Συμμαχία των Ευρωπαϊκών Χριστιανοδημοκρατικών Συνδικάτων για την απόκρουση των νέων παράλογων απαιτήσεων της Τρόικα ζητά με παρέμβασή της η ΔΑΚΕ Ι.Τ.

Τη δυναμική συνδρομή των Ευρωπαϊκών Χριστιανοδημοκρατικών Συνδικάτων (EUCDW) για τη συγκρότηση ενός ισχυρού και συνεκτικού ευρωπαϊκού μετώπου απόκρουσης των νέων παράλογων απαιτήσεων της Τρόικα ζήτησε η ΔΑΚΕ Ι.Τ. με παρέμβασή της προς στον Πρόεδρο της EUCDW και Ευρωβουλευτή κ. Elmar Brok.

Στο πλαίσιο της σχετικής επιστολής, ο Πρόεδρος της ΔΑΚΕ Ι.Τ. και Γεν. Γραμματέας της ΓΣΕΕ κ. Νίκος Κιουτσούκης που είναι εκλεγμένο μέλος στο Προεδρείο της EUCDW υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, τις διαλυτικές επιπτώσεις των προωθούμενων μέτρων για την ελληνική κοινωνία και την πραγματική οικονομία με την ενδεχόμενη θεσμοθέτησή τους να οδηγεί τη χώρα μας σε μια νέα φάση περιδίνησης.

Η αδιάλλακτη και εκβιαστική συμπεριφορά των εκπροσώπων των Δανειστών αγνοεί προκλητικά τις τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού ενώ σε συνδυασμό με το εξοντωτικό και τιμωρητικό περιεχόμενο των απαιτήσεών τους υπονομεύουν τόσο την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και τα Μνημόνια, όσο και τη διαπραγματευτική θέση της χώρας στο μείζον εθνικό ζήτημα της βιώσιμης διευθέτησης του χρέους.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, η ΔΑΚΕ Ι.Τ. ζήτησε την ανάληψη άμεσων και συντονισμένων δράσεων από την EUCDW στα ευρωπαϊκά όργανα και τα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ε.Ε. ώστε να αναδειχθεί εμφατικά ότι οι για μια ακόμη φορά ανάλγητες και υφεσιακές “εμπνεύσεις” της Τρόικααπομακρύνουν την Πατρίδα μας από την ευρωπαϊκή κανονικότητα, παραβιάζουν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο και Κεκτημένο, εξανεμίζουν την προοπτική έστω και της καταγεγραμμένης αναιμικής ανάπτυξης εισάγοντας τριτοκοσμικά πρότυπα σε ένα κράτος-μέλος του στενού πυρήνα της Ε.Ε.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι Δανειστές χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση και λογοδοσία εφευρίσκουν -και θα εφευρίσκουν συνεχώς- ανύπαρκτα δημοσιονομικά κενά την ώρα που εθελοτυφλούν μπροστά στις υπαρκτές και υπαρξιακές ανάγκες του κόσμου της μισθωτής εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας.

Παράλληλα, η ΔΑΚΕ Ι.Τ. ζήτησε από τους επικεφαλής των συνδικαλιστικών παρατάξεων που συμμετέχουν στην EUCDW να ενημερώσουν λεπτομερειακά του αρχηγούς των κομμάτων, τους υπουργούς και τους ευρωβουλευτές που πρόσκεινται στο EPP (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) για τις νέες ειδεχθείς αξιώσεις της Τρόικα προκειμένου να πιέσουν για την υπαναχώρησή της.

Στο επίκεντρο των διεκδικήσεων της ΔΑΚΕ βρέθηκε η ανάσχεση των:

• Νέων αλλαγών στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης που θα μετατρέψει οριστικά τις συντάξεις σε “φιλοδωρήματα φτώχειας” αφαιρώντας κάθε διανεμητικό χαρακτηριστικό και κάθε διάσταση αλληλεγγύης των γενεών.
• Αυξήσεων στο χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ και του ΦΠΑ στον κλάδο του Τουρισμού που εγκυμονούν καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνική συνοχή και την οικονομική ανάκαμψη.
• Παρεμβάσεων στο δημοκρατικότατο και απόλυτα συμβατό με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα ν. 1264 που θα καθιερώσει ισχυρά προσχώματα στην ελεύθερη και ανεξάρτητη συνδικαλιστική δράση,

ενώ επισημάνθηκε η ανάγκη θωράκισης και προστασίας της πρώτης κατοικίας καθώς η έλλειψη στέγης συνιστά ωμή παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Ο κοινωνικός και παραγωγικός ιστός του Τόπου συνθλίβεται, δεν αντέχει νέες περικοπές, δεν ανέχεται νέους φόρους. Αντίθετα επιβάλλονται διορθωτικές πολιτικές στα ομολογημένα λάθη των Δανειστών, ισοδύναμα μέτρα ανακούφισης της κοινωνίας και στήριξης της πραγματικής οικονομίας.Οι ισοπεδωτικές λογικές και πρακτικές της Τρόικα θυμίζουν ολοκληρωτικού τύπου καθεστώτα.

