Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Ουκρανία: Το "Γαλάζιο τρένο" ξαναμπήκε στις ράγες.

  Στη μισοκατεστραμμένη από τον πόλεμο ανατολική Ουκρανία, σε μια μικρή, άγνωστη πόλη με 35.000 κατοίκους κοντά στην πρώτη γραμμή του μετώπου, που τη λεν Γιασινουβάτα, ξαναλειτούργησε το περασμένο Σάββατο το περίφημο «γαλάζιο τρένο» – μια τοπική σιδηροδρομική γραμμή που φτάνει ώς το Λουγκάνσκ, δίπλα στα σύνορα με τη Ρωσία.
  Επτά μήνες είχε να σφυρίξει το τρένο που ένωνε ουσιαστικά τον Βορρά με τον Νότο της εξεγερμένης επαρχίας του Ντονμπάς – μεγάλα τμήματα της γραμμής και πυλώνες ηλεκτροδότησης είχαν καταστραφεί, σταθμοί είχαν γίνει πεδία μαχών και σε αρκετά σημεία είχαν τοποθετηθεί νάρκες από Ουκρανούς παραστρατιωτικούς, στο πλαίσιο της ασφυκτικής πολιορκίας του Ντονέτσκ. Τώρα όμως, που η εκεχειρία δείχνει να βαστάει, οι αυτονομιστές καθάρισαν τα ναρκοπέδια, επιδιόρθωσαν τις ράγες κι έδωσαν το πράσινο φως για την επανέναρξη των δρομολογίων. Και, ω του θαύματος, εμφανίστηκαν δώδεκα γενναίοι επιβάτες!
«Είμαι τόσο χαρούμενη! Δεν έχω δει τη μάνα μου εδώ κι έναν χρόνο! Μακάρι αυτό το ταξίδι να μην τελειώσει ποτέ!», αναφωνεί χαμογελώντας η 51χρονη Γελένα, που μπήκε πρώτη στο γαλάζιο βαγόνι για το Λουγκάνσκ, έχοντας περάσει τους τελευταίους μήνες στα υπόγεια καταφύγια. Δουλεύει σ’ ένα εργοστάσιο που φτιάχνει λουκάνικα, και έχει φορτώσει τον σάκο της με παστό κρέας, κονσέρβες και μπόλικη ινσουλίνη για την 75χρονη, διαβητική μητέρα της. Αν τα καταφέρει, λέει, θα τηρήσει το ορθόδοξο έθιμο και θα επισκεφθεί τον οικογενειακό τάφο πριν από το Πάσχα.
  Λίγα καθίσματα παραπέρα, πιο ανήσυχος αλλά αποφασισμένος, ο 42χρονος Αλεξάντρ δεν βλέπει την ώρα να φτάσει στο Λουγκάνσκ και να δει ύστερα από μήνες τη γυναίκα και τον εντεκάχρονο γιο του. «Εχω δύο μήνες να τους δω, και πριν είχα να τους δω άλλους έξι μήνες, γιατί είχαν καταφύγει στην Οδησσό για να σωθούν από τις βόμβες»... «Φοβόμαστε για την ασφάλειά μας, όπως όλοι, αλλά η ζωή πρέπει να ξαναρχίσει», λέει η Λουντμίλα, που εργάζεται εδώ και 20 χρόνια στο συγκεκριμένο δρομολόγιο.
  Γύρω της το τοπίο μοιάζει τρομακτικό –βομβαρδισμένα χωριά κι εργοστάσια, καμένα δέντρα και κρατήρες από οβίδες περνούν από τα παράθυρα–, το τρένο σταματά προς στιγμήν, αλλά εκείνη δεν δείχνει να φοβάται: «Δεν πρέπει να απογοητεύσουμε τον κόσμο... Αυτό που κάνουμε είναι πολύ σημαντικό».
  Λίγο μετά η αμαξοστοιχία φτάνει στον σταθμό του Βουγκλεγκίρσκ κι όλη η κωμόπολη βγαίνει να την προϋπαντήσει. Τα παιδιά χαμογελούν και τραγουδούν, φιλιά, αγκαλιές και ανοιξιάτικα λουλούδια ανταλλάσσονται. Η ζωή νικά ξανά τον θάνατο, η ελπίδα ξαναμπαίνει σε ράγες.

Απόσπασμα άρθρου: Τα άνθη του καλού
Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας
Πηγή: efsyn.gr
Επιμέλεια: "Σιδηροδρομικά Νέα"