειαστεί να έχουμε τους ίδιους διαλόγους σε δυο χρόνια. Ή σε πέντε. Ή σε δέκα. Αρκεί να μην τους έχουμε. Ωραία αγωνία! Να έχουμε αλλάξει! Έστω τα λόγια μας!
Ο Κρίστιαν λέει πως με τις ίδιες συνήθειες δεν αλλάζεις τίποτα. Αν κάνεις τα ίδια πράγματα κάτω από τις ίδιες συνθήκες τίποτα δεν θα αλλάξει. Ο Κρίστιαν έζησε 20 χρόνια σε μια πόλη και πέρυσι αποφάσισε να κάνει την αλλαγή και να ζήσει κάπου αλλού . Και να προσαρμοστεί κάπου αλλού και να νιώσει σπίτι του. Στη Γενεύη. Το έκανε, πέτυχε η πρώτη αλλαγή. Και ένα χρόνο μετά θέλει να αλλάξει τα πάντα εδώ. «Δεν με γεμίζει, Δεν είναι αυτό που ήθελα. Μου άρεσε ως πρώτη αλλαγή αλλά κάτι δεν πήγε καλά. Πρέπει να αλλάξω και άλλα τώρα. Μόνο αν έχουμε το θάρρος να αλλάζουμε μπορούμε να προχωράμε. Να φεύγουμε για παρακάτω. Με τις ίδιες συμπεριφορές όλα θα μένουν ίδια. Τίποτα συναρπαστικό δεν θα συμβεί αν παίρνεις το ίδιο «τρένο» κάθε μέρα Εγώ στο λέω που το έκανα 20 χρόνια».
Ο Ντίνος απολύθηκε πάλι χτες. Ελλάδα. Ακόμα μια αλλαγή και μια ήττα. Ξανά. «Δε με νοιάζει» μου είπε « το συνήθισα, τώρα ξέρω προς τα πού πάω». Η Ελίν χώρισε ξανά και η Λορίν σταμάτησε να έχει στενές σχέσεις με τη Ναταλία μετά από 30 χρόνια φιλίας. Ξαφνικά όλα αλλάζουν. Ή μήπως όχι ξαφνικά; Μήπως όλα είναι φτιαγμένα για να αλλάζουν αλλά απλώς εμείς δεν είμαστε πλασμένοι για να ακολουθούμε; Μήπως δεν είμαστε ικανοί να μπαινοβγαίνουμε με ευκολία στα «τρένα»; Στα οποιαδήποτε «τρένα» της ζωής. Προτιμούμε να καθυστερήσουμε καπνίζοντας; Μου ήταν τόσο δύσκολο να αλλάξω ένα τρένο, αλλά βγήκε σε καλό, η διαδρομή με αντάμειψε. Ίσως έτσι θα ανταμείψει το Ντίνο, τη Λορίν, τη Ναταλία, την Ελίν, τον Νάσο και τον Κρίστιαν. Που ανεβοκατεβαίνουν στα «τρένα» επιλέγοντας διαδρομές. Σαν σε σκακιέρα.
Ουφ! Είμαι κουρασμένη. Από τις διαδρομές. Κουρασμένη από τα αλλεπάλληλα προβλήματα όπως όλοι. . Είμαι κουρασμένη. Γενικά. Γράφω και πρώτη φορά είμαι τόσο κουρασμένη που δεν ξέρω τι αποζητώ από αυτό. Τίποτα δεν ήθελα να γράψω. Αλλά τα τρένα…. Δεν μπορούσα να μη μοιραστώ μαζί σας τα «τρένα»…
Τη φυγή, την αλλαγή, την ελπίδα.
Κάποιες φορές πρέπει να πάρουμε το ίδιο τρένο για να πάμε σωστά και όπως ξέρουμε, αλλά κάποιες άλλες θα πρέπει να το αλλάξουμε αν θέλουμε να δούμε καινούρια πράγματα αλλά και να φτάσουμε στο σωστό προορισμό.. Να ρισκάρουμε την αλλαγή για να βιώσουμε το καινούριο. Ακόμα και αν το εισιτήριο, κοστίζει κάτι παραπάνω.
Κάποιες φορές το τρένο θα σε βγάλει κάπου που δεν είχες φανταστεί.
Κάποιες φορές το τρένο θα είναι η ασφάλεια, η ελευθερία κίνησης και η σίγουρη φυγή.
Κάποιες φορές μπορεί να πρέπει να πάρεις λάθος τρένο για να σε βγάλει κάπου σωστά. Μπορεί και να πρέπει να αλλάξεις τρένο και να ξεβολευτείς για να δεις καινούρια πράγματα και φτάσεις μακριά.
Κάποιες φορές δεν θα το πάρουμε το τρένο. Γιατί θα φοβηθούμε. Θα φοβηθούμε την ηδονή της αλλαγής. Την απόφαση. Το καινούριο. Και όλα θα έχουν μείνει πίσω.
Πάρτε «τρένα», αλλάξτε «τρένα», μοιραστείτε διαδρομές με τους άλλους. Μη φοβάστε την αλλαγή, τη δράση, το καινούριο προορισμό. Γίνετε οι αλλαγή που θέλετε να βιώσετε. Μόνο μη μείνετε πίσω. Μη γίνετε ένα τρένο. Ένα τρένο στο σταθμό. Που θα κοιτάει τα άλλα τρένα να περνούν…
Υ.Γ. Οι ιστορίες μου είναι πραγματικές όπως πάντα και τα ονόματα αλλαγμένα. Παραθέτω τους στίχους του τραγουδιού «Το τρένο» (Γιάννης Αγγελάκας)
…Όταν θα `ρθείς να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά
Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν
Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν…
Συντάκτης: Μαρία Κακαβάνη
Πηγή: beausillage.com