Οι Έλληνες έχουν υποφέρει, η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ακόμη σε σκληρό “ειδικό καθεστώς”.


Ολόκληρο το κείμενο της Επιστολής 

Αξιότιμε Πρόεδρε της EUCDW Elmar Brok,

Κύριε Ευρωβουλευτή,

Τα τελευταία 5 χρόνια, η Ελλάδα -όπως γνωρίζετε λεπτομερώς αφού παρακολουθείτε προσωπικά με ιδιαίτερο και αποδεδειγμένο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη χώρα μας- βρίσκεται υπό καθεστώς αυστηρής Δημοσιονομικής Προσαρμογής στο πλαίσιο της ένταξής της στο Μεικτό Μηχανισμό Στήριξης, ο οποίος δεν είναι μια αμιγώς ευρωπαϊκή δομή με ότι αυτό συνεπάγεται.

Η ταυτόχρονη εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης που συναποτελούν το μείγμα του εφαρμοζόμενου Προγράμματος έχουν ιδιαίτερα δυσμενείς επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή, την πραγματική οικονομία και την απασχόληση με κοινό παρανομαστή αφενός την παραγωγική υποβάθμιση και αποεπένδυση, και αφετέρου τη ραγδαία υποχώρηση του επιπέδου διαβίωσης των Ελλήνων πολιτών κατά 50%, μια πρωτοφανής μείωση για ευρωπαϊκό κράτος σε ειρηνική περίοδο.

Η εικόνα απαξίωσης του κοινωνικού και παραγωγικού ιστού της Πατρίδας μας αποτυπώνεται ανάγλυφα τόσο στην ποσοτική, όσο και στην ποιοτική διακύμανση του συνόλου των σχετικών μεγεθών με την απώλεια 20 περίπου μονάδων στο δείκτη πραγματικής σύγκλισης να πιστοποιεί την απομάκρυνσή της από την “ευρωπαϊκή κανονικότητα”.

Πιο συγκεκριμένα και μεταξύ άλλων:

·        Το ΑΕΠ συρρικνώθηκε σωρευτικά κατά 25% το χρονικό διάστημα 2010-14.

·        Η ανεργία καταγράφεται σταθερά στο 27% με μικρές αποκλίσεις, η ανεργία των νέων έως 24 ετών ξεπερνά το 50% και οι μακροχρόνια άνεργοι πολλαπλασιάζονται.

·        Το 1/4 (230 χιλιάδες) των επιχειρήσεων -στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες- που δραστηριοποιούνταν στη χώρα μας σταμάτησαν την λειτουργία τους από την έναρξη της κρίσης έως σήμερα με εξαιρετικά αρνητικές προεκτάσεις στην απώλεια θέσεων εργασίας.

·        Η φτώχεια αυξήθηκε σημαντικά με την επέκταση της υλικής υστέρησης και των πιο ακραίων μορφών ένδειας (π.χ. άστεγοι, διατροφική ανασφάλεια, ενεργειακή φτώχεια κ.λπ.) να διευρύνουν τις κοινωνικές, οικονομικές και εκπαιδευτικές ανισότητες, καθώς και τον κοινωνικό αποκλεισμό με τη χρηματοπιστωτική κρίση να λαμβάνει, πλέον, ισχυρές διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης.

·        Οι δραστικές περικοπές στα Συστήματα Υγείας και Πρόνοιας -σε μια περίοδο εξαιρετικά αυξημένων κοινωνικών αναγκών- αποδιαρθρώνουν το κράτος πρόνοιας που μετατρέπεται σε κράτος φιλανθρωπίας με σαφή υποβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και τον περιορισμό της δυνατότητας καθολικής πρόσβασης να δημιουργεί μαζικά φαινόμενα ανασφάλιστων και χωρίς υγειονομική κάλυψη πολιτών.    

Οι παρεμβάσεις πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων έχουν οδηγήσει στη μείωση του μέσου μισθού κατά 21% σε σχέση με το 2009 και σε συνδυασμό με την επαχθή φορολόγηση των εισοδημάτων από την εργασία, τις μεγάλες περικοπές στις συντάξεις (-40% μεσοσταθμικά) που έχουν καταδικαστεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης, αλλά και την ολοκληρωτική αποτυχία της εσωτερικής υποτίμησης στο σκέλος της πτώσης των τιμών μεταφράζονται σε καθίζηση της αγοραστικής δύναμης συμπαρασύροντας σε δυσθεώρητες μειώσεις την εγχώρια ζήτηση και την ιδιωτική κατανάλωση (-31% και -30% αντίστοιχα).

Η εισοδηματική αφαίμαξη των μισθωτών και συνταξιούχων, οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, η διόγκωση του φαινομένου των φτωχών εργαζομένων, καθώς και η γενικευμένη ανεργία εντείνουν το, ήδη, οξυμένο πρόβλημα ρευστότητας στην πραγματική οικονομία ως απόρροια της απροθυμίας ή άρνησης του Τραπεζικού Συστήματος -παρά και την ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης- να δανειοδοτήσει τις επιχειρήσεις ενώ ακόμη και όταν αυτό καθίσταται εφικτό, το ύψος των επιτοκίων είναι τέτοιο που υπονομεύει σημαντικά τη θέση τους στον ευρωπαϊκό και διεθνή ανταγωνισμό.

Τα επιβαλλόμενα μέτρα μαζί με τα ομολογημένα λάθη της Τρόικα (π.χ. εκτιμήσεις μακροοικονομικών μεγεθών, εσφαλμένοι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές κ.λπ.) και την μη πρόβλεψη ισοδύναμων μέτρων στήριξης της οικονομίας και ανακούφισης της κοινωνίας παράγουν κυκλικά υφεσιακά αποτελέσματα που αγνοούν τις εθνικές ιδιαιτερότητες αποκλείοντας τη χώρα μας ολοκληρωτικά όχι μόνο από την επίτευξη ή την κατεύθυνση των στόχων της Στρατηγικής «ΕΕ 2020»,  αλλά και από κάθε προοπτική μελλοντικής προσέγγισής τους ενώ εμφανίζουν μακροπρόθεσμα δεσμευτικό χαρακτήρα παρά το γεγονός ότι το Πρόγραμμα έχει -ή τουλάχιστον πρέπει να έχει- συγκεκριμένη χρονική διάρκεια.

Το τιμωρητικό και εξοντωτικό περιεχόμενο τους είτε αποκλίνει από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο, είτε αγγίζει ή παραβιάζει τα κατώτατα όρια του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου με την εκβιαστική μέθοδο επιβολής των μέτρων να καταστρατηγεί κάθε έννοια κοινωνικού διαλόγου διευρύνοντας παράλληλα το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης, λογοδοσίας και εποπτικού ελέγχου της Τρόικα που αποφασίζει αυθαίρετα χωρίς να ζητά σχετικές γνωμοδοτήσεις από σημαντικούς συμβουλευτικούς φορείς όπως η ΕΟΚΕ και η Επιτροπή Περιφερειών, χωρίς να υπολογίζει την έντονη κριτική της ΔΟΕ και δίχως να προχωρεί στην ενσωμάτωση κοινωνικών δεικτών και ρήτρας ανάπτυξης στην αξιολόγηση του αντικτύπου των πολιτικών που προωθεί.

Η θεσμική αποδυνάμωση του καθεστώτος των Ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων, η νομοθετική ρύθμιση για τον καθορισμό -μείωση 22% και 32%- των κατώτατων μισθών όταν βρίσκονταν σε ισχύ η σχετική ΕΓΣΣΕ και η γενικότερη υπονόμευση κάθε αρχής συλλογικής εκπροσώπησης και αυτονομίας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα των πρακτικών της Τρόικα που συνεχίζει με δογματική εμμονή να αναζητά την αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσα από τη κατακρήμνιση του εργασιακού κόστους, μια εκδοχή που παραπέμπει σε τριτοκοσμικά πρότυπα και καταστάσεις, και είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τη διακηρυγμένη αντίληψη της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα όπως αυτή εκφράζεται στη Συνθήκη της Λισαβόνας.

Αυτή η καταστροφική λογική που τοποθετείται στον πυρήνα της εσωτερικής υποτίμησης λειτουργεί εντελώς απορρυθμιστικά για την αγορά εργασίας διαμορφώνοντας ένα ευνοϊκό περιβάλλον για νομιμοποιημένες ή σιωπηρές παραβιάσεις θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, αύξησης της ανασφάλιστης εργασίας και αναίτιων μειώσεων μισθών άρα και αντιστοίχως μειωμένων εισφορών που σε ευθεία διασύνδεση με το ποσοστό της ανεργίας  δημιουργούν ένα χρηματοδοτικό κενό για το Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης υπονομεύοντας τόσο τη βιωσιμότητα, όσο και την επάρκειά του.

Η σημαντική μείωση των εισοδημάτων των ελληνικών νοικοκυριών διογκώνει την κρίση ιδιωτικού χρέους που συνιστά μια “βραδυφλεγή βόμβα” στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Τα μη εξυπηρετούμενα (κόκκινα) δάνεια -δάνεια που αποκτήθηκαν με άλλους όρους και σε άλλους καιρούς- εκτοξεύονται ξεπερνώντας το 30%, οι κίνδυνοι κατασχέσεων και πλειστηριασμών ακινήτων αυξάνονται με όρους γεωμετρικής προόδου και οι απειλές για απώλεια της πρώτης κατοικίας πολλαπλασιάζονται όπως και αυτές των μαζικών εξώσεων όταν η έλλειψη στέγης αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Μετά από 5 χρόνια, οι όποιες εξελίξεις με θετικό δημοσιονομικό και αναπτυξιακό πρόσημο είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με το μέγεθος των δυσβάσταχτων θυσιών που υποβάλλεται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού την ώρα που οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που κατατίθενται από τους κοινωνικούς εταίρους απορρίπτονται από τους εκπροσώπους των Δανειστών μας ενώ οι λύσεις σε διαχρονικές στρεβλώσεις και παθογένειες, όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και η αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής, απουσιάζουν από την “ατζέντα τους”.

Δίνεται, έτσι, η εικόνα ότι η Τρόικα λειτουργεί ως εντολέας της “οικονομικής ολιγαρχίας” και υπηρέτης συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων που όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για μια βιώσιμη έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, αλλά αντίθετα υπονομεύει ταυτόχρονα και την ίδια την ευρωπαϊκή της ταυτότητα, την ευρωπαϊκή συνοχή και αλληλεγγύη.

Ακόμα, όμως, και αυτές οι θετικές εξελίξεις, όπως η αναιμική ανάπτυξη που καταγράφηκε στο β’ τρίμηνο του 2014, κινδυνεύουν να εξανεμιστούν από την αδιάλλακτη στάση της Τρόικα που τροφοδοτεί έναν νέο κύκλο αμφισβήτησης της πορείας της ελληνικής οικονομίας καλλιεργώντας κλίμα χρηματοδοτικής αβεβαιότητας, την δογματική εμμονή της στην επιβολή νέων επαχθών μέτρων όταν, ήδη, οι Έλληνες πολίτες έχουν εξαντλήσει κάθε όριο ανοχής και αντοχής τους, καθώς και τις εκβιαστικές της απαιτήσεις για διαλυτικές αλλαγές στη λειτουργία δημοκρατικών θεσμών που δεν σχετίζονται με το δημοσιονομικό ζήτημα της χώρας.

Η Τρόικα, λοιπόν, στο πλαίσιο της νέας άφιξής της στην Ελλάδα και με την απειλή της μη έλευσής της αφού αρνείται την θεσμοθέτηση διορθωτικών μέτρων και “ανακαλύπτει” συνεχώς ανύπαρκτα δημοσιονομικά κενά σε αντίθεση με τις επίσημες διαβεβαιώσεις των αρμοδίων Υπουργείων, επιδιώκει να επιβάλλει και πρόσθετα όπως:

·        Νέες μειώσεις στο Συνταξιοδοτικό Σύστημα -όταν όπως αναφέρεται και παραπάνω οι υφιστάμενες έχουν καταδικαστεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης- και αυξήσεις των χαμηλών και ενδιάμεσων ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

·        Παρεμβάσεις στο βασικό Νόμο (ν.1264/82) που διέπει τη λειτουργία του Συνδικαλιστικού Κινήματος όταν σύμφωνα με την γνωμοδότηση των εμπειρογνωμόνων της ΔΟΕ πρόκειται για έναν απόλυτα δημοκρατικό και συμβατό με τα ευρωπαϊκά πρότυπα νόμο. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αναλγησίας και πρόθεσης επιβολής προσχωμάτων σε αυτό το ιδιαίτερα ευαίσθητο δημοκρατικό ζήτημα είναι η απαίτηση της υπογραφής του 50% + 1 επί του συνόλου των εγγεγραμμένων μελών για κήρυξη απεργίας και η επαναφορά του lock out (ανταπεργία εργοδοτών).

·        Αυξήσεις ΦΠΑ στον Τουριστικό Κλάδο όταν όλοι γνωρίζουν ότι μια τέτοια εξέλιξη θα υπονομεύσει την ανοδική πορεία και αντιστοίχως την αύξηση στα Δημόσια Έσοδα και το ΑΕΠ.

·        Νέες αυξήσεις στον χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ -όταν τα αγαθά πρώτης ανάγκης και τα φάρμακα έχουν γίνει πολυτέλεια για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας- που θα αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο την αγοραστική δύναμη των πολιτών εγείροντας συμπεριφορές φοροδιαφυγής.

·        Την αποδυνάμωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας που είναι κοινωνικά και ανθρωπιστικά επιβεβλημένο να διατηρηθεί.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι νέες αξιώσεις της Τρόικα θα διευρύνουν στο μη παρέκει το “χάσμα” ανάμεσα στις ακολουθούμενες πολιτικές και στις ζωτικές ανάγκες της κοινωνίας και της πραγματικής οικονομίας ενταφιάζοντας κάθε προοπτική οικονομική και κοινωνικής ανάκαμψης.

Οι νέες αξιώσεις της Τρόικα έρχονται για ακόμη φορά σε πλήρη αντίθεση με τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και τις θεμελιώδεις αρχές της κοινωνικά φιλελεύθερης ιδεολογίας μας με τον οριζόντιο-ισοπεδωτικό χαρακτήρα των μέτρων που διαχρονικά προωθεί να προσιδιάζουν σε ολοκληρωτικού τύπου καθεστώτα.

Η αδιάλλακτη και εκβιαστική συμπεριφορά των Δανειστών -αντίστοιχης έντασης με το 2010- αποδεικνύει αφενός ότι δεν σέβονται την τεράστια προσπάθεια των Ελλήνων πολιτών, και αφετέρου ότι δεν αναγνωρίζουν έμπρακτα την επίτευξη κάποιων δημοσιονομικών στόχων, ενώ παράλληλα προσπαθούν να καλύψουν τα δικά τους λάθη και την αποτυχία του προγράμματος.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, της απόκρουσης των νέων απαιτήσεων της Τρόικα που η ενδεχόμενη υιοθέτησή τους θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μια νέα φάση περιδίνησης ζητούμε την άμεση διερεύνηση τρόπων προβολής αυτών των επιχειρημάτων, διάχυσής τους στα ευρωπαϊκά χριστιανοδημοκρατικά συνδικάτα, ενημέρωσης των ηγετών των κομμάτων του EPP, των επικεφαλής των κοινοβουλευτικών ομάδων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και των Ευρωβουλευτών προκειμένου να οικοδομηθεί ένα συνεκτικό μέτωπο και ένας υπεύθυνος λόγος από όλους τους αρμόδιους εμπλεκόμενους που θα συμβάλλουν στην κάμψη της προκλητικά αδιάλλακτης στάσης της Τρόικα και κατ’ επέκταση στην υπαναχώρησή της.

Η ΔΑΚΕ Ι.Τ. από την ένταξη της Ελλάδας στο Μεικτό Μηχανισμό Στήριξης είχε αναδείξει σθεναρά την ανάγκη δημιουργίας ενός αμιγώς Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης εκφράζοντας έντονα σοβαρούς φόβους, ανησυχίες και προβληματισμούς για την εμπλοκή μη ευρωπαϊκών δομών.

Αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την απάντηση και ανταπόκρισή σας σε αυτό το κομβικό ζήτημα για την Ελλάδα και το κοινωνικοοικονομικό της μέλλον, τους κοινωνικούς εταίρους και το οργανωμένο Συνδικαλιστικό Κίνημα της χώρας.

Ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

Στη διάθεσή σας για κάθε περαιτέρω διευκρίνιση.

Με εκτίμηση,EU

Νίκος Κιουτσούκης

Πρόεδρος ΔΑΚΕ & Γενικός Γραμματέας ΓΣΕΕ

Μέλος του Προεδρείου του EUCDW